Οι καταγγελίες των εισαγγελέων αναδεικνύουν το εύρος της σήψης. Του Χρίστου Καραμάνου
Έκπληκτοι για τη θρασύτητα τόσο των υπουργών όσο και των επικεφαλής της Δικαιοσύνης παρακολουθούμε τα διαδοχικά επεισόδια της υπόθεσης με τους δύο οικονομικούς εισαγγελείς. Ανέλαβαν δύο άνθρωποι, χωρίς καν γραμματειακή υποστήριξη, να ερευνήσουν και να αποκαλύψουν τις διαδρομές και τους υπεύθυνους του «μαύρου χρήματος», των λαθρεμπορίων, των δανείων των κομμάτων κ.λπ.
Έκαναν αυτό που θα έκανε κάθε ευσυνείδητος κρατικός υπάλληλος που θα ήθελε να παρουσιάσει αποτέλεσμα η δουλειά του: εντόπισαν επιχειρηματίες που δεν πλήρωναν τις υποχρεώσεις τους στην Εφορία και έδωσαν αμέσως εντολή να συλληφθούν, κάνοντας αρχή με κάποιους «μεσαίους». Ξεκίνησαν, προφανώς, με τα εύκολα. Στη φάση αυτή όλοι έμειναν ευχαριστημένοι. Καταρχήν οι ίδιοι οι εισαγγελείς, γιατί έκαναν κάτι χειροπιαστό. Οι πολίτες γιατί κάτι χειροπιαστό έβλεπαν να γίνεται -πέρασαν χειροπέδες στον τάδε ψιλο-επώνυμο.
Πάνω απ’ όλους ευχαριστημένη ήταν η εξουσία, κυβερνητική και οικονομική. Η μεν κυβέρνηση έβλεπε ότι «περνούσε» μια επικοινωνιακή τακτική που στην πραγματικότητα άφηνε άθικτο τον κορμό της σαπίλας του συστήματος, τα δε μεγάλα επιχειρηματικά συμφέροντα συνέχιζαν ανενόχλητα να κάνουν τις μπίζνες τους. Ας μην έχουμε καμιά αυταπάτη, είναι οι μεγάλοι επιχειρηματικοί όμιλοι, οι τράπεζες και οι πολυεθνικές που κυρίως εμπλέκονται με το «μαύρο χρήμα», με τα λαθρεμπόρια, ενώ τα ιδιωτικά κανάλια είναι οι πιο πρώτοι μεγαλο-οφειλέτες του Δημοσίου.
Η επιχείρηση «Ρίχνουμε στάχτη στα μάτια του κόσμου και θυσιάζουμε κάποιους μεσαίους» πήγαινε καλά. Άλλωστε, κι αυτοί που «την πλήρωναν» ουσιαστικά δεν είχαν κανένα αντίκτυπο. Περνούσαν μια νύχτα στο κρατητήριο κι αυτό ήταν όλο, ούτε καν πλήρωναν, ούτε κάποια άλλη συνέπεια είχαν, εκτός ίσως από μια κάποια αρνητική δημοσιότητα. Την οποία τα κανάλια αναλάμβαναν να αποκαταστήσουν με δακρύβρεχτα ρεπορτάζ, ότι η κρίση έπληξε και τον τάδε, που ήταν τόσο καλός επιχειρηματίας και τόσο πρωτοπόρος – προπαντός μη θιγεί η ιδέα και η αξία της επιχειρηματικότητας.
Αυτή η κατευναστική κατάσταση δεν κράτησε πολύ, αφενός γιατί ο κόσμος τούς πήρε χαμπάρι (και η τρόικα τους πήρε χαμπάρι ότι έτσι δεν μαζεύονται λεφτά) και αφετέρου, διότι ενδεχομένως οι οικονομικοί εισαγγελείς επιχείρησαν να προχωρήσουν σε πιο ουσιώδη θέματα. Εξ όσων φαίνεται, πήγαν να ανοίξουν το ζήτημα του λαθρεμπορίου καυσίμων. Και προφανώς εκεί άρχισαν οι παρεμβάσεις της κυβερνητικής και οικονομικής εξουσίας. Παράλληλα, ενεργοποιείται ο Βενιζέλος, μαέστρος της διαπλοκής και της «νομότυπης» κάλυψης της σαπίλας. Ετοιμάζει νομοθετική ρύθμιση με την οποία αντικαθίστανται οι οικονομικοί εισαγγελείς με ανώτερό τους, τάχα για να μπορεί να είναι πιο αποτελεσματικός. Στην πραγματικότητα, όμως, για να βραχυκυκλώσει το σύστημα.
Οι δύο οικονομικοί εισαγγελείς υποβάλλουν παραίτηση, καταγγέλλοντας ότι τους επιβάλλεται να λειτουργούν «καθ’ υπαγόρευση και υπό απαγόρευση». Η κυβέρνηση στην αντεπίθεση: «Πείτε ονόματα». Γνωρίζει ο Βενιζέλος ότι αν δεν πουν ονόματα τότε εξευτελίζονται, αν πάλι τολμήσουν να πουν, τότε υπογράφουν την καταδίκη τους από το σύστημα. Οι ίδιοι διστάζουν. Ασκούν δίωξη, και μάλιστα σε βαθμό κακουργήματος, κατά του Καπελέρη, συνεργάτη του Βενιζέλου και γενικού γραμματέα του Υπουργείου Οικονομικών, καθώς αυτός ευθύνεται για τη μη ολοκλήρωση ενός συστήματος που θα δυσκόλευε το λαθρεμπόριο καυσίμων, ενώ είχε ετοιμάσει ακόμη και νομοθετική ρύθμιση στην ίδια κατεύθυνση για να το καλύψει.
Ο Βενιζέλος «τον παραιτεί» και μεταθέτει τη νομοθετική ρύθμιση για το μέλλον. Παρεμβαίνει ο Καρατζαφέρης, στη ρότα Βενιζέλου, και κατηγορεί τους εισαγγελείς ότι έχουν απαξιωθεί. Ο Άρειος Πάγος κάνει, υποτίθεται, έρευνα για τις παρεμβάσεις που ασκήθηκαν στους εισαγγελείς και αμέσως διαπιστώνει ότι δεν υπάρχει ζήτημα, αποδίδει τα πάντα στον «παρορμητικό χαρακτήρα τους» και θέτει την υπόθεση στο αρχείο πριν καν οι ίδιοι οι εισαγγελείς καταθέσουν το υπόμνημά τους! Μπροστά στο ρεζιλίκι ο Άρειος Πάγος λέει ότι θα ανασυρθεί η υπόθεση από το αρχείο, όταν κατατεθεί το υπόμνημα. Ποιος πιστεύει ότι θα δεν υπάρξει όργιο πιέσεων και εκβιασμών;
Συμπέρασμα; Το σύστημα είναι απόλυτα διεφθαρμένο, η διαφθορά είναι βαθύ συστημικό χαρακτηριστικό. Η σαπίλα είναι η άλλη όψη της καταλήστευσης του λαού, η άλλη όψη της χούντας και της κατοχής. Πολιτικοί και κόμματα του νεοφιλελευθερισμού, μεγαλοεπιχειρηματίες, πολυεθνικές, τράπεζες, καναλάρχες και τηλεαστέρες, managers του δημόσιου και του ιδιωτικού τομέα, όλοι σε μια αξεδιάλυτη οργανική σύμφυση διαπλοκής και διαφθοράς. Με όλες τις δομές του κράτους να είναι μπλεγμένες στη νομότυπη κάλυψη της διαφθοράς, καθώς και οι κορυφές, τουλάχιστον όλων των θεσμών – Δικαιοσύνη, Τύπος, Αστυνομία, Εκκλησία. Η κρίση είναι τόσο βαθιά και πολυεπίπεδη, που η όποια προσπάθεια εξωραϊσμού, όπως π.χ. η ανάθεση της κάθαρσης σε δύο ανθρώπους χωρίς καν γραμματειακή υποστήριξη, προκαλεί τριγμούς στο σύστημα.
«Να φύγουν όλοι τους», να τους διώξουμε, αυτή είναι η μοναδική διέξοδος.
Έκαναν αυτό που θα έκανε κάθε ευσυνείδητος κρατικός υπάλληλος που θα ήθελε να παρουσιάσει αποτέλεσμα η δουλειά του: εντόπισαν επιχειρηματίες που δεν πλήρωναν τις υποχρεώσεις τους στην Εφορία και έδωσαν αμέσως εντολή να συλληφθούν, κάνοντας αρχή με κάποιους «μεσαίους». Ξεκίνησαν, προφανώς, με τα εύκολα. Στη φάση αυτή όλοι έμειναν ευχαριστημένοι. Καταρχήν οι ίδιοι οι εισαγγελείς, γιατί έκαναν κάτι χειροπιαστό. Οι πολίτες γιατί κάτι χειροπιαστό έβλεπαν να γίνεται -πέρασαν χειροπέδες στον τάδε ψιλο-επώνυμο.
Πάνω απ’ όλους ευχαριστημένη ήταν η εξουσία, κυβερνητική και οικονομική. Η μεν κυβέρνηση έβλεπε ότι «περνούσε» μια επικοινωνιακή τακτική που στην πραγματικότητα άφηνε άθικτο τον κορμό της σαπίλας του συστήματος, τα δε μεγάλα επιχειρηματικά συμφέροντα συνέχιζαν ανενόχλητα να κάνουν τις μπίζνες τους. Ας μην έχουμε καμιά αυταπάτη, είναι οι μεγάλοι επιχειρηματικοί όμιλοι, οι τράπεζες και οι πολυεθνικές που κυρίως εμπλέκονται με το «μαύρο χρήμα», με τα λαθρεμπόρια, ενώ τα ιδιωτικά κανάλια είναι οι πιο πρώτοι μεγαλο-οφειλέτες του Δημοσίου.
Η επιχείρηση «Ρίχνουμε στάχτη στα μάτια του κόσμου και θυσιάζουμε κάποιους μεσαίους» πήγαινε καλά. Άλλωστε, κι αυτοί που «την πλήρωναν» ουσιαστικά δεν είχαν κανένα αντίκτυπο. Περνούσαν μια νύχτα στο κρατητήριο κι αυτό ήταν όλο, ούτε καν πλήρωναν, ούτε κάποια άλλη συνέπεια είχαν, εκτός ίσως από μια κάποια αρνητική δημοσιότητα. Την οποία τα κανάλια αναλάμβαναν να αποκαταστήσουν με δακρύβρεχτα ρεπορτάζ, ότι η κρίση έπληξε και τον τάδε, που ήταν τόσο καλός επιχειρηματίας και τόσο πρωτοπόρος – προπαντός μη θιγεί η ιδέα και η αξία της επιχειρηματικότητας.
Αυτή η κατευναστική κατάσταση δεν κράτησε πολύ, αφενός γιατί ο κόσμος τούς πήρε χαμπάρι (και η τρόικα τους πήρε χαμπάρι ότι έτσι δεν μαζεύονται λεφτά) και αφετέρου, διότι ενδεχομένως οι οικονομικοί εισαγγελείς επιχείρησαν να προχωρήσουν σε πιο ουσιώδη θέματα. Εξ όσων φαίνεται, πήγαν να ανοίξουν το ζήτημα του λαθρεμπορίου καυσίμων. Και προφανώς εκεί άρχισαν οι παρεμβάσεις της κυβερνητικής και οικονομικής εξουσίας. Παράλληλα, ενεργοποιείται ο Βενιζέλος, μαέστρος της διαπλοκής και της «νομότυπης» κάλυψης της σαπίλας. Ετοιμάζει νομοθετική ρύθμιση με την οποία αντικαθίστανται οι οικονομικοί εισαγγελείς με ανώτερό τους, τάχα για να μπορεί να είναι πιο αποτελεσματικός. Στην πραγματικότητα, όμως, για να βραχυκυκλώσει το σύστημα.
Οι δύο οικονομικοί εισαγγελείς υποβάλλουν παραίτηση, καταγγέλλοντας ότι τους επιβάλλεται να λειτουργούν «καθ’ υπαγόρευση και υπό απαγόρευση». Η κυβέρνηση στην αντεπίθεση: «Πείτε ονόματα». Γνωρίζει ο Βενιζέλος ότι αν δεν πουν ονόματα τότε εξευτελίζονται, αν πάλι τολμήσουν να πουν, τότε υπογράφουν την καταδίκη τους από το σύστημα. Οι ίδιοι διστάζουν. Ασκούν δίωξη, και μάλιστα σε βαθμό κακουργήματος, κατά του Καπελέρη, συνεργάτη του Βενιζέλου και γενικού γραμματέα του Υπουργείου Οικονομικών, καθώς αυτός ευθύνεται για τη μη ολοκλήρωση ενός συστήματος που θα δυσκόλευε το λαθρεμπόριο καυσίμων, ενώ είχε ετοιμάσει ακόμη και νομοθετική ρύθμιση στην ίδια κατεύθυνση για να το καλύψει.
Ο Βενιζέλος «τον παραιτεί» και μεταθέτει τη νομοθετική ρύθμιση για το μέλλον. Παρεμβαίνει ο Καρατζαφέρης, στη ρότα Βενιζέλου, και κατηγορεί τους εισαγγελείς ότι έχουν απαξιωθεί. Ο Άρειος Πάγος κάνει, υποτίθεται, έρευνα για τις παρεμβάσεις που ασκήθηκαν στους εισαγγελείς και αμέσως διαπιστώνει ότι δεν υπάρχει ζήτημα, αποδίδει τα πάντα στον «παρορμητικό χαρακτήρα τους» και θέτει την υπόθεση στο αρχείο πριν καν οι ίδιοι οι εισαγγελείς καταθέσουν το υπόμνημά τους! Μπροστά στο ρεζιλίκι ο Άρειος Πάγος λέει ότι θα ανασυρθεί η υπόθεση από το αρχείο, όταν κατατεθεί το υπόμνημα. Ποιος πιστεύει ότι θα δεν υπάρξει όργιο πιέσεων και εκβιασμών;
Συμπέρασμα; Το σύστημα είναι απόλυτα διεφθαρμένο, η διαφθορά είναι βαθύ συστημικό χαρακτηριστικό. Η σαπίλα είναι η άλλη όψη της καταλήστευσης του λαού, η άλλη όψη της χούντας και της κατοχής. Πολιτικοί και κόμματα του νεοφιλελευθερισμού, μεγαλοεπιχειρηματίες, πολυεθνικές, τράπεζες, καναλάρχες και τηλεαστέρες, managers του δημόσιου και του ιδιωτικού τομέα, όλοι σε μια αξεδιάλυτη οργανική σύμφυση διαπλοκής και διαφθοράς. Με όλες τις δομές του κράτους να είναι μπλεγμένες στη νομότυπη κάλυψη της διαφθοράς, καθώς και οι κορυφές, τουλάχιστον όλων των θεσμών – Δικαιοσύνη, Τύπος, Αστυνομία, Εκκλησία. Η κρίση είναι τόσο βαθιά και πολυεπίπεδη, που η όποια προσπάθεια εξωραϊσμού, όπως π.χ. η ανάθεση της κάθαρσης σε δύο ανθρώπους χωρίς καν γραμματειακή υποστήριξη, προκαλεί τριγμούς στο σύστημα.
«Να φύγουν όλοι τους», να τους διώξουμε, αυτή είναι η μοναδική διέξοδος.
Σχόλια
