Πληθαίνουν τα μηνύματα και οι κινήσεις στο Δυτικό στρατόπεδο που καλούν για ολομέτωπο πόλεμο ΝΑΤΟ-Ρωσίας. Η γλώσσα των απειλών απέναντι στη Ρωσία σκληραίνει, δηλώνοντας προθέσεις ολοκληρωτικού ξεκαθαρίσματος λογαριασμών. Ιδιαίτερα από πλευράς των ευρωπαϊκών κύκλων.
Πρωταγωνιστούν οι εκπρόσωποι της γερμανικής κυβέρνησης που «βλέπουν τον πόλεμο να πλησιάζει αναπόφευκτα». Οι εμπρηστικές δηλώσεις του σοσιαλδημοκράτη (!) Μπ. Πιστόριους, υπουργού Άμυνας της κυβέρνησης Μερτς, για το ότι οι πρόσφατοι υπολογισμοί για σύγκρουση με τη Ρωσία μετά το 2029 πρέπει να αναθεωρηθούν, παραθέτοντας «εκτιμήσεις στρατιωτικών ιστορικών» (!) ότι «η Ευρώπη ίσως έζησε το τελευταίο ειρηνικό καλοκαίρι», δίνουν τον τόνο, χωρίς να είναι καθόλου οι μόνες. Συμπληρώνονται μάλιστα από την εξαγγελία της ανατριχιαστικής πρόθεσης να (ξανα)γίνει «ο γερμανικός στρατός, ο ισχυρότερος στην Ευρώπη» και να δημιουργηθεί διευρυμένο σώμα στρατολογούμενων εφέδρων.
Γάλλοι και Βρετανοί κυβερνητικοί ιθύνοντες (και το σύνολο σχεδόν του αγγλικού Τύπου) κινούνται σε αντίστοιχα μήκη κύματος, ενώ η βρετανική μυστική υπηρεσία (MI6) βρίσκεται σταθερά αναμειγμένη σε επιχειρήσεις δολιοφθοράς και δολοφονιών μέσα στη ρωσική επικράτεια. Επιπλέον, τα ευρωενωσιακά όργανα και η ΥΠΕΞ της Ε.Ε. Κάγια Κάλας, πλειοδοτούν σε αντιρωσισμό, με την τελευταία να κάνει λόγο, σε κάθε ευκαιρία, για την ανάγκη ήττας και κατακερματισμού της Ρωσίας.
Θέλουν «επιστροφή σε πνεύμα αυτοθυσίας»
Η κατάσταση του κόσμου στην Ευρώπη βέβαια είναι διαφορετική. Οι άνθρωποι συνεχίζουν να τάσσονται μαζικά κατά του πολέμου, ανησυχούν για το ενδεχόμενό του, και επιπλέον δυσφορούν όλο και περισσότερο για την οικονομική πίεση που τους ασκεί η «πολεμική οικονομία» – άγριο ψαλίδι στο κοινωνικό κράτος και σημαντική αύξηση του κόστους ενέργειας και του πληθωρισμού.
Πλήρως ευθυγραμμισμένη με την ευρωατλαντική γραμμή υπήρξε η απολύτως εύγλωττη, πρόσφατη κυνική «απόφανση» του Ν. Δένδια σε συζήτηση στο πλαίσιο του Athens Security Forum: «Το πρώτο προαπαιτούμενο είναι η αλλαγή κουλτούρας των ευρωπαϊκών κοινωνιών. Δηλαδή η επιστροφή σε ένα πνεύμα αυτοθυσίας… Σήμερα η Ευρώπη δεν αντέχει να δει φέρετρα με σημαία πάνω, ούτε καν την ευρωπαϊκή. Οι ΗΠΑ είναι εθισμένες σ’ αυτό το πράγμα». Είναι ενιαίες οι «ανησυχίες» των ευρωπαϊκών ελίτ για το ότι «δεν δημιουργείται πολεμικό κλίμα». Το ίδιο ενιαίες και διαρκείς είναι και οι προσπάθειές τους να δώσουν πειστική υπόσταση στον φόβο του κόσμου μπροστά στην υποτιθέμενη «ρωσική απειλή».
Δεν έχουν πάψει άλλωστε γι’ αυτό τον σκοπό τις προκλήσεις (με προσπάθειες περίσφυξής της) απέναντι στη Ρωσία. Με κομβικό τον ρόλο της Πολωνίας –εδώ άλλωστε για προφανείς, ιστορικούς, λόγους η «ρωσική απειλή» έχει υπολογίσιμα ερείσματα– αλλά και με τις απανωτές επιθετικές κινήσεις αποκλεισμού της Ρωσίας από τον χώρο της Βαλτικής (με συμμετοχή ως προς αυτό των Βαλτικών χωρών και της Δανίας).
Γιατί εντείνουν τώρα το πολεμικό κλίμα οι ΝΑΤΟϊκοί;
Η κατάσταση στα πολεμικά μέτωπα της Ουκρανίας δείχνει τη Ρωσία να προωθείται σταθερά –έστω και με αργούς ρυθμούς– και να καταλαμβάνει πλέον στρατηγικές πόλεις και οχυρές θέσεις, περικυκλώνοντας σημαντικές δυνάμεις των Ουκρανών. Η ουκρανική άμυνα βρίσκεται σε κάμψη και εκδηλώνονται σημάδια κατάρρευσης του μετώπου. Η πολιτική και πολεμική κρίση του καθεστώτος Ζελένσκι έχει επιταχυνθεί. Σημαντική της εκδήλωση είναι και η αποκάλυψη εκτεταμένων υποθέσεων διαφθοράς με τεράστια διασπάθιση πόρων από ανθρώπους του περιβάλλοντός του, που τον έχει στριμώξει ιδιαίτερα. Τον ίδιο και τους δυτικούς χρηματοδότες του.
Η Δύση –οι Ευρωπαίοι κατά πρώτο λόγο, αλλά και οι ΗΠΑ– πρέπει να διαχειριστούν την παράταση ενός όλο και πιο «χαμένου» πολέμου και την επερχόμενη ήττα. Που είναι απευθείας ήττα και για το ΝΑΤΟ.
Η Ευρώπη σε αυξανόμενη οικονομική συμπίεση
Για την ευρωπαϊκή συνιστώσα της Δύσης, προκύπτει εκτός των άλλων το άλυτο πρόβλημα της συνέχισης της χρηματοδότησης του πολέμου της Ουκρανίας. Υπολογίζεται ότι οι σχετικές ανάγκες ανέρχονται σε τουλάχιστον 100 δισεκατομμύρια ευρώ ετησίως. Με δεδομένους τους ήδη υπέρμετρα επιβαρυμένους προϋπολογισμούς Γαλλίας και Βρετανίας –τα ήδη ογκώδη δημοσιονομικά τους ελλείμματα σε συνδυασμό με το βάρος που ασκεί η υπερχρέωσή τους– ερμηνεύονται οι «πειρασμοί» να προχωρήσουν σε υπεξαίρεση των ρωσικών αποθεματικών που τηρούνται κυρίως στο βελγικό Euroclear. Μπρος βαθύ και πίσω ρέμα, εφόσον μια τέτοια επιλογή θα οδηγούσε σε κλονισμό της συναλλακτικής εμπιστοσύνης στο ευρωπαϊκό σύστημα γενικά, εκτός του ότι θα έθετε σε μη διαχειρίσιμο κίνδυνο το Βέλγιο (και όσες άλλες χώρες θα παρέσυρε αυτό σε ενδεχόμενη πτώση του). Ένα μέτρο των αδιεξόδων δίνουν και οι προτάσεις που έγιναν για χρήση των αποθεματικών του Δημόσιου Συνταξιοδοτικού Ταμείου της Νορβηγίας (!) καθώς και οι εντεινόμενες αμερικανικές πιέσεις «να τελειώνει γρήγορα το ζήτημα».
Σ’ ένα δεύτερο επίπεδο, η «ευρωπαϊκή στροφή προς την πολεμική οικονομία» (με ατμομηχανή τη Γερμανία, εφόσον Γαλλία και Βρετανία «ασθενούν») φαίνεται και αυτή σε μεγάλο βαθμό μπλοκαρισμένη. Η πολιτική Μερτς –με δεδομένο μάλιστα το μη διαχειρίσιμο ενεργειακό κόστος λόγω του αμερικανικού LNG– οδηγεί και τη Γερμανία σ’ ένα δίδυμο υπερχρέωσης και αποβιομηχάνισης προς εξυπηρέτηση ισχυρών κεφαλαιακών μπλοκ των ΗΠΑ (αγορά οπλικών συστημάτων από τις ΗΠΑ, που και αυτές ας σημειωθεί ότι ασθμαίνουν μπροστά στη συνολική ζήτηση, αγορά τεράστιων ποσοτήτων LNG και άλλοι ετεροβαρείς όροι για την ευρωενωσιακή πλευρά).
Μπροστά σε τέτοια αδιέξοδα, ενισχύονται οι πειρασμοί για κλιμάκωση / γενίκευση του πολέμου ΝΑΤΟ-Ρωσίας. Με σταθερά επιδιωκόμενο σκοπό να δεσμευτούν στρατιωτικά και χρηματοδοτικά οι ΗΠΑ σ’ αυτόν. Οι κινήσεις στρέφονται προς τη διεύρυνση των μετώπων σύγκρουσης (για να απορροφηθεί η ήττα στο ουκρανικό μέτωπο) και προς τη χρήση όπλων όλο και μεγαλύτερου βεληνεκούς για βαθύτερα πλήγματα εντός Ρωσίας. Και τα δύο απειλούν να επιφέρουν απώλεια του ελέγχου της κλιμάκωσης, οδηγώντας σε γενικευμένη, ολοκληρωτική σύγκρουση.
ΗΠΑ: Αυξανόμενη επιθετικότητα απέναντι σε Ρωσία και Κίνα – Αλλά και «υπόγειες» συνεννοήσεις
Ισχυρή μερίδα των κέντρων εξουσίας των ΗΠΑ –οι νεοσυντηρητικοί πρωτίστως– κινούνται σε κατεύθυνση «ολοκληρωτικού ξεκαθαρίσματος λογαριασμών» με τη Ρωσία, αλλά και με την Κίνα. Μέρος αυτών των σχεδιασμών φαίνεται να σχετίζεται και με την, εξ όσων προκύπτει, πορεία ανατίναξης του πλαισίου ελέγχου των πυρηνικών όπλων / δοκιμών. Η εικόνα πάντως είναι πιο σύνθετη και περιλαμβάνει επίσης την πρόσφατη επίδειξη, από Ρωσία και Κίνα, μιας σειράς οπλικών δυνατοτήτων που απειλούν το στρατηγικό κεκτημένο των ΗΠΑ, και ειδικότερα το απρόσβλητο της αμερικανικής επικράτειας. Αν βασιστούμε στα όσα παρουσιάζονται από διάφορες νεοσυντηρητικές κυρίως δεξαμενές σκέψης, το σύνθημα «κτυπείστε ολοκληρωτικά και προληπτικά, όσο ακόμη το επιτρέπει ο συσχετισμός δυνάμεων» μοιάζει να διαθέτει υπολογίσιμη επιρροή.
Την ίδια στιγμή εμφανίζονται και κάποιες διαδικασίες προώθησης διευθετήσεων. Η διαρροή που έφερε στη δημοσιότητα ρωσοαμερικανικές επαφές σε υψηλό αν και εξωθεσμικό επίπεδο συμβούλων των προέδρων με θέμα ουσιώδεις φόρμουλες (δηλ. που να παίρνουν υπ’ όψιν τα συμφέροντα και της Ρωσίας) για μια διευθέτηση της ουκρανικής σύγκρουσης, καλύπτεται επί του παρόντος από πολλή ασάφεια. Αυτή καθ’ αυτή η επικοινωνία πάντως δεν έχει διαψευστεί από καμία πλευρά. Στην ίδια κατεύθυνση, αναζήτησης διευθετήσεων με πιθανούς γεωπολιτικούς συμψηφισμούς διεθνούς κλίμακας, πρέπει να αξιολογηθεί και η «αποχή» Ρωσίας και Κίνας στο Συμβούλιο Ασφαλείας του ΟΗΕ, που έκανε δυνατή την έγκριση του σχεδίου των ΗΠΑ για τη Γάζα.
