Επιχείρηση «Ειρήνη» ονόμασε η Ε.Ε τη νέα προσπάθεια ελέγχου των εξελίξεων στην ταραγμένη Λιβύη. Μετά την αποτυχημένη προσπάθεια της Γερμανίας με τη συνάντηση του Βερολίνου η Γαλλία και Ιταλία ανοίγουν ένα δεύτερο γύρο για τον έλεγχο της Λιβύης με επίδικο την επαναδιαπραγμάτευση της μοιρασιάς του πετρελαϊκού πλούτου της χώρας.
Είχε προηγηθεί η χρεοκοπία μιας αντίστοιχης επιχείρησης, με την ονομασία «Σοφία», κυρίως λόγω της άρνησης της προηγούμενης κυβέρνησης της Ιταλίας να παράσχει η χώρα λιμενικές υποδοχές για την φιλοξενία μεταναστών-θυμάτων της επέμβασης και των ανηλεών βομβαρδισμών που επιφύλαξε στη σπαρασσόμενη χώρα.
Τώρα γίνεται μια νέα «αρχή». Με απόφαση των υπουργών Εξωτερικών της Ε.Ε., από τις 17/2, που επικυρώθηκε την περασμένη βδομάδα από τη σύνοδο των μόνιμων αντιπροσώπων των χωρών-μελών, ξεκινά μια νέα επιχείρηση με στόχο την εφαρμογή της «απόφασης» του ΟΗΕ για επιβολή εμπάργκο στην πώληση όπλων σε όλες τις πτέρυγες της εμφύλιας διαμάχης στη Λιβύη.
Στην πραγματικότητα οι διαπραγματεύσεις κράτησαν πολύ καιρό καθώς καμιά ευρωπαϊκή χώρα δεν επιθυμούσε τη διάθεση λιμενικών εγκαταστάσεων για τη υποδοχή όσων προσφύγων ή μεταναστών προσπαθούσαν να διαπλεύσουν τη Μεσόγειο για να αποφύγουν το πόλεμο. Το αδιέξοδο «έλυσε» η Ελλάδα με τη διάθεση λιμανιών στην Κρήτη και άλλων νησιών στο Ν.Α. Αιγαίο για αυτό το σκοπό. Σύμφωνα με όσα έγιναν γνωστά η Ελλάδα δέχθηκε αυτό το ρόλο με την προϋπόθεση ότι όσοι διασωθούν θα μοιράζονται αναλογικά στις χώρες της Ε.Ε. και ότι η συμφωνία θα επαναξιολογηθεί σε τέσσερις μήνες με ανοικτή τη δυνατότητα παύσης των διευκολύνσεων αν διαπιστωθεί ότι η χώρα επιβαρύνεται δυσανάλογα.
Η επιχείρηση «Ειρήνη» είναι σε πλήρη αρμονία με την απροσχημάτιστη υποκρισία που δείχνει η διεθνής κοινότητα στην εμφύλια σύγκρουση της Λιβύης, καθώς είναι γνωστό σε όλους ότι τα λαθρεμπόριο όπλων ανθεί ατιμώρητο στην περιοχή με την εμπλοκή της Τουρκίας και άλλων δυνάμεων
Υποκρισία και αδιαφορία συμμετοχής
Η απόφαση αυτή είναι σε πλήρη αρμονία με την απροσχημάτιστη υποκρισία που δείχνει η διεθνής κοινότητα στην εμφύλια σύγκρουση της Λιβύης. Είναι σε όλους γνωστό ότι τα λαθρεμπόριο όπλων ανθεί ατιμώρητο στην περιοχή. Μόλις πρόσφατα ένα τουρκικό εμπορικό πλοίο τέθηκε σε «αυστηρή επιτήρηση» από ναυτικές δυνάμεις της Γαλλίας καθώς πλησίαζε στις ακτές της Λιβύης. Παρά το γεγονός ότι θεωρήθηκε ύποπτο για μεταφορά όπλων και πυρομαχικών δεν επιχειρήθηκε νηοψία αλλά «εξαναγκάστηκε» να επιστρέψει στο λιμάνι της Αττάλειας για να επιχειρήσει αργότερα νέα προσπάθεια. Άλλωστε έχουν πολύ μικρή σημασία οι αναφορές σε τέτοια περιστατικά. Η Τουρκία με τον πιο επίσημο τρόπο ομολογεί ενώπιον του ΟΗΕ ότι εξοπλίζει με στρατιωτικούς συμβούλους και πολεμικά μέσα το καθεστώς Σάρατζ στη Λιβύη στα πλαίσια του μνημονίου συνεργασίας των δύο χωρών. Παρομοίως είναι σε όλους γνωστούς ότι τέσσερις τουρκικές φρεγάτες παραπλέουν στις ακτές της Λιβύης παρέχοντας προστασία στο λαθρεμπόριο όπλων αλλά και συμμετέχοντας ενεργά στον εμφύλιο πόλεμο. Μόλις προχθές έγινε γνωστό ότι εκτόξευσαν, αποτυχημένα, πυραύλους κατά μη επανδρωμένων αεροπλάνων του στρατηγού Χαφτάρ. Όλα αυτά, αν και παραβιάζουν κατάφορα τις αποφάσεις του ΟΗΕ, συναντούν την απάθεια της διεθνούς κοινότητας.
Άλλωστε δεν είναι μόνο η Τουρκία που παραβιάζει το εμπάργκο όπλων στη Λιβύη. Η Αίγυπτος και χώρες της Αραβικής Χερσονήσου στηρίζουν, περισσότερο ή λιγότερο, φανερά τις δυνάμεις του Χαφτάρ την ίδια στιγμή που καλούν για την «ανάγκη πολιτικής λύσης». Η Ρωσία διατηρεί παραστρατιωτικές δυνάμεις που αγωνίζονται στο πλευρό του Χαφτάρ. Και ταυτόχρονα πολλές ισχυρές δυνάμεις πιέζουν και ταυτόχρονα στηρίζουν πότε την μία, πότε την άλλη από τις αντιμαχόμενες φατρίες. Το δια γυμνού οφθαλμού ορατό ζητούμενο είναι η προώθησή τους σε καλύτερες διαπραγματευτικές θέσεις έτσι ώστε όταν ο εμφύλιος τελειώσει να διασφαλιστούν προς όφελος τους τα μερίδια του νέου αναδασμού.
Και όσο το τοπίο παραμένει ασαφές και οι «συμφωνίες κυρίων» δεν έχουν ολοκληρωθεί η υποκρισία συμβαδίζει απόλυτα με την αδιαφορία. Έτσι οι πολύχρονες διαπραγματεύσεις για την «Ειρήνη» κατέληξαν στο κωμικοτραγικό να διατεθούν μόλις τρία πολεμικά σκάφη (από ένα οι Γαλλία, Ιταλία, Ελλάδα) για την επιτήρηση ενός θαλάσσιου χώρου που καλύπτει έκταση δεκάδων χιλιάδων τετραγωνικών μιλίων. Να σημειωθεί ότι η Τουρκία από μόνη διαθέτει τέσσερις φρεγάτες αποκλειστικά και μόνο κοντά στις ακτές της Λιβύης. Και να θυμηθούμε την τεράστια δύναμη κρούσης που συγκροτούσαν οι «πρόθυμοι» του ΝΑΤΟ όταν αποφάσιζαν τη διάλυση της Γιουγκοσλαβίας, του Ιράκ ή της Συρίας.
Πάλι πανηγυρίζει η ελληνική κυβέρνηση
Το υπουργείο Εξωτερικών θεώρησε την συμφωνία ως παράδειγμα της επιστροφής της χώρας στις μεγάλες διπλωματικές επιτυχίες. Ως την «εκδίκηση» για τον αποκλεισμό της Ελλάδας από τις συνομιλίες του Βερολίνου ή, ακόμα για τις «εν κρυπτώ» συνομιλίες μεταξύ Τσαβούσογλου-Κομισιόν για το προσφυγικό που συμφωνήθηκαν κατά την τελευταία επίσκεψη Ερντογάν στις Βρυξέλλες.
Η κυβέρνηση υποστηρίζει ότι η συμφωνία εμπλέκει ενεργά και νόμιμα την χώρα στις εξελίξεις στη Λιβύη και δίνει ευκαιρίες κατάργησης της συμφωνίας Ερντογάν-Σάρατζ. Στην πραγματικότητα για άλλη μια φορά εναποθέτει τις ελπίδες της στις ασαφείς προθέσεις άλλων δυνάμεων, στην συγκεκριμένη περίπτωση της Γαλλίας, να μεσολαβήσουν υπέρ των ελληνικών συμφερόντων την στιγμή που συνεχίζει την πολιτική κατευνασμού απέναντι στις επεκτατικές βλέψεις της Τουρκίας, Ηθελημένα ξεχνά ότι η Γαλλία συγκαταλέγεται μεταξύ των χωρών που συνιστά «συνεκμετάλλευση» σε Αιγαίο και Μεσόγειο ενώ η Ιταλία έχει διατυπώσει επιφυλάξεις για το σχέδιο East Med. Ηθελημένα ξεχνά ότι το ενδιαφέρον των εταίρων της στην επιχείρηση «Ειρήνη» εξαντλείται στη μοιρασιά των πετρελαίων της Λιβύης. Ο καιρός θα δείξει αν η νέα επιχείρηση δεν καταλήξει σε νέο φιάσκο. Προς το παρόν η μοναδική φανερή «επιτυχία» της εξωτερικής πολιτικής της χώρας είναι η πρόθυμη αποδοχή της απαίτησης της Ε.Ε. η χώρα να αναλάβει τη μόνιμη εγκατάσταση μερικών ακόμα χιλιάδων προσφύγων από τις χώρες της Αφρικής, κάνοντας ένα ακόμα βήμα για την ολοκλήρωση του σχεδίου μετατροπής της σε χώρο υποδοχής και φυλάκισης των θυμάτων των ιμπεριαλιστικών ανταγωνισμών.
