Συχνά-πυκνά, από το κεντρικό δελτίο του Mega, λες και έχει εξαντληθεί όλη η ελληνική και διεθνής ειδησεογραφία, με ύφος εκπροσώπου, η Όλγα Τρέμη ανακοινώνει το φιλανθρωπικό έργο της κυρίας Μαριάννας Βαρδινογιάννη.
Χωρίς δημοσιογραφική έρευνα και κριτική ματιά. Αφού πρώτα έχει επιδοθεί, μαζί με τους συνεργάτες της και τους εκπροσώπους της κάθε λογής Δεξιάς, σε καταστροφολογία, αφού έχει κατακεραυνώσει όποιον αρθρώνει λόγο για δημοκρατική, ανεξάρτητη, φιλολαϊκή πολιτική στη χώρα.
Είναι τόσο εμφανής η προσπάθεια ορισμένων τηλεπαρουσιαστών της ιδιωτικής και της δημόσιας τ ηλεόρασης να αποδείξουν ότι μία κυβέρνηση της Αριστεράς δεν θα τα καταφέρει, αλλά και τόσο πρόδηλος ο φόβος τους μήπως αλλάξει το status quo, ώστε ντρέπεται κανείς για λογαριασμό τους. Κάποιοι βεβαίως, πιο πονηρούτσικοι, αρχίζουν να το παίζουν σε διπλό ταμπλό. Ίσως όταν βεβαιωθούν ότι ο ΣΥΡΙΖΑ θα σχηματίσει κυβέρνηση, ν’ αλλάξουν ύφος -γιατί ήθος αποκλείεται- κι εκεί που κάνουν τους εισαγγελείς, να μεταβληθούν σε κόλακες! Ας προσέξουν οι σύντροφοι να μην κολακευτούν.
Μέσα σε αυτή την κρίσιμη προεκλογική περίοδο, αποσπασματικά, επιλεκτικά, ανιστόρητα, ελλιπώς, ενίοτε με ελληνικά που θα τα ζήλευε και η κινηματογραφική Γεωργία Βασιλειάδου και το χειρότερο, κατευθυνόμενα, επιδιώκεται η χειραγώγηση ενός λαού πολύ στριμωγμένου. Αντί για ενημέρωση, δίδονται τηλεοπτικές παραστάσεις.
Ο Νόαμ Τσόμσκι υποστηρίζει ότι τα ΜΜΕ στις ΗΠΑ είναι, αν όχι «φερέφωνα», τουλάχιστον εκφραστές των συμφερόντων του κυρίαρχου πολιτικού και οικονομικού κατεστημένου. «Ο ρόλος των ΜΜΕ», σημειώνει, «είναι να υπερασπίζονται την πολιτική, οικονομική και κοινωνική ατζέντα των προνομιούχων ομάδων που κυριαρχούν στην κοινωνία και στο κράτος». Επισημαίνει επίσης ότι «δεν μπορείς να δώσεις αποδείξεις όταν μιλάς συνοπτικά. Αυτή είναι η μεγαλοφυΐα αυτού του δομικού περιορισμού».
Τα ίδια ισχύουν και στην Ελλάδα, όπου π.χ. στη Γεν. Συνέλευση της ΕΣΗΕΑ (22/5/2012) μέλος του Δ.Σ. υποστήριξε ότι «αποτελεί δημοκρατική εκτροπή η απεργία των δημοσιογράφων κατά την προεκλογική περίοδο». Διατυπώνεται επίσης η άποψη ότι «Δικό τους είναι το κανάλι ό,τι θέλουν παρουσιάζουν οι καναλάρχες». «Δική μου είναι η γάτα ό,τι θέλω την κάνω», έλεγε στο παλιό ανέκδοτο ο Μπόμπος. «Δικό μου είναι το εστιατόριο, βάζω παραθείο στα φαγητά», θα μπορούσε να πει ένας εστιάτορας. Ισχύει; Δεν ισχύει. Γιατί αν ισχύει να τους κάνουμε το τραπέζι.
Και το δημόσιο και το ιδιωτικό ελέγχονται από την Πολιτεία και την κοινωνία. Για τον σκοπό που λειτουργούν, καταρχάς. Αν ένας τηλεοπτικός σταθμός αντί να προσφέρει ενημέρωση, χορηγεί κατά κύριο λόγο προπαγάνδα, γκρίζα διαφήμιση και διασκέδαση, όπως κι αν εννοείται αυτή, δεν είναι ενημερωτικό κανάλι. Κάπως αλλιώς πρέπει να ονομαστεί. Και η ιδιότητά του, και η ιδιοκτησία του και οι εργαζόμενοι σε αυτό.
Φαίνεται ότι το σύστημα δεν χρειάζεται πια τους δημοσιογράφους. Του αρκούν π.χ. 50 δικοί του άνθρωποι να εξυπηρετούν τα συμφέροντά του και κάποιοι άλλοι, χαμηλά αμειβόμενοι και ανασφάλιστοι, για να του βγάζουν τη λάντζα. Αφού τα οικονομικά συμφέροντα και ο δικομματισμός, με την ανοχή και τη συνενοχή ενίοτε της Αριστεράς, στελέχωσαν, χωρίς αξιοκρατικά κριτήρια, κανάλια, ραδιοφωνικούς σταθμούς αλλά και εφημερίδες με δικούς τους ανθρώπους, αφού τορπίλισαν κάθε προσπάθεια κατοχύρωσης του δημοσιογραφικού επαγγέλματος, παρά την ίδρυση πανεπιστημιακών σχολών, αφού παρέδωσαν στην αναξιοπιστία το λειτούργημα, τώρα το πετούν στα σκουπίδια, με κουρεμένα δικαιώματα, κουρεμένα ταμεία, ξυρισμένη αξιοπιστία.
Ωστόσο, οι δημοσιογράφοι που αγαπούν τη δουλειά τους, αγωνίζονται για την ενημέρωση, διασταυρώνουν τις πληροφορίες τους, δεν υποκύπτουν σε πιέσεις, απολύονται και κάπου-κάπου τους σπάνε το κεφάλι στον δρόμο, είναι πολλοί. Σήμερα που πνέει άλλος άνεμος, αν συσπειρωθούν, αν τολμήσουν, μπορούν να δώσουν και να κερδίσουν μάχες.
Είναι τόσο εμφανής η προσπάθεια ορισμένων τηλεπαρουσιαστών της ιδιωτικής και της δημόσιας τ ηλεόρασης να αποδείξουν ότι μία κυβέρνηση της Αριστεράς δεν θα τα καταφέρει, αλλά και τόσο πρόδηλος ο φόβος τους μήπως αλλάξει το status quo, ώστε ντρέπεται κανείς για λογαριασμό τους. Κάποιοι βεβαίως, πιο πονηρούτσικοι, αρχίζουν να το παίζουν σε διπλό ταμπλό. Ίσως όταν βεβαιωθούν ότι ο ΣΥΡΙΖΑ θα σχηματίσει κυβέρνηση, ν’ αλλάξουν ύφος -γιατί ήθος αποκλείεται- κι εκεί που κάνουν τους εισαγγελείς, να μεταβληθούν σε κόλακες! Ας προσέξουν οι σύντροφοι να μην κολακευτούν.
Μέσα σε αυτή την κρίσιμη προεκλογική περίοδο, αποσπασματικά, επιλεκτικά, ανιστόρητα, ελλιπώς, ενίοτε με ελληνικά που θα τα ζήλευε και η κινηματογραφική Γεωργία Βασιλειάδου και το χειρότερο, κατευθυνόμενα, επιδιώκεται η χειραγώγηση ενός λαού πολύ στριμωγμένου. Αντί για ενημέρωση, δίδονται τηλεοπτικές παραστάσεις.
Ο Νόαμ Τσόμσκι υποστηρίζει ότι τα ΜΜΕ στις ΗΠΑ είναι, αν όχι «φερέφωνα», τουλάχιστον εκφραστές των συμφερόντων του κυρίαρχου πολιτικού και οικονομικού κατεστημένου. «Ο ρόλος των ΜΜΕ», σημειώνει, «είναι να υπερασπίζονται την πολιτική, οικονομική και κοινωνική ατζέντα των προνομιούχων ομάδων που κυριαρχούν στην κοινωνία και στο κράτος». Επισημαίνει επίσης ότι «δεν μπορείς να δώσεις αποδείξεις όταν μιλάς συνοπτικά. Αυτή είναι η μεγαλοφυΐα αυτού του δομικού περιορισμού».
Τα ίδια ισχύουν και στην Ελλάδα, όπου π.χ. στη Γεν. Συνέλευση της ΕΣΗΕΑ (22/5/2012) μέλος του Δ.Σ. υποστήριξε ότι «αποτελεί δημοκρατική εκτροπή η απεργία των δημοσιογράφων κατά την προεκλογική περίοδο». Διατυπώνεται επίσης η άποψη ότι «Δικό τους είναι το κανάλι ό,τι θέλουν παρουσιάζουν οι καναλάρχες». «Δική μου είναι η γάτα ό,τι θέλω την κάνω», έλεγε στο παλιό ανέκδοτο ο Μπόμπος. «Δικό μου είναι το εστιατόριο, βάζω παραθείο στα φαγητά», θα μπορούσε να πει ένας εστιάτορας. Ισχύει; Δεν ισχύει. Γιατί αν ισχύει να τους κάνουμε το τραπέζι.
Και το δημόσιο και το ιδιωτικό ελέγχονται από την Πολιτεία και την κοινωνία. Για τον σκοπό που λειτουργούν, καταρχάς. Αν ένας τηλεοπτικός σταθμός αντί να προσφέρει ενημέρωση, χορηγεί κατά κύριο λόγο προπαγάνδα, γκρίζα διαφήμιση και διασκέδαση, όπως κι αν εννοείται αυτή, δεν είναι ενημερωτικό κανάλι. Κάπως αλλιώς πρέπει να ονομαστεί. Και η ιδιότητά του, και η ιδιοκτησία του και οι εργαζόμενοι σε αυτό.
Φαίνεται ότι το σύστημα δεν χρειάζεται πια τους δημοσιογράφους. Του αρκούν π.χ. 50 δικοί του άνθρωποι να εξυπηρετούν τα συμφέροντά του και κάποιοι άλλοι, χαμηλά αμειβόμενοι και ανασφάλιστοι, για να του βγάζουν τη λάντζα. Αφού τα οικονομικά συμφέροντα και ο δικομματισμός, με την ανοχή και τη συνενοχή ενίοτε της Αριστεράς, στελέχωσαν, χωρίς αξιοκρατικά κριτήρια, κανάλια, ραδιοφωνικούς σταθμούς αλλά και εφημερίδες με δικούς τους ανθρώπους, αφού τορπίλισαν κάθε προσπάθεια κατοχύρωσης του δημοσιογραφικού επαγγέλματος, παρά την ίδρυση πανεπιστημιακών σχολών, αφού παρέδωσαν στην αναξιοπιστία το λειτούργημα, τώρα το πετούν στα σκουπίδια, με κουρεμένα δικαιώματα, κουρεμένα ταμεία, ξυρισμένη αξιοπιστία.
Ωστόσο, οι δημοσιογράφοι που αγαπούν τη δουλειά τους, αγωνίζονται για την ενημέρωση, διασταυρώνουν τις πληροφορίες τους, δεν υποκύπτουν σε πιέσεις, απολύονται και κάπου-κάπου τους σπάνε το κεφάλι στον δρόμο, είναι πολλοί. Σήμερα που πνέει άλλος άνεμος, αν συσπειρωθούν, αν τολμήσουν, μπορούν να δώσουν και να κερδίσουν μάχες.
Σχόλια
