Η γεωπολιτική στην επικαιρότητα
Σήμερα, η γεωπολιτική μπαίνει στην επικαιρότητα και επισκιάζει ολοένα και περισσότερο το κλίμα, με τρόπο κλιμακούμενο, ώσπου να αποκτήσει τη βαρύτητα που της αναλογεί. Οι δίοδοι εισόδου της στο ελληνικό πρόβλημα είναι πολλές: Η κλιμάκωση της σύγκρουσης ΗΠΑ-Γερμανίας, η οποία ώρες-ώρες μοιάζει να διεξάγεται στο γήπεδό μας, η επιθυμία της Γερμανίας να κυριαρχεί στον Νότο χωρίς να πληρώνει, συνθήκη που θα επιταχύνει την πολιτική της παρουσία και τις παρεμβάσεις της οξύτερες και πιο απροκάλυπτες και τέλος, η πλουτοπαραγωγική καταλήστευση και εκποίηση των υποδομών της χώρας, που από μόνη της συνιστά γεωπολιτικό ζήτημα. Ήδη το εύφλεκτο πεδίο της Μεσογείου και της Συρίας μας πυρώνει. Οι παγκόσμιες αντιθέσεις μετατοπίζονται από την οικονομία στην πολιτική, στις μεγάλες συγκρούσεις. Και την ίδια ώρα, η ελληνική κοινή γνώμη, βοηθούντων όλων των κομμάτων, παραμένει αποπροσανατολισμένη, ανυποψίαστη και αμέριμνη, τόσο σε ό,τι αφορά το μέγεθος των προβλημάτων, όσο και των κινδύνων που αυτά συνεπάγονται. Ζούμε μια κατάσταση ανάλογη της συλλογικής αφασίας που μας κατείχε προ κρίσης για την οικονομική κατάσταση της χώρας.
Επιπλέον, και το ζήτημα των πλουτοπαραγωγικών πηγών και του υπεδάφους της χώρας μπαίνει στην επικαιρότητα. Η επικείμενη ληστρική εφόρμηση περιλαμβάνει τα πάντα, πιθανούς υδρογονάνθρακες, μεταλλεία χρυσού, ενεργειακούς δρόμους κ.ά. Πλησιάζει η ώρα της μεγάλης εκποίησης, συνυφασμένη άρρηκτα με το διαμελισμό της χώρας, ο οποίος ως απότοκο, συναρμόζεται με σχέδια, που αναγκαστικά θα εκδηλωθούν και θα ακολουθηθούν. Πρόκειται για το πραγματικό τεράστιο φαγοπότι μπροστά μας, σε σύγκριση με ό,τι έχει συμβεί στο οικονομικό πεδίο, αντίστοιχης εθνικής και στρατηγικής σημασίας.
Αξιοσημείωτο επίσης είναι το γεγονός, πως η αντικειμενική βάση του αντιευρωπαϊσμού διογκώνεται στην κοινή γνώμη, σε βαθμό που αργά ή γρήγορα, θα αναζητηθεί έκφραση και καταγραφή του φαινομένου στα πολιτικά πράγματα. Γενεσιουργός αιτία, η οικονομική κατάρρευση των νοικοκυριών, βαθύτερη, σημαντικότερη και τραγικότερη από αυτή των μεμονωμένων ανθρώπων, καθότι έως τώρα οι άνθρωποι συνέκλιναν επιβιωτικά στο πεδίο της οικογενειακής μονάδας, («ένας εργαζόμενος για κάθε σπίτι»), η οποία τώρα διαλύεται συθέμελα. Από την άλλη, η χώρα προσεγγίζει σε πρωτογενή πλεονάσματα, καθιστώντας ολοένα και πιο προσχηματικό το Μνημόνιο στα μάτια των πολλών, με αποτέλεσμα και εξαιτίας αυτού του λόγου, την ενίσχυση του αντιευρωπαϊσμού. Ακόμη περισσότερο όμως, το γενικευμένο κλίμα κοινωνικής απογοήτευσης, θα οδηγηθεί κάποια στιγμή σε αναζήτηση μιας εφάπαξ λύσης.
Σ’ αυτό το σκηνικό οι απαντήσεις δυσκολεύουν, προϋποθέτουν όρους που δεν υπάρχουν, με ενδεχόμενο, το αντικειμενικά ευνοϊκό έδαφος του διογκούμενου αντιευρωπαϊσμού, αντί να προσανατολιστεί σε γόνιμες διεξόδους στρατηγικής αυτονομίας, να εξαντληθεί σε πολωτικές και διεκδικητικές αντιπαραθέσεις. Σε κάθε περίπτωση, η επένδυση σε στρατηγικές αναμονής και ο περιορισμός των σχεδιασμών στη δυναμική αποκλειστικά των σημερινών αντιθέσεων, δεν προδικάζει καμία θετική εξέλιξη για τη χώρα.
Αναμονή και φθορά: Το διαλυτικό στάτους
Μέσα από όλα αυτά, μπορούμε να εικάσουμε ότι στη σημερινή συγκυρία η γενικευμένη πολιτική φθορά δεν είναι μια γραμμική εξέλιξη που μέλλει να ωριμάσει, ένας κύκλος που πρέπει στωικά να ολοκληρωθεί πριν προχωρήσουμε. Άρα, η αντανάκλαση της φθοράς, δεν εγγράφεται απευθείας ή μονομερώς ως κέρδος σε κάποια κόμματα ή πολιτικές (παρ’ ότι π.χ. ο ΣΥΡΙΖΑ εξακολουθεί να κερδίζει). Αντίθετα μάλιστα, εύκολα κανείς διαπιστώνει ότι η εμπέδωση του διαλυτικού στάτους της απραξίας οδηγεί τη χώρα ολοένα και πιο πολύ σε σημεία μη αναστρέψιμα ως προς την ανάκαμψη, μάλιστα την αυτοδύναμη. Μια χώρα υποθηκευμένη στο Aγγλικό Δίκαιο και εξ ολοκλήρου πουλημένη, δεν έχει κανένα περιθώριο επιστροφής και οι όποιες μεσσιανικές αυταπάτες, ότι δήθεν όλα θα λυθούν με μια σπαθιά στο γόρδιο δεσμό, απλώς δεν ισχύουν.
Τέλος, σύμπτωμα κι αυτό της ίδιας στρατηγικής της αναμονής, είναι η πολιτική που επενδύει υπερβολικά σε μια ευνοϊκή μεταστροφή της Ευρώπης. Κι αν αυτή η προσέγγιση πλεονεκτεί στο ότι είναι οργανικά συνδεμένη με τις ευρωπαϊκές εξελίξεις, αυτό δεν σημαίνει πολλά, στο βαθμό που ουσιαστικά παραπέμπει σε σωτηρία απ’ έξω. Τα ελπιδοφόρα κινήματα στην Ευρώπη είναι μεν υπαρκτά, αλλά δεν υπάρχει συγχρονία, καθυστερούν, με αποτέλεσμα οι ευνοϊκότερες λύσεις να μεταστρέφονται σε προσδοκίες-αυταπάτες εντός του συστημικού ευρωπαϊκού οικοδομήματος, ότι δηλαδή η σοσιαλδημοκρατία μπορεί να διαφοροποιηθεί και να γίνει σύμμαχος. Κοντολογίς, η αναμονή κοστίζει σήμερα ακριβά και με αντίτιμο αβέβαια πλεονεκτήματα. Κι αν είχε κάποιο νόημα, τουλάχιστον αυτό θα αφορούσε όσους κινούνται ενεργητικά υπέρ ενός σχεδίου αυτοδύναμης προοπτικής και διεξόδου της χώρας έχοντας σταθμίσει τα κόστη και όχι όσους απλώς αναμένουν…
