Η νίκη σκεπάζει τα πάντα, λένε.
Όσο, λοιπόν, στον ελληνικό αθλητισμό υπήρχαν χρήμα και διακρίσεις, τόσο έκλειναν όλοι τα μάτια εφησυχασμένοι και έσπρωχναν τα προβλήματα κάτω από το χαλάκι. Το σύστημα ζούσε σε νιρβάνα. Καλοταϊσμένο και δοξασμένο.
Όταν, όμως, άρχισαν να βγαίνουν τα σκάνδαλα το ένα μετά το άλλο, κι όταν στέρεψε πια η κάνουλα του δημοσίου χρήματος, τότε ξεκίνησε να προκύπτει όλο και συχνότερα το ερώτημα: «Τι αθλητισμό θέλουμε;». Αργά το σκέφτηκαν όλοι, πάντως. Είχε ήδη χαθεί πολύτιμος χρόνος.
Απάντηση, φυσικά, δεν μπορεί κανείς να περιμένει από κόμματα όπως το ΠΑΣΟΚ και η Ν.Δ. που έχουν δώσει ρεσιτάλ ανευθυνότητας πάνω στο αντικείμενο «αθλητισμός». Τα διαπιστευτήριά τους τα έδωσαν και όλοι έχουν διαπιστώσει πλέον τι συνέβη τα τελευταία 20 χρόνια.
Η συγκυβέρνηση, άλλωστε, με τον πρόσφατο Προϋπολογισμό πείνας που ψήφισε απέδειξε ότι δεν τον χρειάζεται άλλο τον αθλητισμό. Και γι’ αυτό όλος ο χώρος οδηγείται σε αφανισμό. Με (Νο 1) θύμα τον ερασιτεχνικό αθλητισμό και τα σωματεία.
Είναι πραγματικά θλιβερό να έχουν δαπανηθεί δεκάδες εκατομμύρια ευρώ επί χρόνια, χωρίς ουσιαστικά να πιάσουν τόπο. Δίχως να μείνει τίποτα σαν κληρονομιά. Χωρίς να φτιάξουμε αθλητισμό. Το οικοδόμημα, όπως όλοι παραδέχονται, κατέρρευσε σαν χάρτινος πύργος στο πρώτο φύσημα. Εικόνα αποσύνθεσης υπάρχει…
Είναι απαραίτητο, λοιπόν, περισσότερο από ποτέ πλέον, ο αθλητισμός να εξακολουθήσει να αποτελεί διέξοδο για τη νέα γενιά – κι όχι μόνο. Για όλο το λαό. Αυτός, άλλωστε, είναι ο προορισμός του αθλητισμού και γι’ αυτό θεωρείται ύψιστο κοινωνικό αγαθό.
Είναι καιρός να αναληφθούν πρωτοβουλίες -συλλογικές και δυναμικές- ώστε ο αθλητισμός να βγει από το τέλμα μέσα από μια νέα ολοκληρωμένη πρόταση. Να γίνει ένα κίνημα ενεργό που, επιτέλους, θα λειτουργήσει προς όφελος της ελληνικής κοινωνίας συνολικά.
Ας ανοίξει η κουβέντα, λοιπόν, για το τι αθλητισμό θέλουμε. Με την ελπίδα ότι τα παθήματα του παρελθόντος -που ήταν πάμπολλα- θα γίνουν μαθήματα…
Διαφορετικά, η οπισθοδρόμηση θα συνεχιστεί. Και σε λίγα χρόνια από τώρα δεν θα υπάρχει τίποτα όρθιο. Ήδη τα περισσότερα στάδια είναι αραχνιασμένα. Δεν υπάρχουν παιδιά στους αθλητικούς χώρους. Ο κόσμος γυρνάει την πλάτη απογοητευμένος, έχοντας τόσα προβλήματα να αντιμετωπίσει στην καθημερινότητά του. Και το βασικότερο; Δεν υπάρχει όραμα. Κι αυτό είναι το πιο ανησυχητικό απ’ όλα…
Σπόρος
