Γράφω ως μια γυναίκα που αγωνίζεται ενάντια στην αμερικανική αποικιοκρατία και την καπιταλιστική κυριαρχία, και για να μπει τέλος στον βίαιο διαχωρισμό της πατρίδας μου από την υπόλοιπη Λατινική Αμερική και τον κόσμο. Επιχειρώντας να απαντήσω στα ερωτήματα που απασχολούν κι εσάς, πιστεύω ότι τα παρακάτω είναι μερικά απαραίτητα στοιχεία ώστε ο αριστερός και λαϊκός παράγοντας να διαμορφώσει μια «νέα» συνείδηση (ή να καταθέσει μια ανανεωμένη δέσμευση):
1. Δεν νοείται αντιιμπεριαλισμός χωρίς υποστήριξη του δικαιώματος στην εθνική κυριαρχία. Η υποστήριξη της εθνικής κυριαρχίας δεν πρέπει να εγκαταλειφθεί από την αριστερά και τις λαϊκές δυνάμεις, γεγονός που θα έτρεχαν να εκμεταλλευθούν οι φασίστες.
2. Αντιιμπεριαλισμός σημαίνει επίσης την αντίθεση σε όλες τις μορφές πολέμου, που μεταξύ άλλων αυξάνουν την παγκόσμια μετανάστευση πολλών ανθρώπων που διαφορετικά θα προτιμούσαν να παραμείνουν στην πατρίδα τους. Η διεθνής αλληλεγγύη και η ανθρώπινη αξιοπρέπεια απαιτούν υποστήριξη στους μετανάστες και τους πρόσφυγες, κι όχι να κατηγορούνται τα θύματα αντί για τους θύτες. Ωστόσο, υπάρχουν κατά τόπους εύλογες ανησυχίες που πρέπει να αντιμετωπιστούν. Διαφορετικά, θα αξιοποιηθούν από τις καπιταλιστικές, ιμπεριαλιστικές ελίτ.
3. Οι έντονες διαφορές στις παγκόσμιες αντιδράσεις στην πανδημία του COVID-19 καθιστούν σαφές ότι ο καπιταλισμός δεν είναι μόνο ανίκανος, αλλά και απρόθυμος να δώσει προτεραιότητα στην ευημερία των ανθρώπων. Ο πραγματικός αντικαπιταλισμός δεν πρέπει να υποστηρίζει ούτε καν σιωπηρά μεταρρυθμιστικές στρατηγικές που απλά αναβάλλουν τον θάνατο ενός οικονομικού συστήματος το οποίο προωθεί τον πόλεμο, την περιβαλλοντική καταστροφή και την ανθρώπινη δυστυχία. Ο όρος σοσιαλιστής δεν πρέπει να οριστεί τόσο χαλαρά ώστε να περιλαμβάνει τους «σοσιαλδημοκράτες» καπιταλιστές. Επίσης, πρέπει να ανακτήσουμε τον όρο κομμουνιστής, υποστηρίζοντας γηγενή συστήματα συλλογικής-κοινοτικής οργάνωσης, τα οποία άλλωστε εξακολουθούν να επιβιώνουν στον παγκόσμιο Νότο.
4. Τέλος, είναι απαραίτητο να είμαστε ανοιχτά αυτοκριτικοί όσον αφορά τα λάθη του παρελθόντος και του παρόντος, που παραλύουν το έργο μας. Ας βρούμε τρόπους να εργαστούμε ενωμένοι για να προσφέρουμε στους λαούς μας μια πραγματική εναλλακτική απέναντι στον καπιταλισμό και τον ιμπεριαλισμό, ενάντια στην εκμετάλλευση και την καταστροφή των κοινοτήτων και του περιβάλλοντος. Να θυμόμαστε ότι οι φιλοδοξίες μας για μια καλύτερη ζωή για τις σημερινές και τις μελλοντικές γενιές είναι κοινές για τη συντριπτική πλειοψηφία της ανθρωπότητας. Για μένα δεν υπάρχει σήμερα καλύτερο παράδειγμα αντιιμπεριαλιστικού πατριωτισμού και διεθνιστικής αλληλεγγύης από αυτό της Κούβας. Ας μας εμπνεύσουν όλα αυτά για να δημιουργήσουμε έναν καλύτερο κόσμο!
* Η Ντέμπορα Σαντάνα είναι πανεπιστημιακός και αγωνίστρια του κινήματος για την ανεξαρτησία του Πουέρτο Ρίκο. Έγραψε αυτό το κείμενο για την εφημερίδα μας με την ευκαιρία της συμπλήρωσης των 500 φύλλων της.
