Του Βασίλη Χατζηνάκη *.
Στη χώρα που ο πρωθυπουργός της υποθηκεύει τα πάντα θα μπορούσε η Παιδεία να αποτελέσει την εξαίρεση; Όχι, όπως έδειξαν οι εξαγγελίες της υπουργού Άννας Διαμαντοπούλου σε ημερίδα στους Δελφούς, στις 26 Σεπτέμβρη.
Είκοσι επτά ημέρες αργότερα, το επίσημο κείμενο κατατέθηκε στη σύνοδο πρυτάνεων στο Ρέθυμνο με τίτλο Κείμενο διαβούλευσης για την έναρξη διαλόγου. Εθνική Στρατηγική για την Ανώτατη Εκπαίδευση. Ο πολυδιαφημισμένος «Καλλικράτης και στην εκπαίδευση», είναι ήδη καθ’ οδόν…
Στην Ελλάδα του Μνημονίου, το νέο τοπίο στην εργασία επιβάλλει καινούργια ευθυγράμμιση και στο χώρο της εκπαίδευσης. Η επιθυμία της κυβέρνησης για απαλλαγή από τη συνταγματική υποχρέωση στην κρατική χρηματοδότηση, αλλά και οι προϋποθέσεις δημιουργίας του «νέου» ευέλικτου εργαζόμενου είναι διάχυτες σε όλο το κείμενο-εισήγηση του «διαλόγου» και αποτελούν τον πυρήνα της μεταρρύθμισης που θα ολοκληρωθεί, όπως υπόσχονται, μέχρι το 2013, με αλλαγή του τρόπου εισαγωγής στην Τριτοβάθμια Εκπαίδευση.
Η διαφημιζόμενη ως ενίσχυση του αυτοδιοικητού δεν είναι τίποτα άλλο παρά η υποχρέωση κάθε Ιδρύματος να εξασφαλίζει, πλέον, μόνο του τους πόρους για τη λειτουργία του. Έως το τέλος του 2011, εκτιμάται ότι θα «χαθούν» περίπου 20 ΑΕΙ και ΤΕΙ. Στα εναπομείναντα, η διαδικασία της αξιολόγησης -με τα πιο «αγοραία» κριτήρια- θα παίζει κομβικό ρόλο στην εξασφάλιση ενός «κρατικού βοηθήματος», μιας ιδιωτικής χορηγίας ή χρηματοδότησης από την -ήδη στραγγαλισμένη από τον «Καλλικράτη»- Τοπική Αυτοδιοίκηση. Οι πρυτανικές και προεδρικές εκλογές αντικαθίστανται με τον απευθείας διορισμό του επικεφαλής της διοίκησης.
Η κινητικότητα των σπουδαστών από τη μία βαθμίδα στην άλλη ή από Τμήμα σε Τμήμα είναι ακριβώς αυτό που οδήγησε, μέσω της συνθήκης της Μπολόνια, σε απαξίωση των πτυχίων πολλών χωρών της Ευρώπης, τη δημιουργία του ΚΕΧΑΕ και δημιούργησε στρατιές νέων ανέργων χωρίς δικαιώματα. Η διά βίου επανακατάρτιση και το κυνήγι πιστοποιητικών, θα είναι ο μόνος τρόπος για την παραμονή σε μια επισφαλή, κακοπληρωμένη θέση εργασίας στο μέλλον.
Όσον αφορά τα περί διεθνοποίησης, η Άννα Διαμαντοπούλου, αποκάλυψε το πραγματικό όραμά της μετά το ταξίδι της στην Αμερική και τη Silicon Valley, όπου έχουν την έδρα τους το διάσημο Πανεπιστήμιο του Berkley αλλά και ορισμένες από τις μεγαλύτερες πολυεθνικές της ηλεκτρονικής βιομηχανίας. Στο πανεπιστήμιο που οραματίζεται η κυβέρνηση, οι απόφοιτοι δεν θα είναι επιστήμονες με γνώση ενός αντικειμένου ή ικανοί να ζήσουν αξιοπρεπώς από μια δουλειά, αλλά υπάλληλοι επιχειρήσεων, υποχρεωμένοι να ακολουθούν τις επιταγές της καταρρέουσας ελεύθερης αγοράς και όχι την υπηρέτηση των αναγκών της κοινωνίας.
Παρ’ όλο που η πρώτη απάντηση από το φοιτητικό κίνημα στην «αντισύνοδο» που οργανώθηκε στο Ρέθυμνο με τη συμμετοχή εκατοντάδων φοιτητών ήταν άμεση, η συνολική κατάσταση πνευμάτων στη φοιτητική Αριστερά και τα αμφιθέατρα δεν οδηγεί σε αυτονόητη αισιοδοξία. Και αυτό δεν κρίνεται μόνο στο συγκεκριμένο, αλλά φαίνεται και από τις περιορισμένες αντιδράσεις που ακολούθησαν την παράδοση της χώρας στην τρόικα και το ΔΝΤ.
Κι όμως, η συμμετοχή της νεολαίας σε ένα ιδιότυπο μέτωπο ενάντια στην κυβέρνηση, μπορεί να είναι επιταχυντής της ιστορίας και να πυροδοτήσει την αντιστροφή της πορείας προς την καταστροφή. Για εμάς, τα διδάγματα από το κίνημα υπεράσπισης του άρθρου 16, είναι ενθαρρυντικά. Γι’ αυτούς;
* Ο Βασίλης Χατζηνάκης είναι μέλος της Αριστερής Ενότητας.
