Μιλώντας για επενδύσεις πρέπει να προσδιορίζουμε ακριβώς ποιος επενδύει που για γιατί. Διότι μια πραγματικά μεγάλη επένδυση σπανιότατα έχει μόνο ή κυρίως οικονομικά κίνητρα. Μαζικές επενδύσεις με καθαρά οικονομικά κίνητρα έγιναν στην Κίνα από μεγάλες εταιρίες των ΗΠΑ γιατί τα χαμηλά μεροκάματα έριχναν το κόστος. Οι εταιρίες πλούτισαν αλλά μετέτρεψαν την Κίνα σε πανίσχυρο ανταγωνιστή των ΗΠΑ, έσκαψαν το λάκκο τους μακροπρόθεσμα. Επένδυση από μεγάλες χώρες και ισχυρούς επενδυτές σε μικρές χώρες θέλουν βέβαια το μέγιστο κέρδος αλλά κυρίως ενδιαφέρονται να ελέγξουν την οικονομική, πολιτική και κοινωνική ζωή της μικρής χώρας. Αν αυτός ο έλεγχος έχει ήδη επιτευχθεί με άλλους τρόπους τότε οι μεγαλοεπενδυτές αδιαφορούν. Στην Ελλάδα η αγορά είναι μικρή και ο έλεγχος της χώρας έχει συντελεστεί με άλλους τρόπους. Μπορεί, όμως, η μικρή χώρα να είναι εφαλτήριο π.χ. η Ελλάδα ως σκαλοπάτι της Κίνας στην Ευρώπη.
ΔΙΑΦΟΡΟΙ «ΕΙΔΙΚΟΙ» παπαγαλίζουν διαρκώς ότι δεν έρχονται επενδύσεις λόγω αδιόρθωτης «γραφειοκρατίας» και τσαπατσουλιάς. Υπάρχει ωστόσο μια άλλη εύλογη ερμηνεία. Για μεγάλες επενδύσεις το κράτος παραμερίζει όλα τα εμπόδια π.χ. Πεσινέ ή κινητή τηλεφωνία. Στις μικρότερες βάζουν προσκόμματα οι Έλληνες επιχειρηματίες, κυρίαρχοι της οικονομικής ζωής, αλλά ανίσχυροι απέναντι στους ξένους. Οι Έλληνες ελέγχουν το πολιτικό προσωπικό και το ίδιο το κοινοβούλιο, σύμφωνα με δημοσιογραφικούς κύκλους. Λειτουργούν ισχυρά επιχειρηματικά λόμπι στο κοινοβούλιο, λένε χωρίς τυπικές αποδείξεις αλλά με ονόματα, πάντα ψιθυρίζοντας για «το φόβο των Ιουδαίων», κατά την παροιμία. Τα λόμπι συντηρούν το γραφειοκρατικό τέρας, αποτρέποντας τους ενοχλητικούς ξένους.
Επενδύσεις σε κρίσιμους τομείς, οικονομικού ή στρατηγικού ενδιαφέροντος, όπως τα λιμάνια, προκαλούν την επέμβαση των επικυρίαρχου που εγκρίνουν ή απορρίπτουν τους υποψήφιους επενδυτές π.χ. οι ΗΠΑ απόκλεισαν την COSCO από το Λιμάνι της Αλεξανδρούπολης. Οι επικυρίαρχοι ρυθμίζουν επίσης την εκμετάλλευση των πλουτοπαραγωγικών πηγών. Η Ελλάδα είναι από τις σχετικά λίγες χώρες που διαθέτουν κοιτάσματα από «σπάνιες γαίες», ορυκτά απαραίτητα στην υψηλή τεχνολογία, όπως το λίθιο. Υπάρχει κρίσιμη εθνική διάσταση επειδή οι σπάνιες γαίες αγγίζουν την υφαλοκρηπίδα στο Αιγαίο. Οι εκάστοτε κυβερνώντες αναμένουν, ματαίως προσώρας, κάποιο πράσινο φώς από τους επικυρίαρχους. Έτσι γίνεται στα προτεκτοράτα.
Οι υποσχέσεις πέφτουν βροχή για πακτωλό επενδύσεων. Ακούγαμε για χρόνια ότι θα γεμίσει η Ελλάδα από πετροδολάρια με τους Άραβες, «φίλους του Αντρέα», να επενδύουν μαζικά στη χώρα μας. Δεν ήρθε ούτε ένας. Τώρα ο Μητσοτάκης τρέχει στην Κίνα μήπως πείσει τους Κινέζους. Αλλά τι θα γίνει αφού οι Αμερικάνοι βάζουν βέτο όπου τους καπνίσει; Οι ΗΠΑ θέλουν να σταματήσουν το «δρόμο του μεταξιού» και απαγόρευσαν στην Αθήνα (ΣΥΡΙΖΑ και Ν.Δ.) να τρέφει κινέζικα όνειρα. Τι μένει; Μένει ότι οι Κινέζοι αγοράζουν μαζικά, αθόρυβα και αφανώς, διαμερίσματα και σπίτια στην Αθήνα και όπου αλλού. Και κανείς δεν μιλάει λες και αυτή η διείσδυση είναι ακίνδυνη και ασήμαντη και μόνο οι λαθρομετανάστες είναι απειλή.
Η γεωγραφική θέση της χώρας και το υπέδαφός της παρέχουν τεράστιες δυνατότητες ανάπτυξης αλλά ταυτόχρονα μπορεί να γίνουν αιτίες μέγιστου κινδύνου όχι μόνο από την Τουρκία αλλά από κάθε «καλό φίλο» που βλέπει ευκαιρία να αρπάξει ότι μπορεί
Εκτός από την COSCO οι ΗΠΑ ματαίωσαν και τη διέλευση του αγωγού φυσικού αερίου από τη Β. Ελλάδα και οι διαδοχικοί κυβερνώντες το πέρασαν «ντούκου». Ο αγωγός ήταν μια ασπίδα στις επεκτατικές διαθέσεις της Τουρκίας. Αυτό, ξαναλέω, σημαίνει να είσαι προτεκτοράτο. Δεν συζητάμε για τα ΜΜΕ που έχουν καταφέρει να είναι χειρότερα από τις κυβερνήσεις, μοιρασμένα κατά τα συμφέροντα της ιδιοκτησίας ενός εκάστου.
ΥΠΑΡΧΟΥΝ ΔΥΟ ΕΙΔΩΝ ΕΠΕΝΔΥΣΕΙΣ. Αυτές που ενδιαφέρουν τη χώρα και φέρνουν ανάπτυξη διαρκείας π.χ. ο αγωγός ή τα λιμάνια, Πειραιά και Αλεξανδρούπολης. Άλλες επενδύσεις, μικρότερες, φέρνουν όφελος κυρίως στους ιδιώτες. Ωφελείται, εμμέσως, και η χώρα αν και συχνά το κέρδος είναι δυσδιάκριτο. Μια τέτοια επένδυση είναι στο Ελληνικό προς όφελος της μαφίας και των τζογαδόρων λεφτάδων του Λας Βέγκας και φυσικά του ιδιοκτήτη. Λένε ότι θα γίνουν κι άλλες τέτοιες επενδύσεις σε νησιά (π.χ. στη Ρόδο και στην Κέρκυρα) που θα «προωθήσουν την ανάπτυξη». Αναμφίβολα ο τουρισμός φέρνει χρήμα. Υπάρχουν ωστόσο, δυο μειονεκτήματα. Πρώτον είναι ασταθής επένδυση, εξαρτάται από τις γεωπολιτικές συνθήκες. Μια αναταραχή, πχ το πραξικόπημα στην Τουρκία, έστρεψε τους Ρώσους τουρίστες στην Ελλάδα αλλά μόλις ηρέμησε η κατάσταση οι Ρώσοι ξαναπήγαν στην Τουρκία, πλησιέστερα και φθηνότερα. Δεύτερον ο τουρισμός δεν είναι παραγωγική δραστηριότητα. Χωρίς εγχώρια παραγωγή σε κάποιους τομείς, πχ γεωργία εκλεκτών προϊόντων ή υψηλή τεχνολογία, καμία χώρα δεν μπορεί να προκόψει, θα είναι πάντα εξάρτημα άλλων. Οι Δυτικοί, λέγαμε κάποτε, μας θέλουν γκαρσόνια για τις διακοπές τους. Το κάνουμε πλέον από μόνοι μας και τα ΜΜΕ θέλουν να μας πείσουν ότι είναι για το καλό μας. Συστηματικά, με σχέδιο και εργαλείο τα Μνημόνια, εξαφανίζεται κάθε ίχνος βιομηχανίας αλλά οι κυβερνήσεις αγωνιούν να φέρουν ξένους επενδυτές.
Συνοπτικά η γεωγραφική θέση της χώρας και το υπέδαφός της παρέχουν τεράστιες δυνατότητες ανάπτυξης αλλά ταυτόχρονα μπορεί να γίνουν αιτίες μέγιστου κινδύνου όχι μόνο από την Τουρκία αλλά από κάθε «καλό φίλο» που βλέπει ευκαιρία να αρπάξει ότι μπορεί. Η Ελλάδα κολακεύεται ότι είναι όαση ειρήνης. Όπως κολακευόμασταν ότι είμαστε αμιγής πληθυσμός. Πανεύκολα μας μετέτρεψαν σε ζούγκλα ανθρώπων. Εξίσου εύκολα μπορεί να χάσουμε κυριολεκτικά το (πολύτιμο) έδαφος κάτω από τα πόδια μας, περιμένοντας τις επενδύσεις.
