του Βασίλη Κεχαγιά
Φεύγοντας, πριν λίγες μέρες, από τη ζωή ο ποδοσφαιριστής του Άρη Αλέκος Αλεξιάδης πήρε μαζί του μνήμες άλλων εποχών, θύμισες φανέλας. Η φωτογραφία του να αγωνίζεται με σκισμένη και ματωμένη την κιτρινόμαυρη είναι αποτυπωμένη σε κάθε οπαδό, ως σύμβολο μαχητικότητας μέχρις εσχάτων. Μια τέτοια σχέση με τον αγώνα που δίνεται στο όνομα καταστατικών αρχών, αγκαλιάζει κάθε συνείδηση, όποια φανέλα κι αν φοράει –και όχι μόνο στους αθλητικούς στίβους. Έτσι έμεινε ο Αλέκος, σημαία στον ιστό του Άρη, αλλά και κάθε φιλάθλου, που σέβεται την αξιοπρεπή και ανιδιοτελή μάχη, ακόμη και του αντιπάλου.
Ο «φανελάτος» αγωνιστής ολοένα και ταξιδεύει μακριά από τον κόσμο μας, γι’ αυτό και η απώλεια του Αλέκου Αλεξιάδη κουβαλάει όχι μόνο τη θλίψη για έναν ποδοσφαιριστή, ο οποίος στο όνομα της ομάδας του έδωσε παράδειγμα ζωής. Δεν είναι αυτό που λένε «έμεινε φτωχότερο το ποδόσφαιρο», γιατί ο ποδοσφαιρικός κύκλος του Αλέκου ασφαλώς είχε κλείσει. Έμεινε, όμως, φτωχή και άστεγη η σκέψη ότι μια ιδέα μπορεί να κινήσει την πλέον άκαμπτη αντίσταση και αντίδραση του ατόμου, απέναντι σε ό,τι θέλει να παραλληλίσει την ύπαρξη με το κέρδος, με την ανταποδοτική είσπραξη.
Πάνω από το φέρετρο του Αλέκου Αλεξιάδη, οι οπαδοί του Άρη θυμήθηκαν τι υπερασπίζουν, γιατί εξαντλούν το φανατισμό τους σε μια ομάδα που έχει κοντά πενήντα πέντε έτη να τους δωρίσει τη χαρά του τίτλου. Κι αυτοί εκεί, κάτω απ’ όλους τους καιρούς… Η όποια θητεία στην κερκίδα του Άρη, εύκολα συνδέεται με ιστορίες για τον Αλέκο και τους συμπαίκτες του, οι οποίες ακούγονται συνέχεια, όχι τόσο με το στίγμα λαμπρής εποχής, μα με τη μνήμη μιας ενδεκάδας που δεν το έβαζε κάτω, ακόμη κι όταν η χούντα εκείνης της περιόδου πολεμούσε την πορεία της: Θυμούνται το γκολ που πέτυχε εναντίον του ΠΑΟΚ, «ξύνοντας» το έδαφος με το κεφάλι του, κερδίζοντας την μπάλα από τα πόδια του αντίπαλου Φουντουκίδη, και στέλνοντάς την με ψαράκι στα δίχτυα. Μιλούν για το απαράμιλλο πάθος του, ακόμη και στην προπόνηση, για τα τρακτερωτά του πόδια, όταν οι λάσπες έκαναν το γήπεδο βούρκο. Το κεφάλι του υπήρξε υπόδειγμα τεχνικής, όταν με άλμα ψηλότερο από κάθε αμυντικό και με μοιρογνωμόνιο στο μέτωπό του έβρισκε με ακρίβεια το στόχο. Μια τέτοια κεφαλιά έστειλε την μπάλα στα δίχτυα της Τούμπας, σε έναν αγώνα που ο Άρης είχε κάνει μόνο μια επίθεση! Το πάθος κράτησε το γκολ, κόντρα στην εξέλιξη του ματς. Ναι, αυτοί δεν έχαναν ποτέ… Όλες οι ιστορίες καταλήγουν στο ότι οι παίκτες αυτοί δεν ηττήθηκαν ποτέ από τον αιώνιο αντίπαλο ΠΑΟΚ, για μια δεκαετία, από το 1962 ως το 1972.
Και τότε όλοι, εκεί στην κερκίδα ή στις οπαδικές συντροφιές, φέρνουν στη θύμησή τους τον επάρατο αγώνα κυπέλλου του 1972, όταν με διαιτητική παρέμβαση (χούντα γαρ) ο Άρης έδειχνε να συναντάει την ήττα από τον ΠΑΟΚ, μετά από δέκα χρόνια. Και τότε, στο 89ο λεπτό, ο Αλέκος, με τον Άγγελο Σπυρίδωνα και τον πρόωρα χαμένο Βαγγέλη Συρόπουλο, «χειροτόνησαν» τον διαιτητή Μίχα. Βρέθηκαν να διανυκτερεύουν στο αστυνομικό τμήμα και να οδηγούνται στα ποινικά δικαστήρια. Ήταν τότε που ο αστικός θρύλος τους θέλει να εκστομίζουν: «Εμείς δε χάσαμε ποτέ από τον ΠΑΟΚ. Ή νικήσαμε ή αποβληθήκαμε…». Λίγο σαν τον ποιητή Αναγνωστάκη που έγραφε, «όμως εγώ δεν παραδέχθηκα την ήττα». Και τώρα που ήρθε η ήττα του θανάτου, έτυχε να είμαι παρέα με τον «Διόσκουρο» Άγγελο Σπυρίδωνα, όταν του ανακοινώθηκε ο χαμός του φίλου του. Ο λυγμός του και το κλάμα του μου φάνηκαν σα μια μικρή υποχώρηση απέναντι στην επίθεση του θανάτου. Για λίγο… Στάθηκε στα εμφανώς κουρασμένα πόδια του, θυμίζοντας τον παλιό μαχητή, που γνώριζε ότι το παράδειγμα του Αλέκου –αλλά και το δικό του– θα συνέχιζαν να νικάνε.
