Τώρα που η σκόνη φαντασμαγορίας που συνόδεψε το ταξίδι Τσίπρα στις ΗΠΑ αρχίζει να καταλαγιάζει είναι αναγκαία μια πιο ψύχραιμη, καθαρή ματιά στα όσα συντελέστηκαν.
Τα μοναδικά χειροπιαστά αποτελέσματα είναι οι συμφωνίες για ποιοτική αναβάθμιση της βάσης της Σούδας και η πλήρης αποδοχή και ένταξη της χώρας στους επικίνδυνους γεωπολιτικούς σχεδιασμούς των ΗΠΑ στη Μέση Ανατολή και την περικύκλωση της Ρωσίας από την Μαύρη Θάλασσα. Πρόκειται για μια συμφωνία που επικυρώνει την ασφυκτική πρόσδεση της χώρας σε εξαιρετικά επικίνδυνους για την ειρήνη της περιοχής χειρισμούς που την οδηγεί σε ευθεία αντιπαράθεση με τις χώρες της Μ. Ανατολής και τη Ρωσία και καθιστά τον ελληνικό χώρο στρατηγικό στόχο μιας, όχι απίθανης, μελλοντικής ανάφλεξης στη περιοχή.
Στα πλαίσια αυτά εντάσσεται και η συμφωνία εκσυγχρονισμού του στόλου των F16 προϋπολογισμού 2,5 δισ. ευρώ. Πρόκειται για ένα εξαιρετικά μεγάλο τίμημα που αφορά την αναβάθμιση αεροπλάνων 2 γενιάς, δηλαδή ξεπερασμένης τεχνολογίας, έναντι των σύγχρονων, τέταρτης γενιάς, με τα οποία εξοπλίζεται η Τουρκία. Πρόκειται για μια συμφωνία ετεροβαρή υπέρ των συμφερόντων της αμερικάνικης πολεμικής βιομηχανίας που δεν ανατρέπει την σημαντικότατα διαφορά ισχύος μεταξύ Ελλάδας Τουρκίας την στιγμή που η τουρκική επιθετικότητα δυναμώνει. Την ίδια στιγμή δεν εκμαιεύτηκε, ούτε για τα προσχήματα, η παραμικρή δέσμευση ή αναγνώριση των διεθνών συνθηκών που καθορίζουν τα σύνορα στο Αιγαίο και άρα ή έστω στα λόγια απονομιμοποίηση των βλέψεων της Τουρκίας. Το ίδιο δεν υπήρξε καμιά δήλωση για τη Κύπρο.
Στο οικονομικό επιβεβαιώθηκε το ενδιαφέρον των ΗΠΑ για, κρίσιμες για τα γεωπολιτικά τους συμφέροντα, επενδύσεις στους τομείς της εκμετάλλευσης του ενεργειακού πλούτου της χώρας και των υποδομών, λιμάνι Αλεξανδρούπολης, που σχετίζεται με τις οδούς μεταφοράς των αμερικάνικων συμφερόντων αζέρικου αερίου στις αγορές της Δύσης.
Έναντι αυτών των παραχωρήσεων η χώρα έλαβε διαβεβαιώσεις οικονομικής υποστήριξης έναντι της συνέχισης των μεταρρυθμίσεων που την καταστρέφουν.
Δεν θα μπορούσε να είναι διαφορετικά. Το ταξίδι στις ΗΠΑ σχεδιάστηκε αποκλειστικά για επικοινωνιακούς λόγους. Μοναδικό ζητούμενο η ανάδειξη του Έλληνα πρωθυπουργού ως δήθεν σοβαρού συνομιλητή με το Τραμπ.
Στην πραγματικότητα η χώρα δεν διεκδίκησε τίποτα ακριβώς γιατί δεν έχει κανένα σχέδιο και πολιτική έναντι των γεωπολιτικών ανακατατάξεων στην περιοχή. Δεν κρατούσε κανένα χαρτί να διαπραγματευθεί πέρα από τη δήλωση νομιμοφροσύνης και απόλυτης προσαρμογής στις αμερικανικές βλέψεις.
Ήταν η πιο χαμηλών προσδοκιών, η πιο δεδομένη «φτωχοσυγγενική» επίσκεψη Έλληνα πρωθυπουργού στις ΗΠΑ σε μια περίοδο που υπήρχαν δυνατότητες για αποκόμιση ωφελημάτων.
Και είναι, σε τελευταία ανάλυση, αυτή η εικόνα που αποκομίζει και μένει σε κάθε σκεπτόμενο πολίτη. Ένας πρωθυπουργός έτοιμος για όλα, ένας πρωθυπουργός που τα έχει κάνει όλα, που νομίζει ότι χωρίς συνέπειες μπορεί να δικαιολογεί τις πιο ακραίες κωλοτούμπες παίρνει αυτό που του αξίζει. Φύκια ως μεταξωτές κορδέλες.
