Συμπληρώθηκε ένας χρόνος από την ημέρα που ο Ντόναλντ Τραμπ ορκίστηκε ως 45ος πρόεδρος των Ηνωμένων Πολιτειών. Κι αυτά που έχουν συμβεί έκτοτε είναι εντυπωσιακά. Όχι όσο αυτά που έχουν ειπωθεί, βέβαια, και βρίσκονται στο επίκεντρο των συζητήσεων. Το 2018 ξεκίνησε λοιπόν με τις δηλητηριώδεις για τον Τραμπ σελίδες του περίφημου πλέον βιβλίου του Μάικλ Γουόλφ, στο οποίο περιλαμβάνονται κατηγορίες πρώην στενών συνεργατών του Τραμπ έως και για «προδοτική συνδιαλλαγή» με τη Ρωσία. Πρωταγωνιστεί ο ακροδεξιός πρώην σύμβουλός του Στιβ Μπάνον που πάντως, λίγες μέρες μετά την αναταραχή που προκλήθηκε, έσπευσε να εκφράσει τη λύπη του για τις επίμαχες «ανακριβείς» εκμυστηρεύσεις του στον Γουόλφ. Ήταν ήδη αργά, αφού το βιβλίο αποτελεί πλέον υλικό προς διερεύνηση από τον ειδικό εισαγγελέα που χειρίζεται την υπόθεση «αθέμιτης σύμπραξης του προεκλογικού επιτελείου του Τραμπ με τη Ρωσία με σκοπό να επηρεαστεί το αποτέλεσμα των προεδρικών εκλογών»…
Οι πισώπλατες μαχαιριές συνεχίστηκαν μεταξύ άλλων και από τον Ρεπουμπλικανό γερουσιαστή Τζεφ Φλέικ ο οποίος, μιλώντας προχθές στη Γερουσία ενώπιον του Τραμπ, καυτηρίασε τις επιθέσεις του εναντίον των μεγάλων ΜΜΕ και έφτασε να τον παρομοιάσει με τον… Στάλιν. Λίγο καιρό πριν είχε προηγηθεί ο, επίσης Ρεπουμπλικανός, Μπομπ Κόρκερ, πρόεδρος της Επιτροπής Εξωτερικών Υποθέσεων της Γερουσίας, ο οποίος κατηγόρησε τον Τραμπ ότι «ετοιμάζει πυρηνικό Αρμαγεδδώνα, οδηγώντας τις ΗΠΑ στον Τρίτο Παγκόσμιο Πόλεμο». Και βέβαια συνεχίζονται οι δημόσιες διαφοροποιήσεις του ΥΠΕΞ Τίλερσον και του υπουργού Άμυνας Μάτις, που κάθε τρεις και λίγο σπεύδουν να «αδειάσουν» τον Αμερικανό πρόεδρο. Πρόκειται για μια άνευ προηγουμένου κατάσταση εμφυλίου πολέμου στο εσωτερικό του βορειοαμερικανικού κατεστημένου και της ίδιας της κυβέρνησης Τραμπ, στον οποίο δεν τηρούνται προσχήματα και δεν πιάνονται αιχμάλωτοι.
Θα ολοκληρώσει τη θητεία του;
Μ’ αυτήν την έννοια, δεν φαίνονται πια διόλου παράλογοι οι φόβοι που είχε εκφράσει o Μπάνον στον Τραμπ πριν μήνες, λέγοντάς του ότι του δίνει μόλις 30% πιθανότητες να ολοκληρώσει τη θητεία του! Και του επεσήμαινε ότι αυτό που πρέπει να φοβάται δεν είναι τόσο μια πρόταση μομφής των Δημοκρατικών, όσο ένα ενδοκυβερνητικό πραξικόπημα βάσει του άρθρου 25 του Συντάγματος των ΗΠΑ – το οποίο διευκολύνει την απαλλαγή του προέδρου από τα καθήκοντά του εάν ο αντιπρόεδρος και η πλειοψηφία του υπουργικού συμβουλίου κρίνουν ότι δεν διαθέτει πλέον «την απαραίτητη φυσική και ψυχική υγεία για την άσκησή τους». Είναι σαφές ότι ο Τραμπ είναι πρόεδρος υπό επιτροπεία από στελέχη σαν τους Τίλερσον, Μάτις κ.ά. που έχουν την εμπιστοσύνη του κατεστημένου. Αλλά εξίσου σαφής είναι η ανυπακοή του στην επιτροπεία, με αιφνιδιαστικές κινήσεις που δημιουργούν τετελεσμένα (και μεγάλη αναταραχή), όπως αυτή για την αναγνώριση της κατεχόμενης Ιερουσαλήμ ως πρωτεύουσας του Ισραήλ. Ή, ακόμη πιο επικίνδυνη περιπλοκή, το διαρκές φιτίλιασμα της αντιπαράθεσης στην κορεατική χερσόνησο ως προειδοποιητικό «μήνυμα» κυρίως προς την Κίνα, με τον Τραμπ και τα γεράκια να εξετάζουν στα σοβαρά έως και το ενδεχόμενο «προληπτικού πλήγματος» κατά της Πιονγκγιάνγκ…
Στις αρχές του 2018 διέρρευσε επίσης άλλη μία ιστορία, που αφορά την ανεπίσημη συνάντηση του Τραμπ, στα μέσα Σεπτεμβρίου του περασμένου έτους, με τους προέδρους τεσσάρων χωρών-συμμάχων των ΗΠΑ στη Λατινική Αμερική: τον Αργεντίνο Μ. Μάκρι, τον Βραζιλιάνο Μ. Τεμέρ, τον Κολομβιανό Χ.Μ. Σάντος και τον Παναμέζο Χ.Κ. Βαρέλα. Περιστοιχιζόμενος από στελέχη της κυβέρνησής του όπως ο αντιπρόεδρος Πενς και ο ΥΠΕΞ Τίλερσον, ο Τραμπ τους άφησε εμβρόντητους ρωτώντας τους: «Ο Ρεξ [Τίλερσον] μου λέει ότι δεν θεωρείτε σκόπιμο να κάνω στρατιωτική εισβολή στη Βενεζουέλα. Είστε σίγουροι γι’ αυτό;»! Την απειλή την είχε εκφράσει και δημόσια – άλλο αν την υποβάθμισαν τα δυτικά ΜΜΕ, καθώς τότε κρίθηκε πιο συμφέρον να μην δοθούν πόντοι στον Μαδούρο, έστω κι αν αυτό σήμαινε ένα χτύπημα λιγότερο στον Τραμπ. Τώρα όμως η ιστορία επανέρχεται, όντας ένα ακόμη δείγμα του ολοκληρωτικού πολέμου με στόχο μάλλον την εκδίωξη παρά την πλήρη συμμόρφωση του Τραμπ.
Τραμπ ο βρωμόστομος
Ο πανταχόθεν αμφισβητούμενος πλανητάρχης κατάφερε πάντως να επισκιάσει κάθε άλλη επικαιρότητα την περασμένη εβδομάδα, όταν είπε: «Οι ΗΠΑ δεν πρέπει να δέχονται πια μετανάστες από χώρες-απόπατους. Καλύτερα να φέρουμε ανθρώπους από τη Νορβηγία». Ο Τραμπ μίλησε χυδαία, δίχως «προοδευτικές» φιοριτούρες α λα Κλίντον. Όμως το κρεσέντο υποκρισίας που ακολούθησε επιχειρεί να καλύψει την ουσία: η Ουάσιγκτον έμπρακτα, διαχρονικά και… διακομματικά αντιμετωπίζει πολλές χώρες ως απόπατους, τους δε πολίτες τους ως υπάνθρωπους. Εάν δεν εξυπηρετούν τα συμφέροντά της, τις δαιμονοποιεί (όχι βέβαια με την αθυροστομία του Τραμπ, αλλά ως «κράτη-παρίες») και επιχειρεί να τις συντρίψει. Η λίστα είναι δυστυχώς πολύ μεγάλη για να παρατεθεί εδώ, αλλά π.χ. η Νοτιοανατολική Ασία αντιμετωπίστηκε ακριβώς ως απόπατος προς ισοπέδωση, και οι άμαχοί της ως κιτρινιάρηδες καλοί μονάχα για κάψιμο με ναπάλμ.
Η Λιβύη, η Αϊτή, το Ιράκ κ.λπ. είναι μερικά ακόμη πιο πρόσφατα παραδείγματα «ανθρωπιστικών επεμβάσεων» (όπως επιτάσσει το σύγχρονο politically correct λεξιλόγιο να αποκαλούνται οι ανατινάξεις χωρών). Τούτων λεχθέντων, ο Τραμπ είναι πράγματι ο πιο ταιριαστός πρόεδρος για μια άξεστη υπερδύναμη που πνέει τα λοίσθια. Κι ας μας… απογοήτευσε όταν λίγο μετά επιχείρησε να διορθώσει τα αδιόρθωτα, δηλώνοντας ότι «δεν θα βρείτε ποτέ κάποιον πιο αντιρατσιστή από εμένα»! Όσο για τους Νορβηγούς, μάλλον δεν θα σπεύσουν σε μια χώρα που δεν έχει καν ακουστά τι σημαίνει κράτος πρόνοιας, που θα είχε χρεοκοπήσει αν οι Κινέζοι δεν έδειχναν κατανόηση, και της οποίας η μισή άρχουσα τάξη θέλει να δει τον πρόεδρό της απαγχονισμένο έξω από τη Γουόλ Στριτ ως πράκτορα των Ρώσων. Με δυο λόγια, θα απέφευγαν κάτι που τους θυμίζει απόπατο.
«Ο στρατός μας πήγε στην Κορέα…
…πολεμώντας για υψηλά ιδανικά / κι έπνιξε τους κίτρινους στο αίμα δείχνοντάς τους τι θα πει ελευθεριά»: με αυτό το καλόγουστο και φιλελεύθερο άσμα διαπαιδαγωγήθηκαν γενιές ολόκληρες Ελλήνων φαντάρων, πληροφορούμενες τα κατορθώματα του πολυεθνικού εκστρατευτικού σώματος που, υπό την ηγεσία των ΗΠΑ, διέπρεψε στον πόλεμο της Κορέας το 1950-53.
► Γιατί το θυμηθήκαμε; Επειδή την Τρίτη 16 Ιανουαρίου πραγματοποιήθηκε στο Βανκούβερ του Καναδά, με πρωτοβουλία των ΗΠΑ, μια «Σύνοδος Υπουργών Εξωτερικών για την Ασφάλεια και τη Σταθερότητα στην Κορεατική Χερσόνησο».
► Ποιοι συμμετείχαν; Οι ΥΠΕΞ των 20 κρατών που πολέμησαν τότε τον επάρατο κομμουνισμό. Αποκλείστηκαν δηλαδή από μια σύνοδο που υποτίθεται επιδιώκει ασφάλεια και σταθερότητα όχι μόνο η Βόρεια Κορέα αλλά και χώρες-κλειδιά όπως η Κίνα και η Ρωσία (αντίθετα, προσκλήθηκε… τιμής ένεκεν η Ιαπωνία!).
► Τι αποφάσισαν, και μάλιστα σε μια στιγμή που Νότια και Βόρεια Κορέα έχουν ξαναρχίσει τις συνομιλίες και επιδιώκουν ύφεση; Επιβολή επιπλέον κυρώσεων κατά της Βόρειας Κορέας, αυστηρότερων από αυτές που έχει υιοθετήσει το Συμβούλιο Ασφαλείας του ΟΗΕ!
► Συμμετείχε και η «προοδευτική, φιλειρηνική» κυβέρνηση Τσίπρα-Καμμένου σ’ αυτήν την προκλητική φαρσοκωμωδία; Φυσικά! Ο ΥΠΕΞ Ν. Κοτζιάς άφησε το γάμο (ονομασία ΠΓΔΜ, νέες τουρκικές προκλήσεις κ.λπ.) κι έτρεξε στην άλλη άκρη της γης για πουρνάρια, ώστε να δείξει πόσο His Master’s Voice είμαστε…
