Του Βασίλη Καφετζόπουλου
Ο Άδωνις Γεωργιάδης έχει ένα… χάρισμα – τον μισεί πολύ αρκετός κόσμος. Τον παρακολουθήσαμε την περασμένη Δευτέρα, σε μακροσκελή συνέντευξη του στον Ενικό του Ν. Χατζηνικολάου. Από την πλευρά του υπουργοποιημένου τηλεπωλητή, ο αυτάρεσκος σαδισμός ενός ανθρώπου που προσπαθεί να επιστρατεύσει ολόκληρο οπλοστάσιο από μεθόδους ελέγχου των μαζών. Από τη δικιά μας τη μεριά, αυτού που τον βλέπει στο γυαλί να κομπάζει, σφίγγεις τα δόντια – «μπορώ να τον αντέξω ένα λεπτό ακόμα».
«Δεν γίνεται να λέει τέτοια ψέματα. Δεν γίνεται να έχει τέτοια αλαζονεία.» Τον περιμένεις να σου χαμογελάσει απευθείας στην κάμερα και να του ξεφύγει κανά «Φσστ, μπόινγκ!» Λες ότι είναι ένα κακόγουστο αστείο. Όμως αυτός συνεχίζει, με μια απάθεια και ένα χαμόγελο γαστρεντερίτιδας, ακόμη και απέναντι στις προσβολές, στα αντεπιχειρήματα, στην αγανάκτηση, στην αλήθεια.
Το ουσιαστικό στην όλη υπόθεση είναι η – χωρίς ούτε μία σταγόνα ιδρώτα – αποκάλυψη μιας ολόκληρης σχολής σκέψης. «Δεν μας καίγεται καρφάκι γιατί – ούτως ή άλλως – έχουμε δίκιο». Και αυτό επιτρέπει πολλά, κατά την άποψή τους. Η σαστιμάρα που νιώσαμε όλοι ακούγοντάς τον, ήταν γιατί πραγματικά πιστεύαμε ότι κάπου, κατά βάθος, είναι κι αυτός άνθρωπος.
Μεταχειριζόταν τις ανακρίβειες, τις επιτηδευμένα θολές τοποθετήσεις, τα τεράστια και δυσνόητα νούμερα, τις άχρηστες λεπτομέρειες για το «τάδε εξάρτημα που έκανε τόσο, του ενός από τους τρεις αξονικούς τομογράφους του Αττικού», τους φτηνούς εντυπωσιασμούς, την αγγλική ορολογία, τα ψεύδη, με μια τρομακτική ευκολία και ανηθικότητα. Δεν λειτουργεί, όμως, με τους ίδιους ψυχολογικούς κανόνες και την ηθική που θα λειτουργούσε ο διπλανός μας.
Μπορεί να μας φαίνεται τουλάχιστον αντιαισθητική και απωθητική η εικόνα, το ύφος χιλίων καρδιναλίων και η έπαρση, αλλά και η κινησιολογία κουτσαβάκη του Άδωνι (και του Σαμαρά) είναι, όμως, απόλυτα λογική. Έχουν ξεπεράσει πια το στάδιο της πολιτικής σκέψης, του προγραμματισμού, της πειθούς. Έχουν πλέον μια πίστη στα μνημόνια, την τρόικα, τον εαυτό τους που δεν στηρίζεται σε κανένα γεγονός. Είναι μια πίστη θρησκευτικού τύπου, άρα μία πίστη απόλυτη. Με μια αλήθεια και ένα καθολικό αλάθητο που εκπορεύεται, έρχεται εξ αντανακλάσεως από την ανώτερη δύναμη.
Με υποκείμενα, όχι πολίτες. «Εμένα ψήφισε ο ελληνικός λαός και εγώ θα αποφασίζω, δεν ψήφισε εσένα, έπρεπε να σε απολύσω για να καταλάβεις τι εστί βερίκοκο», έλεγε ο Γεωργιάδης σε άλλη εκπομπή, προς μια συνδικαλίστρια εργαζόμενη της Πολυκλινικής. Χρειάζεται απόσταση από τον κοσμάκη για να επιβληθεί, για να κατοχυρωθεί μια αρχή και αυθεντία.
Εάν ξεπεράσεις το πρώτο σοκ και ταυτιστείς με τον απεργό γιατρό, την απολυμένη νοσηλεύτρια, τον εργαζόμενο, στη «μάχη» ενάντια στον υπουργό σε εκείνη την εκπομπή, θα έβλεπες στην πρώτη σειρά μόνο τους γραβατωμένους μεγαλογιατρούς, στελέχη της γαλάζιας και πράσινης παράταξης, να χαμογελούν. Δεν πείθουν παρά ελάχιστους, αυτό είναι γνωστό. Μόνο να επιβληθεί μπορεί με τσαμπουκά, ξύλο. Ψεύδη, φόνο, παραλήρημα και αυθεντία, δικαιολογώντας αυτή τη στάση με την τυφλή πίστη στην «αγνότητα των σκοπών τους» και την ακαθόριστη «σωτηρία» στην καλύτερη περίπτωση, στο πρωτογενές πλεόνασμα στη χειρότερη. Δεν μας παραξενεύει, λοιπόν, ο Άδωνις, που όταν τοποθετήθηκε στο υπουργείο θεωρήθηκε κακόγουστη φάρσα. Προς το παρόν έχουν επιλέξει να παραληρούν σε πολλά θέματα. Έχουν, βέβαια, την δυνατότητα να κάνουν πολιτική εκεί που επιλέγουν να έχουν την πρωτοβουλία.
Για τα υπόλοιπα, πουλάμε τρέλα, αποδιοπομπαίους τράγους και πάρτε τους τα κεφάλια.
Και όπως σημείωσε προς το τέλος της εκπομπής, χαιρέκακα, ο Ν. Χατζηνικολάου, «σήμερα θα απολύσαμε καμιά δεκαριά χιλιάδες…».
