ΕΝΦΙΑΛΤΗΣ ΜΕΡΟΣ Β’
O ΕΝΦΙΑ δεν είναι ένας ακόμη άδικος φόρος που κλονίζει οικονομικά το ήδη ρημαγμένο ελληνικό νοικοκυριό. Δεν πλήττει μονάχα το εισόδημα, όπως διατείνονται όσοι αποσκοπούν στη δημιουργία ψευδών εντυπώσεων. Είναι ένας φόρος αίματοςμε βαθιά ιδεολογική και πολιτισμική διάσταση. Tο δημοσιονομικό όφελος που παπαγαλίζουν εγχώριοι κι εξωχώριοι εμπνευστές είναι μόνο η κρούστα του φαινομένου, καθώς βαθιά, ανομολόγητη αλλά και ύπουλη επιδίωξή τους είναι να ξεριζωθεί η ταυτότητα, η μνήμη και η ιστορική συνέχεια των ανθρώπων. Εκείνων που επιμένουν ακόμη να ανακαλούν με συμπάθεια το παρελθόν και τις πηγές του.
Το σπίτι, κληρονομημένο ή χτισμένο, το ξεχερσωμένο χωράφι, το λιοστάσι και το αμπέλι δεν αποτελούν ιδιοκτησίες με μονοδιάστατη σημασία που απλώς, αποφέρουν «έσοδα» άρα πρέπει να φορολογηθούν. Δεν είναι οφειλέτες η πλειονότητα των κατόχων τους, ούτε δυσανασχετούν γιατί θέλουν να προστατέψουν μονάχα την τσέπη τους. Άνθρωποι συνεπείς στις υποχρεώσεις τους είναι οι πιο πολλοί, ζορισμένοι απ’ την ανέχεια και τη στέρηση, που κληρονόμησαν ή έχτισαν με πόνο «δοχεία ζωής» για τις ανάγκες τους.
Η «κληρονομιά» που πλήττεται με τον ΕΝΦΙΑ είναι η μνήμη και η ψυχή τους εντέλει. Και αυτή η ψυχή δεν περιορίζεται ούτε εξισώνεται με τα ντουβάρια, όπως αποτόλμησε να ισχυριστεί η εμετική γλώσσα της κ. Βούλτεψη. Aυτή την ψυχή θέλει να ξεριζώσει ο Φόρος Ακινήτων, να διαρρήξει τη συνέχεια και τη συνέπεια των ανθρώπων, μετατρέποντάς τους σε αμνήμονες πρόσφυγες στον ίδιο τους τον τόπο.
Σ.Μ.
Κεκτημένη ταχύτητα της Κατερίνας Σκιά
Η πολιτική παρενδυσία του μικροαστού του Δημήτρη Α. Σεβαστάκη
Μουτζούρα του Μανώλη Λυδάκη
