Κλιμακώνεται η γεωπολιτική κρίση και καθορίζει αποφασιστικά τις εξελίξεις – Η τακτική της Τουρκίας και ο ρόλος των μεγάλων παιχτών σε μια επικίνδυνη σκακιέρα
Όσα συμβαίνουν αυτές τις μέρες γύρω από την Κύπρο, αποδεικνύουν και στον πιο δύσπιστο ότι τα κύματα που σηκώνουν οι γεωπολιτικές αναταράξεις επηρεάζουν ολόκληρη την ευρύτερη περιοχή και αναδεικνύονται σε καθοριστικό παράγοντα των εξελίξεων.
Δεν πρόκειται για ένα «συνηθισμένο» μικροεπεισόδιο. Μπροστά μας εκτυλίσσεται ένα σημαντικό και επικίνδυνο περιφερειακό γεγονός με εμπλεκόμενες πολλές δυνάμεις της Μεσογείου. Ποια είναι η κατάσταση στην ευρύτερη περιοχή; Από τη μια, το «μέτωπο» της Ουκρανίας και από την άλλη αυτό της Μέσης Ανατολής, ενώ η περιδίνηση αγκαλιάζει ολοένα και περισσότερο τη Bαλκανική, όπου συναντιούνται πολλαπλές επιδιώξεις και σχεδιασμοί.
Τουρκία, Ισραήλ, Ρωσία, Αίγυπτος, Ελλάδα αποτελούν τις άμεσα εμπλεκόμενες δυνάμεις, αλλά όλοι γνωρίζουν ότι ΗΠΑ, Γερμανία, Αγγλία μόνο αμέτοχες δεν είναι, αφού όσα συμβαίνουν σχετίζονται άμεσα με τις βαθύτερες επιδιώξεις και στρατηγικές τους στην ανατολική Μεσόγειο. Όλα αυτά σημαίνουν διαστάσεις διεθνοποιημένης περιφερειακής εστίας με αβέβαιη συνέχεια και κατάληξη.
Υπάρχουν δύο μεγάλες ψευδαισθήσεις που εκδηλώνονται στον τρόπο με τον οποίο πολιτεύεται το κυρίαρχο πολιτικό σύστημα αλλά και στο πώς διεξάγεται η συζήτηση από τα κυρίαρχα ΜΜΕ.
Η πρώτη είναι ότι οι μεγάλες δυνάμεις συμπαραστέκονται στην Κυπριακή Δημοκρατία και αντιτάσσονται στην τουρκική επιθετικότητα. Ως επιχείρημα αναπαράγονται (συνήθως μισές) ανακοινώσεις και δηλώσεις των ΗΠΑ, της Ε.Ε. ή του ΟΗΕ που υπερασπίζονται την δραστηριότητα της Κύπρου στην ΑΟΖ της. Τι ξεχνιέται όμως; Όλες οι διεθνείς αναφορές επιμένουν στην ανάγκη τα κοιτάσματα να αξιοποιηθούν προς όφελος «και των δύο κοινοτήτων» και στο πλαίσιο μιας συνολικής επίλυσης του Κυπριακού. Έτσι, στην πραγματικότητα, οι κυπριακές δραστηριότητες θεωρούνται μονομερείς και επιζήμιες για την ειρήνη και, εμμέσως ή ανοιχτά, δικαιολογούνται οι αντιδράσεις της Τουρκίας που παριστάνει ότι αποτρέπει τις μονομερείς ενέργειες όσο το Κυπριακό δεν επιλύεται και η τουρκοκυπριακή πλευρά δεν συμμετέχει στην αξιοποίηση των ενεργειακών πηγών.
Η δεύτερη ψευδαίσθηση είναι ότι η Τουρκία είναι στριμωγμένη από τις εξελίξεις στην περιοχή και αυτό συνεπάγεται δυσκολίες στο να προχωρήσει σε περεταίρω επιθετικές ενέργειες. Πράγματι, η στρατηγική της Τουρκίας αντιμετωπίζει προβλήματα, κάτι που επιβεβαιώνουν οι εξελίξεις του τελευταίου χρόνου σε Συρία και Αίγυπτο. Αυτό, όμως, καθόλου δεν μεταφράζεται σε κάμψη της επιθετικότητάς της. Ίσα-ίσα, η ανισομετρία πολιτικής, οικονομικής και στρατιωτικής ισχύος, αν δεχτούμε ότι ισχύει ακόμα κάτι από αυτό το σχήμα, εκδηλώνεται με κινήσεις για την κάλυψη απωλειών και αδυναμιών ή και για τη διαμόρφωση τετελεσμένων που μπορούν να χρησιμοποιηθούν για τη διαπραγμάτευση σε άλλα μέτωπα.
Δεν πρόκειται για τυχαίες ψευδαισθήσεις ή για στρουθοκαμηλισμό των πολιτικών ελίτ και των ΜΜΕ που παριστάνουν ότι τα πράγματα εξελίσσονται ομαλά κι αυτό που απαιτείται είναι υποβάθμιση του θέματος και «σωφροσύνη». Στην πραγματικότητα πρόκειται για μείγμα παραδοσιακού ραγιαδισμού και φαντασιώσεων μετανεωτερικής υποτέλειας πάνω στα ερείπια της μνημονιακής Ελλάδας.
Ο τούρκικος επεκτατισμός είναι υπαρκτός και δεν αποτελεί φανταστικό κίνδυνο, όπως αποκοιμιστικά πολλές φορές διατυπώνεται τόσο από το κυρίαρχο πολιτικό σύστημα όσο και, δυστυχώς, από πτέρυγες της Αριστεράς. Οι τελευταίες ιδιαίτερα προκλητικές δηλώσεις Νταβούτογλου κανένα περιθώριο παρερμηνειών δεν αφήνουν. Δεν είναι όμως μόνο θέμα δηλώσεων. Η τουρκική επιθετικότητα δεν περιορίζεται στην Κύπρο και αφορά κι άλλες ευαίσθητες περιοχές όπως τη Θράκη και το Αιγαίο αλλά και ευρύτερα τον βαλκανικό χώρο όπου είναι σε εξέλιξη μια σειρά σχεδιασμών. Η αποτροπή της επιθετικότητας αυτής είναι κεντρικό θέμα για το λαό και τη χώρα, αλλά και ευρύτερα για την ειρήνη στην περιοχή.
Ταυτόχρονα, καμιά ουσιαστική αντιμετώπιση του θέματος δεν μπορεί να υπάρξει χωρίς καθαρή εκτίμηση για το ποιες ακριβώς είναι οι επιδιώξεις των μεγάλων διεθνών παικτών για την Κύπρο και πως εντάσσονται στις ευρύτερες στρατηγικές επιδιώξεις τους στην περιοχή.
Η Κυπριακή Δημοκρατία έχει μπει στο στόχαστρο των γνωστών «εμπόρων των εθνών», εδώ και χρόνια, με στόχο να υποβαθμιστεί σε «κοινότητα» στο πλαίσιο ενός συνομοσπονδιακού μορφώματος που θα είναι προτεκτοράτο-έρμαιο στις ορέξεις των διεθνών ληστών και σύγχρονων σταυροφόρων που θέλουν να εξάγουν τη «δημοκρατία» στις… απολίτιστες περιοχές της Μέσης Ανατολής.
Η Κύπρος ορμητήριο, προγεφύρωμα, οικόπεδο, χώρος, περιοχή επιρροής, διεθνοποιημένος τόπος υπηρεσιών και δικτύων, «μόρφωμα» χωρίς καμιά υπόσταση κυρίαρχης χώρας. Αυτό το ρόλο θέλουν για το, παλιότερα γνωστό και σαν «αβύθιστο αεροπλανοφόρο», νησί και επιτακτικά προσπαθούν να τον επιβάλλουν σήμερα στα πλαίσια των επιδιώξεων για την αλλαγή ολόκληρου του χάρτη της περιοχής.
Ο οικονομικός στραγγαλισμός που επιβλήθηκε από τους ιθύνοντες της Ε.Ε., είχε στόχο την διάλυση της κρατικής οντότητας και της αποδοχής μιας νέας συνταγής Σχεδίου Ανάν. Το «όχι» των Κυπρίων πριν από 10 χρόνια που ανατίναξε το Σχέδιο Ανάν είναι για τους «ισχυρούς» μια ανάμνηση που δημιουργεί έντονες τιμωρητικές διαθέσεις απέναντι στην Κύπρο και το λαό της.
Η Κύπρος δεν είναι και δεν πρέπει να αφεθεί μόνη, λεία στις ορέξεις τόσο του τουρκικού επεκτατισμού, που κατέχει παράνομα το μισό νησί, όσο και των διεθνών δυνάμεων που στρώνουν το δρόμο για τη μετατροπή του σε προτεκτοράτο. Η δημοκρατική συμμαχία των λαών σε Ελλάδα και Κύπρο σε αντιπαράθεση τόσο με τους πολεμικούς τυχοδιωκτισμούς, όσο και με τις πολιτικές οικονομικής και κοινωνικής ισοπέδωσης είναι σήμερα όσο ποτέ απαραίτητη.
