Από ένα σύντομο και αποκαλυπτικό ρεπορτάζ της γαλλικής τηλεόρασης πληροφορoύμαστε ότι το 1/3 της παγκόσμιας παραγωγής ρούχων τζην κατασκευάζεται στην Ντάκα του Μπανγκλαντές. Σε πρόχειρα εργαστήρια, ημιυπόγεια, ανήλιαγες και υγρές αίθουσες χωρίς εξαερισμό, χιλιάδες κοπτοραπτούδες και γαζώτριες, ανήλικοι και ενήλικοι νέοι άντρες μέχρι 26 -το πολύ- χρονών, όλοι και όλες τους πρώην χωριάτες, μικροαγρότες. Η κατάσταση είναι ιδιαίτερα πνιγηρή στα βαφεία. Η μόδα επιτάσσει αποχρώσεις, ξεπλυμένα κ.λπ. Η δουλειά γίνεται με το πιστολέτο. Καμιά προφύλαξη, ούτε υποτυπώδης μάσκα, αναπνευστικά, καρκίνος εγγυημένα. Δουλειά 10ωρη, αμοιβή 30-70 δολάρια το μήνα. Μένουν σε τρώγλες, τέσσερις άντρες σε κάθε δωμάτιο και καθώς είναι μικρόσωμοι κοιμούνται στο ίδιο κρεβάτι, στο πλάτος. Κανείς δεν ξέρει τι ποιότητας είναι το νήμα και πόσο τοξική η βαφή. Ο επιστάτης, ατάραχος στη μέση της άθλιας εγκατάστασης και καθώς μικρά παιδιά-εργάτες ρίχνουν κλεφτές ματιές πίσω από την πλάτη του στην κάμερα, βεβαιώνει ότι δεν απασχολούνται ανήλικοι κι ότι όλη η δουλειά γίνεται σύμφωνα με τις νόρμες του Ευρωπαίου κατασκευαστή-αγοραστή. Η κυβέρνηση του Μπανγκλαντές, θορυβημένη από τις καταγγελίες για τις ασθένειες και τους θανάτους, υποκρίνεται ότι διενεργεί ελέγχους. Οι πελάτες στην Ευρώπη παραπονιούνται για αλλεργίες από τα ρούχα. Ο Ευρωπαίος κατασκευαστής βεβαιώνει ότι κάνει αυστηρούς ελέγχους ποιότητας. Ο υπεράνω πάσης υποψίας Economist, το 2103, βάζει τίτλο «θάνατοι εργατών, έκρηξη παραγωγής» και αναφέρεται στην κατάρρευση ψευτοκτιρίου παραγωγής ρούχων στη Ντάκα με 1.000 νεκρούς, σε πυρκαγιά που κόστισε 10 ανθρώπινες ζωές, σε τζίρο 24 δις δολαρίων και σε 5.000 τέτοια εργοστάσια-κάτεργα.
Αφιερωμένο εξαιρετικά στους ξελιγωμένους εραστές των ξένων επενδύσεων που επιμένουν ότι το κύριο πρόβλημα με τη χώρα μας είναι ότι δεν έχουμε κατεβάσει αρκετά τα βρακιά μας.
Γιάννης Φούντας
