Τα γεγονότα στη Ν. Σμύρνη δεν ήταν του είδους «περασμένα-ξεχασμένα», όπως τόσα άλλα παρόμοια, αλλά εγκαινιάζουν, πιστεύω, μια νέα περίοδο αποσταθεροποίησης. Και σύντομα εκλογές.
Τυχαία, οργανωμένα, ή προβοκατόρικα όσα έγιναν στη Ν. Σμύρνη εξυπηρετούν όσους επιθυμούν την ανατροπή του αρκετά σταθερού πολιτικού σκηνικού των δύο τελευταίων δεκαετιών. Όχι ότι η σταθερότητα έφερε ηρεμία και ευημερία. Αλλά η αγέλη λύκων στην αναμπουμπούλα χαίρεται. Μπροστά μας είναι δυο μεγάλα ερωτηματικά: Τι θα γίνει με την Τουρκία. Και πώς θα μοιραστεί το «πακέτο των Βρυξελλών», τα 30+ δισ. που αναλογούν στην Ελλάδα για να καλύψει ζημιές του εγκλεισμού. Τα του κορωνοϊού η κυβέρνηση τα έλυσε ακολουθώντας τυφλά τις έξωθεν επιταγές, αντιτάσσοντας σθεναρό όχι στο ρωσικό Σπούτνικ, το μόνο χωρίς καταγγελίες για παρενέργειες. Στα ελληνοτουρκικά οι αρμόδιοι μηχανεύονται πώς δεν θα τους καταλογιστούν προσωπικές ευθύνες. Το νέο στοιχείο είναι οι επιπτώσεις από τα επεισόδια στη Ν. Σμύρνη.
Ο Μητσοτάκης κατάλαβε ότι ο νεαρός και ο αστυφύλακας ήταν τα θύματα αλλά στόχος ήταν αυτός ο ίδιος. Και για πρώτη φορά ένας πρωθυπουργός ζήτησε συγνώμη από τον κόσμο. Αποδοκιμάζοντας, ως εκ τούτου, τις πράξεις της Αστυνομίας, ενώ οι καθ’ ύλην αρμόδιοι για την προστασία του πολίτη σιώπησαν.
Η βαρύνουσα πολιτική σημασία της συγνώμης Μητσοτάκη φάνηκε καθαρά όταν, επίσης για πρώτη φορά, τα ΜΜΕ, φιλοκυβερνητικά και μη, την υποβάθμισαν, κατά το κοινώς λεγόμενο, την έθαψαν. Είναι, λοιπόν, η δεύτερη «πρώτη φορά» που τα (ελεγχόμενα από τις ελίτ) ΜΜΕ έστειλαν, θεωρώ, μήνυμα στον Κυριάκο Μητσοτάκη ότι δεν επιθυμούν να τον δουν πρωθυπουργό και αύριο. Όχι μόνο του πάντως, όχι χωρίς αλλαγή των όρων συναλλαγής και διακυβέρνησης.
Το μήνυμα-συγνώμη του πρωθυπουργού ανέβηκε στα «ρετιρέ» όπου έγινε δεκτό με αδιαφορία, απάθεια, σιωπή. Κατέβηκε και στον απλό πολίτη-ψηφοφόρο, αιχμάλωτο της καραντίνας. Μήπως υποψιαστεί τι τον περιμένει.
Δεν λέω, εννοείται, ότι ένας νεοφιλελεύθερος, από οικογένεια και πεποίθηση, με περγαμηνές στην κεντροδεξιά, ξαφνικά ανάνηψε, και με ταπείνωση ζητάει συγνώμη από τους πληβείους. Ο πρωθυπουργός ένιωσε προφανώς άμεση απειλή, ότι τα γεγονότα έπαιρναν άλλη διάσταση, π.χ. χειρότερα από τον Γρηγορόπουλο. Δεν έχει την ισχύ (ούτε, φαίνεται, το θάρρος) να τα βάλει με μηχανισμούς και μεγαλόσχημους, γηγενείς και ξένους. Η συγνώμη ήταν η εκ των ων ουκ άνευ προϋπόθεση να διατηρήσει επαφή με το εκλογικό σώμα. Οι γνωστές δημοσκοπήσεις τον δικαιώνουν, προσώρας.
Με τη λεηλασία του σχεδίου Μάρσαλ συγκροτήθηκε η χρεοκοπημένη αστική τάξη. Με το «πακέτο Βρυξελλών» η διάδοχος ελίτ ελπίζει ότι θα κυβερνήσει τη χώρα τις επόμενες δεκαετίες
Ο αριστερίστικος ενδοτισμός και ο Κουφοντίνας
Η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ υιοθετεί αριστερίστικη συμπεριφορά έχοντας ήδη δώσει διαπιστευτήρια καλής διαγωγής με τις Πρέσπες και την κωλοτούμπα στο δημοψήφισμα. Η «υιοθεσία» του Κουφοντίνα, για τα δικαιώματά του, δεν κάνει το κόμμα αριστερό. Πρώτον επειδή ο Κουφοντίνας απέδειξε ότι με την απεργία έκανε μικροπολιτική, όχι ηρωικό αγώνα. Και δεύτερον, αφού η Χρυσή Αυγή είναι εγκληματική οργάνωση γιατί όχι ο Κουφοντίνας; Όταν, στην περίπτωση Μπακογιάννη, έκανε ό,τι και οι Ερυθρές Ταξιαρχίες: Οι ηγέτες τους δολοφόνησαν τον Ιταλό πρωθυπουργό Άλντο Μόρο τον άνθρωπο που ήθελε την προσέγγιση του Ιταλικού ΚΚ με τη Δεξιά, αντίθετα με τις επιθυμίες των ΗΠΑ. Για αυτό θεωρήθηκαν πράκτορες της CIA που έδρασαν με εντολή της. Ο Κουφοντίνας δολοφόνησε τον Μπακογιάννη, που υποστήριζε επίσης τη συνεννόηση της Δεξιάς και Αριστεράς.
Η Αριστερά χρειάστηκε δεκαετίες για να πείσει ότι δεν αποτελεί κίνδυνο για το πολίτευμα. Ο ΣΥΡΙΖΑ πέρασε από τη νομιμότητα στον ενδοτισμό έτσι ώστε οι ακροαριστερές επιλογές να γίνουν η μαντήλα συγκάλυψης του εθνομηδενισμού του, π.χ. με τις Πρέσπες. Ο ΣΥΡΙΖΑ άφησε βαθύ αποτύπωμα που συγκλόνισε τον κόσμο. Δεν θα ξεχαστεί σύντομα όπως δεν ξεχνιέται ο πρόωρος θάνατος προσφιλούς συγγενή. Στην τρικυμία η κυβέρνηση διασώζεται επειδή είναι η μοναδική βάρκα και ο κόσμος δεν θέλει να βρεθεί στη θάλασσα χωρίς σωσίβιο.
Εκτός από τα ελληνοτουρκικά, το άλλο καυτό θέμα είναι η οικονομία μετά την καραντίνα. Εδώ δεσπόζει η παροχή των 32 δισ. ευρώ που θα λάβει η χώρα. Ανοίγοντας την όρεξη πολλών. Κάποτε ο Σημίτης, απελπισμένος από την πίεση των ισχυρών, κραύγασε ότι «δουλειά του πρωθυπουργού δεν είναι να μοιράσει την πίτα». Αυτό, όμως, απαιτούσαν και τότε και τώρα τα «ρετιρέ», προσωνύμιο των ελίτ επί ΠΑΣΟΚ.
Συνοπτικά: με τη λεηλασία του σχεδίου Μάρσαλ συγκροτήθηκε η χρεοκοπημένη αστική τάξη. Με το «πακέτο Βρυξελλών» η διάδοχος ελίτ ελπίζει ότι θα κυβερνήσει τη χώρα τις επόμενες δεκαετίες. Τα σκάνδαλα, σεξουαλικά, οικονομικά, πραγματικά ή φανταστικά, οι δημοσκοπήσεις, τα κουτσομπολιά, όλη η κοινωνική και πολιτική ζωή, συνδέονται όλα και όλοι, άμεσα ή έμμεσα, με τα ευρωκονδύλια και στηρίζουν, υπονομεύουν, διαβάλλουν, κολακεύουν, ανάλογα με τίνος το πλευρό βρίσκονται. Τα δισ. από τις Βρυξέλλες θα χτίσουν τις δομές της χώρας για τις επόμενες δεκαετίες.
Ο στιβαρός Κ. Καραμανλής κρατούσε αυτός το μαχαίρι, η ελίτ τον φοβόταν και αντιδρώντας, ας θυμηθούμε, τον αποκαλούσαν «σοσιαλμανή». Αυτού του τύπου η (πατριωτική) Δεξιά ηττήθηκε και τελικά χάθηκε σε όλη την Ευρώπη, π.χ. ο γκωλισμός, όπως εξαφανίστηκε και η ιστορική Αριστερά. Οι διάδοχοι αποδεικνύονται «κοντοί», προσαρμόστηκαν, μπήκαν στην κατηγορία «μαζί τα φάγαμε», άχρωμοι και άγευστοι συνδαιτυμόνες. Εδώ φτάσαμε. Ή μήπως να πούμε: εδώ τελειώσαμε;
