Ο Μανόλης Αγγελίδης ήταν ένας ευγενής άνθρωπος. Σοβαρός και γλυκός ταυτόχρονα κι επί της ουσίας. Αγαπητός σε όσους τον γνώρισαν ως φοιτητές, συνεργάτες και φίλοι. Ο Βασίλης Ασημακόπουλος έγραψε τα παρακάτω λόγια για το θάνατό του.
Χθες, 30 Οκτωβρίου, πραγματοποιήθηκε ο τελευταίος αποχαιρετισμός στον Μανόλη Αγγελίδη. Έναν σημαντικό διανοούμενο, έναν εξαιρετικό πανεπιστημιακό δάσκαλο για όσους είχαν την ευτυχία να υπάρξουν φοιτητές του, ένα εξέχον μέλος της κοινότητας των πολιτικών επιστημόνων, κυρίως του κλάδου της Πολιτικής Φιλοσοφίας, όπου διέπρεψε ως Καθηγητής στο Πάντειο Πανεπιστήμιο. Στο ίδιο νήμα σκέψης με τον Κοσμά Ψυχοπαίδη και τον Σταύρο Κωνσταντακόπουλο, για να μείνουμε σε όσους έχουν φύγει, ο Μανόλης Αγγελίδης αφήνει πίσω του πολύ σημαντικό συγγραφικό έργο.
Γεννημένος στην Αλεξανδρούπολη το 1952, από τα φοιτητικά του χρόνια συμμετείχε ενεργά στο φοιτητικό κίνημα επί δικτατορίας, οπότε και διώχθηκε. Ιδρυτικό μέλος και επί 38 χρόνια μέλος της Συντακτικής Επιτροπής του περιοδικού «Τετράδια Πολιτικού Διαλόγου Έρευνας και Κριτικής». Επίσης, ήταν ψυχή και μέλος της Συντακτικής Επιτροπής του επιστημονικού περιοδικού «Αξιολογικά» και επικεφαλής επί σειρά ετών του Ιδρύματος Σάκη Καράγιωργα.
Τα έφεραν έτσι τα πράγματα –και μάλλον όχι τυχαία– που το πρώτο, μα και το τελευταίο κείμενό του απ’ όσα κυκλοφόρησαν σε βιβλία ή δημοσιευμένα άρθρα –και πάρα πολλά στο διάβα των ετών από το 1975 έως το 2018– δημοσιεύτηκαν από τις εκδόσεις Στοχαστής, είτε με τη μορφή της εκδοτικής ομάδας Εργασία, είτε με τη μορφή του περιοδικού Τετράδια, είτε σε βιβλία του εκδοτικού οίκου.
Στο προσεχές τεύχος του περιοδικού Τετράδια, που θα κυκλοφορήσει εντός του Νοεμβρίου 2018, υπάρχει κείμενό του (του Ιουνίου 2018) με θέμα: Η επικαιρότητα του Μαρξ (με αφορμή τη συμπλήρωση 200 χρόνων από τη γέννησή του). Η καταληκτική παράγραφος του κειμένου, που συμπυκνώνει νομίζω ένα σημαντικό μέρος του τρόπου σκέπτεσθαι περί τα πράγματα του Μανόλη Αγγελίδη, είναι η ακόλουθη:
«Ο δικός μας καιρός και ο καιρός του Μαρξ συναντώνται στον ορίζοντα της νεότερης εποχής. Μιας εποχής που παράγει τόσο τους όρους καταστροφής όσο και τους όρους χειραφέτησης του ανθρώπου. Είναι φανερό ότι η ανθρώπινη πράξη θα καθορίσει την κατεύθυνση προς την οποία θα κινηθεί η εποχή μας: είτε προς την καταστροφή των όρων της κοινωνικής συνοχής είτε προς την ανόρθωση της ανθρώπινης αξιοπρέπειας. Μέχρι στιγμής βιώνουμε τις στρεβλές πλευρές του πρώτου. Μένουμε με την προσμονή οι ανθρώπινες ενέργειες να στραφούν προς την επίτευξη του δεύτερου».
Καλό του ταξίδι.
