Ο Βασίλης Αλιβιζάτος ήταν μαθητής μου σε σεμινάριο που πραγματοποιήθηκε στο πλαίσιο του 2ου Φεστιβάλ Παραμυθιού στο Χαλάνδρι.
Μετά το τέλος του σεμιναρίου μου έστειλε ένα κείμενο. Μόλις το διάβασα σκέφτηκα πως θα έπρεπε να το διαβάσουμε όλοι. Θέλησα να το μοιραστώ. Ζήτησα την άδεια του –που μου την έδωσε με χαρά– να το δημοσιεύσουμε στον Δρόμο.
Το κείμενο έχει τον απλό τίτλο «Βιωματικό» και το έγραψε με προτροπή του Συλλόγου Καρκινοπαθών-Εθελοντών-Φίλων-Ιατρών «Κ.Ε.Φ.Ι.» Αθηνών
Κώστας Στοφόρος
Βιωματικό
του Βασίλη Αλιβιζάτου
– «Λοιπόν νεαρέ μου, πόσων χρονών είπαμε ότι είσαι;» με ρώτησε ο γιατρός.
– «28 χρονών είμαι γιατρέ, ψάχνετε γαμπρό γα την κόρη σας; Είμαι πιασμένος, χαχα» του απάντησα με αφελές χιούμορ.
– «… και πόσα χρόνια είπαμε ότι καπνίζεις;» συνέχισε αυτός σοβαρά.
– «Δεν έχω βάλει ποτέ στο στόμα μου τσιγάρο» συνέχισα με την ίδια αφέλεια.
– «Ποτέ;!, νεαρέ μου, τι να πω… τόσο μικρός, μη καπνιστής… τι να πω, δεν έχω λόγια…» άρχισε να λέει έκπληκτος, κοιτώντας πότε εμένα και πότε την άφθα, την πληγή που έβλεπε στο κάτω μέρος του στόματος, κάτω από τη γλώσσα.
Ήταν Σεπτέμβριος 1999 και αυτή η στιχομυθία ήταν η αρχή ενός δύσβατου μονοπατιού το οποίο με οδηγούσε χωρίς εναλλακτικές διαδρομές, σε ένα μεγάλο βουνό, σε έναν Γολγοθά. Το συνάντησα στο διάβα μου, μικρός σχετικά σε ηλικία, ανώριμος, αλλά γεμάτος από την ζωντάνια και το πάθος της νιότης τα οποία έπαιξαν μεγάλο ρόλο στις αποφάσεις μου. Στην συνέχεια, αμέσως μετά, ήρθε και το αποτέλεσμα της ιστολογικής εξέτασης: «Ακανθώδης κυτταρικό καρκίνωμα στοματικής κοιλότητας».
***
Το μονοπάτι γινότανε ακόμα πιο δύσβατο και δύσκολο και τις πρώτες ώρες κατέρρευσα, έχασα τον κόσμο, έκλαψα, θύμωσα και τα έβαλα με Θεούς και ανθρώπους. Στην συνέχεια, πιο ήρεμος, και αφού είχε εκτονωθεί ο θυμός μου, ανακάλυψα πως είχα δύο επιλογές: ή να κλάψω την άσχημη μοίρα μου και να σκάψω ένα λαγούμι να μπω μέσα να εξαφανιστώ ή να σφίξω τα δόντια, να πάρω κουράγιο και να ανέβω όλο το βουνό σπιθαμή προς σπιθαμή, βήμα προς βήμα. Παρασυρόμενος από το Κεφαλλονίτικο πείσμα και την ξεροκεφαλιά μου, αλλά και την αφέλεια της νιότης που όλα τα θεωρεί εύκολα, είπα «όχι, ρε πούστη μου δεν θα κρυφτώ» και ξεκίνησα σιγά-σιγά την μεγάλη ανηφόρα. Η ανηφόρα ήταν πολύ μεγάλη, την κορυφή πότε την έβλεπα να πλησιάζει και πότε την έβλεπα να χάνεται στον ορίζοντα. Αλλά εγώ εκεί, έπεφτα, σηκωνόμουνα, γλιστρούσα, συνέχιζα, ξαναέπεφτα, ξανασηκωνόμουν και ξανά από τα αρχή.
Αρχικά έγινε επέμβαση και καθαρισμός της περιοχής εδώ στην Αθήνα σε δημόσιο νοσοκομείο. Όλα κατά τους γιατρούς πήγαν τέλεια, όλα καθαρίστηκαν πλήρως. Μια σειρά από ακτινοβολίες ήρθαν να επισφραγίσουν ότι όλα τελείωσαν. Αλλά δυστυχώς όλα μόλις είχαν αρχίσει. Μέσα στο εξάμηνο, Πρωτοχρονιά του 2000 και ενώ όλος ο κόσμος γιόρταζε με πυροτεχνήματα το Millennium, σε μένα είχε γίνει μετάσταση στο οστό της κάτω γνάθου και τώρα τα πράγματα ζόριζαν, δυσκόλευαν. Η καινούργια χιλιετία δεν με είχε βρει και στα καλύτερά μου…
«Οι δυσκολίες της ζωής αντιμετωπίζονται με τρεις τρόπους: την ελπίδα, το όνειρο και το χιούμορ»
I. Kant (Γερμανός φιλόσοφος)
Χρειαζόταν να αφαιρεθεί σχεδόν όλο το οστό και στην θέση του θα έμπαινε είτε μεταλλική πλάκα ή (ακόμα καλύτερα) οστό από άλλο σημείο του σώματος. Μετά από μια σειρά χημιοθεραπειών που με διέλυσαν σωματικά αλλά και οργανικά και αφού περιορίστηκε η αλματώδης επιθετικότητα του καρκίνου, βρέθηκα στην Αγγλία, στο Λονδίνο για να κάνω τη μεταμόσχευση με ελεύθερο μόσχευμα οστού από την ωμοπλάτη. Ήταν Ιούλιος του 2000 και ενώ η Αθήνα καιγόταν στους 43 βαθμούς εγώ ήμουνα στο μουντό Λονδίνο κοιτώντας από το παράθυρο του νοσοκομείου το ψιλόβροχο, γεμάτος αγωνία για την έκβαση μιας πολύωρης (πάνω από 12 ώρες) εγχείρησης.
Όλα κατά τους γιατρούς πάλι πήγαν τέλεια, το μόσχευμα (οστό και μυϊκός ιστός) «έδεσε» πολύ καλά στην περιοχή της γνάθου που είχε αφαιρεθεί. Αλλά (πάντα υπάρχει ένα αλλά) δεν υπολογίστηκε ότι η περιοχή ήταν ακτινοβολημένη και ο οργανισμός καταβεβλημένος μετά από χημειοθεραπείες.
Το αποτέλεσμα ήταν δύο φοβερές και τρομερές επιπλοκές που με έφεραν ένα σκαλοπάτι πριν μπω στη βάρκα του Αχέροντα για τον Κάτω Κόσμο. Φαίνεται όμως, είτε δεν μου άρεσε η φάτσα του Βαρκάρη, είτε δεν είχα να του δώσω το απαραίτητο νόμισμα και τις δυο φορές έμεινα απέξω!.
Την πρώτη φορά «έσπασε» η ακτινοβολημένη καρωτιδική αρτηρία στον λαιμό βάφοντας τους τοίχους του νοσοκομείου κόκκινους με αίμα και τη δεύτερη το γεμάτο από φάρμακα στομάχι έπαθε διάτρηση και περιτονίτιδα. Και τις δύο φορές ο «Βαρκάρης» με είχε γραμμένο στις λίστες του και με περίμενε, αλλά καθότι Έλληνας και όχι Άγγλος και έχοντας πάντα μια ιδιάζουσα σχέση με τον χρόνο, τον έστησα και τον άφησα να με περιμένει μάταια στα ραντεβού.
Σε αυτό βέβαια με βοήθησε και μια ομάδα «αγγέλων» με Αγγλική προφορά που έπαιρναν την μορφή είτε των γιατρών είτε των νοσηλευτών και με βοηθούσαν στο δύσκολο έργο μου. Τελικά τα κατάφερα και είδα και τις δυο φορές τη βάρκα να ξεμακραίνει χωρίς εμένα, αλλά όμως όλη αυτή η προσπάθεια είχε και το τίμημά της.
Το μόσχευμα δεν άντεξε όλη αυτή την ταλαιπωρία και «απεβίωσε». Οι γιατροί με μεγάλη θλίψη τους με ετοίμασαν για μια ακόμα εγχείρηση αυτή τη φορά μικρότερης έκτασης, χωρίς μεταμόσχευση άλλου οστού και χρησιμοποιώντας μόνο τον μυ, τον κρημνό από το στήθος και μεταλλική πλάκα χωρίς το οστό.
Αυτό βέβαια, εκτός του ότι δεν ήταν μια οριστική λύση καθώς η πλάκα από μόνη της έχει μια διάρκεια ζωής όχι πολύ μεγάλη, επέφερε και σημαντικές δυσκολίες στην ομιλία, στην κατάποση όπως και μια σχετική δυσμορφία στο πρόσωπο. Τουλάχιστον όμως μπόρεσα και γύρισα σπίτι μου υγιής!
***
Πέρασαν 15 χρόνια από τότε. Σε αυτό το διάστημα είχα δίπλα μου συνέχεια την οικογένεια μου αλλά και την Ευαγγελία. Αρχικά σύντροφος (από την πρώτη στιγμή που αρρώστησα), μετά αρραβωνιαστικιά, και μετέπειτα σύζυγος, μητέρα των δύο πανέμορφων κοριτσιών μου, παντοτινό μου στήριγμα και παρούσα σε κάθε μου στιγμή, ευχάριστη ή άσχημη.
Πριν δύο χρόνια υποβλήθηκα σε ακόμα μια εγχείρηση στο Λονδίνο με ακόμα μια μεταμόσχευση οστού, αυτή τη φορά από το πόδι και την περόνη, με επιτυχή αποτελέσματα. Μένει όμως κάτι ακόμα. Μια πλαστική επέμβαση ή οποία θα διορθώσει σε κάποιο βαθμό τη δυσμορφία στο πρόσωπο και θα με κάνει και μένα να αισθανθώ καλύτερα με τον εαυτό μου αλλά και με τους γύρω μου. Όχι ότι έχω πρόβλημα.
Οι κόρες μου και η οικογένεια μου με υπεραγαπούν και η σύζυγός μου λέει ότι η ομορφιά ενός ανθρώπου φαίνεται στην ψυχή και στο βλέμμα και όχι στην εξωτερική εμφάνιση. Αλλά το περιμένω για μένα, να αισθανθώ εγώ καλύτερα, και λέω στον γιατρό να βάλει όλη του την τέχνη, έτσι ώστε το νέο μου look να είναι κάτι ανάμεσα σε George Clooney και Brad Pitt… Ακόμα δεν έχω αποφασίσει!
¨Όλα αυτά τα χρόνια που ανέβαινα το βουνό μου, τον Γολγοθά μου, ορισμένες φορές έχανα την πίστη μου αναλογιζόμουν πόσο άτυχος ήμουν, «γιατί να μου συμβεί εμένα αυτό». Τότε ήτανε που γύρναγα το κεφάλι προς τα πίσω και έβλεπα τη θέα από κάτω, που όμοια της δεν υπήρχε.
Φαινόταν όλα από ψηλά τόσο υπέροχα, τόσο γαλήνια με μια σπάνια ομορφιά και τότε συνειδητοποιούσα ότι αν δεν ανέβαινα ποτέ την ανηφόρα, δεν θα έβλεπα ποτέ αυτή τη θέα. Οπότε λοιπόν, τι είναι η αρρώστια, ο καρκίνος; Εχθρός ή φίλος; Δύσκολη πολύ η απάντηση. Εγώ την έχω πάρει την δικιά μου. Εύχομαι και σε σας, μετά την ανάγνωση της ιστορίας μου, αναλογιζόμενοι και τις δικές σας «ανηφόρες», να πάρετε τις απαντήσεις που ψάχνετε…
