Υπάρχει πλήρης συγκάλυψη, και τελικά συνενοχή, από όλο τον πολιτικό κόσμο για όσα συμβαίνουν. Και δεν είναι λίγα αυτά, ούτε ασήμαντα για το παρόν και το μέλλον της χώρας και της κοινωνίας.
Όλοι σχεδόν οι πολιτικοί χώροι μιλούν πλέον για «τριπλή κρίση». Οικονομική, υγειονομική και σχετιζόμενη με την τουρκική απειλή. Αφού τη διαπιστώσουν, βέβαια, η ζωή κυλά περίπου όπως πάντα, με ορισμένα μέτρα προστασίας των διαδικασιών της Βουλής και των κομμάτων. Μάλιστα όλοι θαυμάζουν την πειθαρχία που έχουν οι εκδηλώσεις του ΚΚΕ εν μέσω πανδημίας… Ο Βελόπουλος καταγγέλλει τους πάντες, αλλά με αξιοπιστία πωλητή κηραλοιφών του Αγίου Όρους. Κάνει κι αυτός τη δουλειά του. Όταν ο Βαρουφάκης ρίχνει μια ιδέα για Μεσογειακή Διάσκεψη, σε λίγες μέρες η ίδια πρόταση πλασάρεται κι από κάποιους ισχυρούς. Βέβαια ο Βαρουφάκης προτείνει να γίνει με πρωτοβουλία της Ελλάδας σε Αθήνα και Θεσσαλονίκη. Οι άλλοι δεν μπαίνουν καν σε λεπτομέρειες.
Τα κόμματα ευθυγραμμίζονται, στον έναν ή τον άλλο βαθμό, και λένε «ναι στον διάλογο Ελλάδας-Τουρκίας». Τον υπηρέτησαν εδώ και 6-7 χρόνια, και τώρα σύρονται σε έναν νέο γύρο διαβουλεύσεων, με όρους που θέτει ο Ερντογάν και έχουν γίνει δεκτοί από τους «Συμμάχους». Φτάσαμε στο σημείο να υπάρχουν γραπτές συμφωνίες (άρα χαρτιά που έχουν όλες οι πλευρές) και να το μαθαίνουμε μετά από μήνες. Η πίεση ΗΠΑ και Γερμανίας επί της Ελλάδας και της Κύπρου είναι πολύ μεγάλη. Φτάνει στο σημείο να αποδέχονται την αποστρατιωτικοποίηση νησιών, να αμφισβητούν τη συνέχεια ανάμεσα σε Ελλάδα και Κύπρο (άλλωστε θέλουν να τελειώνουν με την Κυπριακή Δημοκρατία) και ναι, αν είναι να μείνει η Τουρκία στον δυτικό χώρο, ας πάρει και το μισό Αιγαίο όπως επιθυμεί!
Το «βαρίδι» Κύπρος…
Το τραγικότερο όλων είναι η εγκατάλειψη της Κύπρου. Σε κρίσιμες στιγμές, κι όταν η πίεση πάνω της είναι ανάλογη με αυτή που δέχθηκε πριν το δημοψήφισμα του 2004 για να μην πει «Όχι» στο σχέδιο Ανάν, το οποίο σήμαινε διάλυση της Κυπριακής Δημοκρατίας. Τώρα πιέζεται να μην ασκήσει βέτο στις συνεδριάσεις της Ε.Ε. Στην παρούσα φάση, η Κυπριακή Δημοκρατία είναι ένα «βάρος» για τις μεγάλες ευρωπαϊκές δυνάμεις, αφού η Τουρκία δεν την αναγνωρίζει καν. Ο σχεδιασμός, μέσω εκδοχών τύπου «Ανάν», είναι να ιδρυθεί ένα κράτος-συνομοσπονδία δύο κοινοτήτων με ίσα δικαιώματα. Κοινώς, να πάψει να υπάρχει η Κυπριακή Δημοκρατία.
Φυσικά ο τουρκικός επεκτατισμός έχει μια πιο ριζοσπαστική λύση: την πλήρη κατάληψη της Κύπρου και την ανακήρυξή της σε επαρχία της Τουρκίας και συστατικό μέρος της Γαλάζιας Πατρίδας. Υπερβολικό; Μόνο για τους ρομαντικούς και εθελοτυφλούντες. Απλώς, τη στιγμή αυτή το νησί για τις Μεγάλες Δυνάμεις πρέπει να γίνει μια ΝΑΤΟϊκή βάση. Κι όσο η Τουρκία είναι αβέβαιη και παιζόμενη, δεν παίρνει το πράσινο φως για πλήρη κατάληψη του χώρου.
Ναι στον διάλογο, ναι στην εγκατάλειψη της Κύπρου, ομόφωνα και χωρίς πολλά-πολλά. Μόλις πρόσφατα ανακάλυψαν όλα τα κόμματα ότι υπάρχει γεωπολιτικό ζήτημα, και ακόμα πιο αργά ότι υπάρχει τουρκική απειλή. Μας είχαν ζαλίσει όλοι, μαζί με τα ΜΜΕ, ότι ο Ερντογάν «δεν θα τολμήσει», «καταρρέει η οικονομία του», «τα κάνει μόνο για εσωτερική κατανάλωση». Τώρα η λύση για όλους είναι η «συμμαχική ομπρέλα». Αυτό φυσικά δεν είναι μόνο έργο Μητσοτάκη…
Ο ΣΥΡΙΖΑ ξεφωνίζει τη Ν.Δ. ότι αποδέχεται τη Συμφωνία των Πρεσπών. Αλήθεια είναι, έχουν την ίδια γραμμή στο «Μακεδονικό»: τόσο περήφανοι είναι που ταυτίζονται με την «επάρατο Δεξιά»; Δεν λένε βέβαια την υπόλοιπη αλήθεια: ότι οι «Πρέσπες» πάνε πακέτο με ό,τι προωθείται τώρα από τη Θράκη ως την Κύπρο, ότι είναι κομμάτια της ίδιας «εργολαβίας». Ότι όλοι έχουν συμφωνήσει για συμφωνία τύπου Πρεσπών και για το Αιγαίο με την Τουρκία.
Ο γραικυλισμός χτυπά κόκκινο
Οι τοποθετήσεις όλων αρχίζουν με το «είμαστε υπέρ του διαλόγου». Βέβαια υπό προϋποθέσεις, αλλά ο Ερντογάν έχει πει «χωρίς προϋποθέσεις για όλα τα ζητήματα», θέση που επαναλαμβάνουν Αμερικανοί, αξιωματούχοι της Ε.Ε. και εκπρόσωποι του ΝΑΤΟ, ενώ κι οι Ρώσοι δεν παίρνουν τόσο καθαρή θέση όσο πιστεύουν κάποιοι. Η Τουρκία μετράει και για αυτούς περισσότερο από την Ελλάδα.
Το κύριο πρόβλημα το εντόπισε μια «αλεπού» της δημοσιογραφίας, ο Γιώργος Παπαχρήστου στο Βήμα (20/9). Μας θέτει το εξής ζήτημα: «Αν ο κ. Μητσοτάκης κριθεί ιστορικά για μια πρωτοβουλία η οποία ενέχει τον κίνδυνο να εξελιχθεί σε Βατερλό, αντιστοίχως θα κριθεί και η αντιπολίτευση για τη στάση που θα τηρήσει. Θα προσφύγει σε λαϊκισμούς που κατατείνουν στην εδραιωμένη –και λανθασμένη κατ’ εμέ– αντίληψη της κοινωνίας ότι “το Αιγαίο είναι ελληνικό” ή ότι “το Αιγαίο είναι μια κλειστή ελληνική λίμνη”; Ή θα αντιμετωπίσει την αλήθεια και την πραγματικότητα που έχει διαμορφωθεί και αναλόγως θα καθορίσει την στάση της;».
Εδώ πια, ο γραικυλισμός χτυπά κόκκινο. Το Αιγαίο δεν είναι ελληνικό; Από πότε; Ανήκει μήπως στα ψάρια του, και ίσως περισσότερο στην Τουρκία; Πότε ήταν μια «κλειστή λίμνη»; Και γιατί «ελληνικό» σημαίνει «κλειστή λίμνη»; Όποιος λοιπόν πιστεύει πως το Αιγαίο είναι ελληνικό, διαπράττει έγκλημα «λαϊκισμού». Όποιος υποστηρίζει ότι η Ελλάδα έχει κυριαρχία επί των νησιών, όπως έχει καθοριστεί από τις διεθνείς συμβάσεις και τα σύνορα όπως έχουν χαραχθεί εδώ και 100 χρόνια, είναι «λαϊκιστής», μάλλον και «εθνολαϊκιστής». Βρίσκεται δε πολύ μακράν από την «πραγματικότητα που έχει διαμορφωθεί»…
Τα κόμματα ευθυγραμμίζονται, στον έναν ή τον άλλο βαθμό, και λένε «ναι στον διάλογο Ελλάδας-Τουρκίας». Τον υπηρέτησαν εδώ και 6-7 χρόνια, και τώρα σύρονται σε έναν νέο γύρο διαβουλεύσεων, με όρους που θέτει ο Ερντογάν και έχουν γίνει δεκτοί από τους «Συμμάχους»
Εδώ ο δημοσιογράφος-αλεπού κάνει ακόμα μια λαθροχειρία: Αυτή η πραγματικότητα δεν διαμορφώθηκε στον αέρα και χωρίς παρεμβάσεις. Διαμορφώνεται από τη δυναμική του τούρκικου επεκτατισμού με τα τετελεσμένα που δημιουργεί, καθώς και από την πολιτική των Μεγάλων Δυνάμεων στην περιοχή. Αν τώρα πρέπει να γίνει ένας κάποιος «αναδασμός», υπάρχουν οι πολιτικοί κι οι γραφιάδες που θα τον διευκολύνουν. Άκου «ελληνικό το Αιγαίο»! Άλλωστε ο πρώην αρχηγός του τουρκικού στόλου έχει ήδη προτείνει να αλλάξει η ονομασία. Να καταργηθεί η ελληνική ονομασία «Αιγαίο», να λέγεται «Θάλασσα των Νήσων» ή «Βόρειος Μεσόγειος» και να υπαχθεί στη διοικητική περιφέρεια της τουρκικής Ανατολίας…
Για τις άλλες πτυχές της κρίσης
Στα οικονομικά και κοινωνικά θέματα, τα πράγματα είναι απλά, όσο κι αν συσκοτίζονται από τη συνθηματολογία. Οι βασικές παρατάξεις του πολιτικού συστήματος θα ακολουθούν κατά γράμμα όλες τις υποχρεώσεις της μνημονιακής λεωφόρου. Μαζί τη χάραξαν και την ακολουθούν εδώ και 10 χρόνια. Με πολλούς συνδυασμούς και «αιμοδοσίες» όποτε χρειάστηκε, με λυσσώδη αγώνα ενάντια στον λαϊκισμό, τον εθνολαϊκισμό και την εχθρότητα που αναπτύχθηκε για τον πολιτικό κόσμο. Μαζί ξανάγραψαν ακόμα και την πρόσφατη ιστορία (μάθαμε π.χ. ότι οι πλατείες ήταν τέκνο της Χρυσής Αυγής και των ακροδεξιών).
Η αλήθεια είναι πως ο ΣΥΡΙΖΑ δεν μπορεί να αντιπολιτευτεί χωρίς παραφωνίες και κορώνες, που όμως ελάχιστα επηρεάζουν. Αφού έστρωσαν τον δρόμο στην αυτοδυναμία Μητσοτάκη, τώρα επιδίδονται στη μικροπολιτική για ό,τι αυτός κάνει. Πόλεμος στον Τσίοδρα (αχ… Πολύφημε, όπως ονομάζει τον εαυτό του ο «σκληρός» Καρτερός), φασαρίες για το άνοιγμα των σχολείων τον Μάιο-Ιούνιο, φωνές για τον απατεώνα πρωθυπουργό. Αλλά και διαφωνίες Τσακαλώτου που έχει απομακρυνθεί από ηγετική ομάδα, και αποτυχία του ανοίγματος προς τη «δημοκρατική παράταξη». Για τις πρεσβείες, τα τηλέφωνα, τις πιέσεις, τον διάλογο κ.λπ., τίποτα ουσιώδες. Εντός κάδρου.
Υπάρχει βέβαια και το προσφυγικό-μεταναστευτικό. Όλος ο πολιτικός κόσμος έχει αποδεχθεί τον νέο ρόλο της Ελλάδας ως τάφρου της Ε.Ε. Παζαρεύει όμως για λεφτά και για τη διαχείριση αυτών των ανθρώπων στο εσωτερικό της χώρας. Καίγεται η Μόρια; Στήνεται πιο μεγάλος καταυλισμός με πληρωμένα νοίκια έως το 2025. Είπαμε, όλα είναι προσωρινά. Σε λίγο θα εγκατασταθούν και οι γερμανικές αρχές σε όλα τα στρατόπεδα επί των νησιών. Ξέρουν καλά τη δουλειά. Όποιος έχει άλλη γνώμη, είναι «φασίστας» και «εθνικιστής»…
Ναι, σε αυτό το πλαίσιο βρισκόμαστε. Η επίγνωσή των όρων που το διαμορφώνουν, δεν σημαίνει κατ’ ανάγκη προσαρμογή σε αυτό. Δεν οδηγεί ευθύγραμμα στην παράδοση και την υποταγή. Τουλάχιστον έτσι δείχνει η παλιά και πρόσφατη ιστορία του τόπου και του λαού.
