Το «φιλανθρωπικό» μυστήριο του αυστραλο-αμερικανικού επενδυτικού κεφαλαίου που προσφέρεται να δανείσει την Ελλάδα με ευνοϊκό επιτόκιο
Παρ’ ότι οι εξελίξεις στις «ελεύθερες» αγορές του ελληνικού χρέους ακολουθούν το χειρότερο σενάριο και δείχνουν να φέρνουν την κυβέρνηση όλο και πιο κοντά στο ενδεχόμενο προσφυγής στον ευρωπαϊκό μηχανισμό στήριξης, καίριες πληροφορίες που βλέπουν το φως της δημοσιότητας, αλλά μένουν αδιάψευστες και ασχολίαστες, αποκαλύπτουν ότι στο σκληρό κυβερνητικό πυρήνα εξετάζονται και εναλλακτικά σχέδια δανεισμού.
Την περασμένη εβδομάδα δημοσίευμα της εφημερίδας Αξία παρουσίασε σχέδιο αυστραλο-αμερικανικού επενδυτικού κεφαλαίου (private equity fund) που έχει προτείνει εδώ και δύο μήνες στην κυβέρνηση την αγορά ελληνικών ομολόγων ύψους 20 έως 25 δισ. ευρώ με εξαιρετικά ελκυστικούς όρους: spread της τάξης των 125 μονάδων βάσης και τελικό επιτόκιο περίπου 4,40%, έναντι επιτοκίών 6% έως 6,3%, με τα οποία έχει μέχρι σήμερα η κυβέρνηση δανειστεί περίπου 17 δισ. ευρώ.
Δεν ήταν η πρώτη φορά που ελληνικό ΜΜΕ είχε αναφερθεί στο θέμα. Η πληροφορία είχε και πάλι αναφερθεί σε δημοσίευμα της 16ης Φεβρουαρίου, αλλά και τότε, όπως και τώρα, η κυβέρνηση αντέδρασε με μια παράδοξη σιγή ιχθύος. Σιωπή που δεν τηρήθηκε ούτε στην περίπτωση του «χαλασμένου» deal με τους Κινέζους ούτε στις άλλες διαρροές «βαθιών λαρυγγιών» που κάρφωναν στις αγορές και «έκαιγαν» κυβερνητικές πρωτοβουλίες πριν καν εκδηλωθούν.
Οι ενδείξεις αλλά και η ανάλυση του αλλοπρόσαλλου και φαινομενικά ερασιτεχνικού τρόπου χειρισμού διαφορετικών κυβερνητικών κέντρων επί των θεμάτων του δημόσιου χρέους το τελευταίο δεκαήμερο, καταδεικνύουν ότι η σχετική διαπραγμάτευση είναι προχωρημένη και ότι η ανακοίνωση της συμφωνίας με το συγκεκριμένο αυστραλο-αμερικανικό επενδυτικό κεφάλαιο είναι θέμα ημερών. Το χρονοδιάγραμμα, μάλιστα, αυτής της μυστικής διαπραγμάτευσης είναι αρκετά αποκαλυπτικό της κυβερνητικής υποκρισίας: Η πρώτη κρούση από τους «πρόθυμους» επενδυτές έγινε στα τέλη Ιανουαρίου, στη συμφωνία ενεπλάκησαν (ως underwriters, δηλαδή «ασφαλιστές» των υπό έκδοση ομολόγων) μία γερμανική και μια ελληνική τράπεζα και μέχρι τα μέσα Φεβρουαρίου είχε υπογραφεί «μνημόνιο κατανόησης» και ανταλλαγή επιστολών μεταξύ των ενδιαφερομένων μερών. Μια στιγμή αυτής της διαπραγμάτευσης «φωτογραφίζει» και το έγγραφο που δημοσιεύουμε, με ημερομηνία 16 Φεβρουαρίου, στο οποίο μια από τις συμβαλλόμενες τράπεζες ενημερώνει την ελληνική (και κρατική) τράπεζα ότι θα ενεργήσει ως «σύμβουλος έκδοσης» στα νέα ομόλογα.
Στο βαθμό που οι πληροφορίες αυτές επιβεβαιωθούν τις προσεχείς ημέρες, τροφοδοτούν κρίσιμα ερωτήματα για το «παιχνίδι» που παίζεται από τον σκληρό πυρήνα της κυβέρνησης και δη του πρωθυπουργικού επιτελείου.
Πρώτον, όταν ο πρωθυπουργός προειδοποιούσε (και μάλιστα από τις ΗΠΑ, όπου πραγματοποιούσε επίσκεψη) ότι «οι κερδοσκόποι θα χάσουν τα λεφτά τους», είχε στο πίσω μέρος του μυαλού του το εναλλακτικό deal του δανεισμού;
Δεύτερον, όταν με τον εκβιασμό μιας επικείμενης χρεοκοπίας ανακοίνωνε ως αναπόφευκτα (στις 3 Μαρτίου) τα μέτρα σκληρής λιτότητας, εξουθένωσης των μισθωτών και φορολογικής επιβάρυνσης του λαϊκού εισοδήματος, είχε καταλήξει στην εναλλακτική λύση αποφυγής του δανεισμού με ληστρικά επιτόκια;
Τρίτον, γιατί αφού είχε τη δυνατότητα να δανειστεί φθηνότερα, προχώρησε σε τρεις δόσεις δανεισμού από τις αγορές, μέσο του παγκόσμιου μονοπωλίου κρατικών ομολόγων που ελέγχει η Goldman Sachs με τις 21 συνεργαζόμενες τράπεζες, επιβαρύνοντας το ελληνικό χρέος με πάνω από 2 δισ. ευρώ «κερατιάτικα»;
Τα παραπάνω ερωτήματα είναι φυσικά ρητορικά, αφού λίγες αμφιβολίες μένουν πια για το γεγονός ότι ο «μονόδρομος» της λιτότητας επιβλήθηκε ανεξαρτήτως του «Αρμαγεδδώνα» του χρέους και της δημοσιονομικής τρομοκρατίας που συστηματικά εξαπέλυε η κυβέρνηση από τον περασμένο Δεκέμβριο. Ήταν μια επιλογή στρατηγικού χαρακτήρα στην οποία διασταυρώθηκαν τα συμφέροντα των «κερδοσκόπων», των αγορών, των ευρωκρατών και της εγχώριας ολιγαρχίας του πλούτου. Ωστόσο, ένας μπαλαντέρ που θα βγει ξαφνικά από το μανίκι, προσφέρει στην κυβέρνηση ευκαιρία εκτόνωσης της λαϊκής δυσφορίας (χωρίς να αφαιρεθεί ούτε κεραία από το πακέτο λιτότητας) και πιθανότατα θεαματική αποκλιμάκωση του κόστους δανεισμού.
Υπάρχει, βεβαίως, και μια άλλη κατηγορία ερωτημάτων που αφορά τα κίνητρα των υποψηφίων επενδυτών, τα οποία δεν είναι προφανώς φιλανθρωπικά. Όλες οι ενδείξεις παραπέμπουν στην εκδοχή ότι το συγκεκριμένο αυστραλο-αμερικανικό επενδυτικό κεφάλαιο βρίσκεται σε στενή σχέση με τον Λευκό Οίκο, ο οποίος «ευλογεί» πολιτικά μια εναλλακτική και φθηνότερη δανειοδότηση της Ελλάδας. Γιατί; Πρώτον, διότι δεν στοιχηματίζει όλη η πλουτοκρατική ελίτ των ΗΠΑ στην πτώση του ευρώ. Ένα τμήμα του βιομηχανικού κεφαλαίου προσβλέπει στη διατήρηση του υποτιμημένου δολαρίου για να διατηρήσει τις εξαγωγές του, κι αυτό φαίνεται να έχει την εύνοια της κυβέρνησης Ομπάμα που βρίσκεται σε μια ιδιότυπη «βεντέτα» με θύλακες του χρηματοπιστωτικού κεφαλαίου, που ένα μέρος τους ενδεχομένως προδιαγράφονται και σαν εναλλακτική πηγή χρηματοδότησης του τεράστιου αμερικανικού χρέους. Δεύτερον, διότι πέρα από το καθαυτό δημοσιονομικό πεδίο, η αμερικανική ηγεσία επενδύει σε γεωπολιτικές «διευθετήσεις» στην περιοχή, στις οποίες η Ελλάδα έχει έναν κομβικό ρόλο (βλέπε ελληνοτουρκικά, πετρέλαια νοτιανατολικής Μεσογείου κ.ά.). Τρίτον, διότι πολλοί παράγοντες της οικονομικής και πολιτικής ελίτ στις ΗΠΑ προειδοποιούν εδώ και καιρό ότι η κρίση του χρέους δεν είναι «ελληνική ιδιαιτερότητα» αλλά παγκόσμιο πρόβλημα και ενδεχομένως η επόμενη φούσκα που όταν σκάσει δεν θα εξαιρέσει ούτε τον βυθισμένο στο χρέος του παγκόσμιο οικονομικό ηγεμόνα.
