Σε μια κοινωνία που παραπαίει, παρασυρόμενη από την κρίση, την παρακμή και τα σημεία των καιρών, είναι φορές που νομίζω πως δεν υπάρχει πια καμία σωτηρία. Αφορμή γι’ αυτό στάθηκε ο τραγικός θάνατος του βρέφους, τις τελευταίες μέρες, από τη μια και η κανιβαλιστική αντιμετώπιση της μητέρας του, από την άλλη, που νοσηλεύεται φρουρούμενη. Απειλείται η νεαρή κοπέλα από τους απανταχού «δικαστές», αλλά και από τον ίδιο τον εαυτό της. Θα γίνουν πολλών ειδών αναλύσεις, από εξειδικευμένους και αδαείς. Θα της προσδώσουν πολλούς χαρακτηρισμούς και θα της προσάψουν άλλες τόσες κατηγορίες. Αλίμονο αν δεν γίνει έτσι…
Η απλούστευση είναι μια βολική τάση. Οι καταστάσεις γίνονται περισσότερο διαχειρίσιμες, προσεγγίζουν το κοινό λαϊκό αίσθημα και απογειώνουν το μικροαστισμό μας χωρίς να απαιτούνται λογικά επιχειρήματα και περισπούδαστες σκέψεις. Γεμίζουν ώρες εκπομπών, σελίδες εφημερίδων και περιοδικών. Τροφή για ανθρωποφάγους που μέσα στη μίζερη ζωή μας αποζητάμε τέτοιου είδους περιστατικά για να φανούμε ευτυχέστεροι. Να επιδείξουμε την -τάχα μου- ηθική μας και να βάλουμε ένα ακόμα πετραδάκι στον τοίχο που χωρίζει εμάς τους φυσιολογικούς ανθρώπους από εκείνους τους περιθωριακούς. Πόσο τυχεροί είμαστε, τελικά, που βρισκόμαστε από την από δω πλευρά του τοίχου!
Κλείνουμε τα μάτια εκεί που πρόκειται να πάρουμε αποφάσεις, εκεί που πρέπει να κριθούμε για τον ανθρωπισμό μας. Κρυβόμαστε εκεί που η γνώμη μας ίσως μετρήσει για το δίκιο ή το άδικο. Μένουμε ουδέτεροι και κρατάμε ίσες αποστάσεις για να έχουμε το κεφάλι μας ήσυχο. Να κοιμόμαστε ήρεμοι τα βράδια, χωρίς διλήμματα. Επιτέλους, ας πρόσεχαν κι οι άλλοι…
Κοινωνία που αποσυντίθεται μέρα τη μέρα· άνθρωποι εσωστρεφείς που αποστασιοποιούμαστε από την πραγματικότητα και φοβόμαστε να αγγίξουμε οτιδήποτε μας πονάει και μας αφορά. Μαθαίνουμε τσιτάτα και τα έχουμε για ώρα ανάγκης έτοιμα. Πετάμε την μπάλα σε όσους θεωρούμε αδύναμους και γινόμαστε σκληροί μαζί τους. Είναι το πιο εύκολο, άλλωστε, και χωρίς κόστος.
