Εκλογές και στο καπάκι εκλογές. Εννοώντας τις φοιτητικές που έγιναν περίπου πριν μια εβδομάδα και τις πρυτανικές που θα γίνουν στο επόμενο διάστημα. Γιατί όμως φέτος οι πρυτανικές εκλογές προσέλκυσαν το ενδιαφέρον των μέσων μαζικής ενημέρωσης;
Είναι οι πρώτες εκλογές που θα γίνουν με το νέο νόμο πλαίσιο που ψηφίστηκε επί Μαριέττας Γιαννάκου. Στο νόμο αυτόν καθορίζεται ότι πλέον οι πρυτανικές αρχές εκλέγονται από το σύνολο των φοιτητών και όχι από εκλέκτορες των παρατάξεων όπως παλιότερα. Και αυτό είναι το βασικό στοιχείο στο οποίο αναφέρονται όλοι. Παρουσιάζεται ως το μεγάλο ξέσπασμα ελευθερίας και δημοκρατίας μέσα στα πανεπιστήμια. Βέβαια, συνεχίζουν να συμμετέχουν και το διδακτικό προσωπικό με 50% και το διοικητικό με 10%.
Αλλά γίνεται να είναι γύρω-γύρω Σάββατο και στη μέση Κυριακή, όπως λέει και το ανέκδοτο; Γίνεται δηλαδή παντού στην ελληνική κοινωνία η δημοκρατία να κουτσουρεύεται και στα πανεπιστήμια να γίνεται το αντίθετο;
Χαρακτηριστικό παράδειγμα των προσδοκιών των κυριλέ και υπεύθυνων πολιτικών και των αγανακτισμένων διανοούμενων και καθηγητών που δεν είχαν και πολύ σχέση με το χώρο, είναι οι δηλώσεις της υπεύθυνης για θέματα παιδείας της Νέας Δημοκρατίας Ελίζας Βόζενμπεργκ:
«Οι αυριανές πρυτανικές εκλογές οφείλουν να σηματοδοτήσουν την πραγματική αλλαγή στην τριτοβάθμια εκπαίδευση. Αναβάθμιση σε επίπεδο προσώπων και διαδικασιών, αλλά κυρίως ανανέωση νοοτροπιών και αντιλήψεων». Ποιες είναι αυτές οι νέες νοοτροπίες και αντιλήψεις;
Οι περισσότεροι των πανεπιστημίων γνωρίζουν ότι με ακόμη ένα κολπάκι δεν αλλάζουν και πολύ τα πράγματα. Οι τεχνοκράτες που υποστήριζαν τη μεταρρύθμιση του ελληνικού πανεπιστήμιου προς το αγγλοσαξονικό μοντέλο και που θα έπρεπε να κάνουν πάρτι τώρα, δηλώνουν λίγο-πολύ ότι απλά διευρύνθηκε ο κύκλος των «εξυπηρετηθέντων» από μερικές δεκάδες εκλέκτορες-φοιτητές σε μερικές δεκάδες απλούς φοιτητές. Ο τρόπος υπήρχε και υπάρχει. Ειδικά αν σκεφτεί κανείς τον «επικουρικό» ρόλο των ΔΑΠ και ΠΑΣΠ.
Από την άλλη πλευρά, αυτή των «πιο υγιών» δυνάμεων, ακόμη και αν έβγαινε ένας «άλλος» πρύτανη,ς τα χέρια του θα ήταν δεμένα, αν όχι κομμένα. Τα πανεπιστήμια είναι έτσι κι αλλιώς εξαναγκασμένα να ακολουθούν τις εντολές του υπουργείου Παιδείας, οπότε η εξουσία του πρύτανη εξαντλείται είτε στο να κάνει τα στραβά μάτια (π.χ. βεβαιώσεις μάστερ του ΕΜΠ και του ΑΠΘ) είτε στο να μην κάνει τα στραβά μάτια (π.χ. εξεταστικές των 3 εβδομάδων που καθορίζει ο νέος νόμος πλαίσιο) είτε στο «για τα μάτια σου μόνο» (π.χ. αίτημα πρυτάνεων στη Διαμαντοπούλου να εκλέγονται για περισσότερες από δύο τετραετίες). Το «στοίχημα» του καλύτερου πανεπιστημίου μέσω της αλλαγής του τρόπου εκλογής των πρυτάνεων σίγουρα θα «πάει στον κουβά». Και σ’ αυτές τις εκλογές θα επιμείνουμε στο «κάτω οι νόμοι και οι κανονισμοί, νόμος οι ανάγκες του κάθε φοιτητή», γιατί για τις τελευταίες μάλλον δε γίνεται καθόλου λόγος.
