του Δημήτρη Γιαννάτου
Είχα τη χαρά, την τιμή και την περηφάνια να είμαι Υπεύθυνος του ΚΕΘΕΑ Mosaic, από την πρώτη ημέρα της δημιουργίας του, 22 χρόνια πριν. Από σήμερα «φεύγω», μέσα σε ένα καφκικό τοπίο στις εξαρτήσεις, που πλήττει Προγράμματα, ανθρώπους, συνειδήσεις και δημιουργεί ιδιώτευση, κάνει τη γραφειοκρατία… όραμα, εκεί που δεν υπάρχει κανένα όραμα. Μας υποτιμούν, και μας λένε «Δεν είναι αυτό που νομίζετε!».
Το Mosaic ήταν έμπνευση του Γιάννη Τέντη, ο οποίος με στήριξε από την πρώτη στιγμή, με πίστεψε και μου έδωσε απίστευτη ελευθερία και πρωτοβουλία. Δημιουργικός ακροατής μαζί μου σχεδόν πάντα, και τραβώντας με τρόπο τα γκέμια όταν έπρεπε. Περάσαμε πολλά και δύσκολα μεταξύ μας, απόμακροι λίγο για διάφορους λόγους τα τελευταία χρόνια, πριν φύγει. Το Mosaic ήταν γέννημα μιας παρέας (που αρχικά έκανε πολύ παρέα και κουβέντιαζε και ονειρευόταν και ένιωθε πως θα ήταν το «σπίτι», η Εστία για τους ανθρώπους που θα το είχαν ανάγκη) και σχέσεων. Όχι απόφαση «τοποθέτησης» και στυγνής γραφειοκρατίας. Γιάννη, σ’ ευχαριστώ!
Όπως ευχαριστώ από καρδιάς και όλους τους ανθρώπους που μας εμπιστεύτηκαν και ακουμπούσαν την εξάρτηση, τον πόνο και την προσφυγιά τους και έφταναν να ολοκληρώνουν τις θεραπευτικές κοινότητες, που λίγα χρόνια πριν φάνταζε ένα θαύμα. Θυμάμαι, επίσης, έντονα τους Κούρδους, πρώτους εθελοντές μας, τους Συλλόγους Γεωργιανών, Ρώσων και Ουκρανών και τους απλούς εθελοντές, Έλληνες και ξένους γείτονες που, χωρίς να πολυκαταλαβαίνουν τι δημιουργούσαμε, ένιωθαν ότι κάτι πολύ όμορφο γινόταν, που μοσχοβολούσε ανθρωπιά και γεννούσε φροντίδα, όχι καταδίωξη και μονόχνωτες πολιτικές.
Μα και όλοι οι άνθρωποι που συνεργαστήκαμε στο Mosaic, από την πρώτη ομάδα προσωπικού, μέχρι την τελευταία (που περάσαμε μαζί τα πιο δύσκολα χρόνια, όταν νιώθαμε να παλεύουμε στην κυριολεξία μόνοι μας για να στηρίξουμε τη Μονάδα και τους θεραπευόμενους), είναι κομμάτια του εαυτού μου και της μνήμης μου. Αλλά πάνω απ’ όλα είναι μέρος της ψυχής και του ονόματος του Mosaic, που κάποιοι αυλικοί φρόντισαν να εξαφανίσουν, όπως όλα τα ονόματα των Προγραμμάτων απεξάρτησης στην Ελλάδα. Θεωρώ ότι στη Μονάδα δεν δούλεψαν τυχαίοι άνθρωποι, αλλά άνθρωποι σπουδαίοι, με άποψη.
Δεν ήταν όλα ρόδινα, δεν ήταν όλα καλά, υπήρχαν περίοδοι απίστευτης ευτυχίας και περίοδοι μεγάλης συννεφιάς. Συχνά νιώθαμε κι εμείς «πρόσφυγες» μέσα στο πεδίο των εξαρτήσεων και του Οργανισμού. Το βάρος των ανθρώπων που δεν έχουν φωνή, αλλά και οι αναπόφευκτες παθογένειες που υπάρχουν στους Οργανισμούς, εκδηλώνονταν ανάμεσά μας, όχι πάντα ευχάριστα.
Προσπάθησα, πραγματικά προσπάθησα, να υπάρχει όσο γινόταν συμμετοχική συμβολή και διεργασία της ομάδας προσωπικού, όχι από μανατζερίστικο βίτσιο αλλά επειδή το πιστεύω, επειδή έτσι έμαθα από την οικογένειά μου, τη γειτονιά μου, την πολιτική και κοινωνική μου συνείδηση. Ένιωθα και ήθελα να είμαι περισσότερο ένας Υπεύθυνος «πρώτος μεταξύ ίσων», παρά κάποιος Ιαβέρης που αποφασίζει με αυταρέσκεια. Έκανα και λάθη, κάναμε και λάθη. Αλλά στο τέλος της ημέρας, το ανθρώπινο είναι ότι δεν υπήρχε υστεροβουλία και κακία μεταξύ μας. Ίσως γι’ αυτό οι θεραπευόμενοι ένιωθαν το Mosaic τον οικείο χώρο, που έχασαν, την οικογένεια και το σπίτι τους. Και έγραφαν τα ονόματα των θεραπευτριών τους, σαν αποχαιρετισμό, στο απέναντι παλιό σπίτι, όχι από «θεραπευτική εξάρτηση», αλλά ως επιλογή μιας ελεύθερης ανθρώπινης σχέσης που θέλει να αποκτήσει ρίζες στον χρόνο…
Τώρα «τοποθετούμαι» αλλού, ο μοναδικός από την Μονάδα. Προφανώς για κάποιους η τεκμηριωμένη θέση και άποψη είναι πρόβλημα. Ευτυχώς, όλοι οι συνεργάτες μου παραμένουν να συνεχίσουν και να υπερασπιστούν ότι κτίσαμε…
Γιάννη, Έλσα, Όλγα, Τατιάνα, Χριστίνα, Ροζέτα, Κορίνα, Γιούλη, Ντίνα, Τάκη, Μαίρη, Μαρία Π, Ρόδη, Δάφνη, Λευκοθέα, Φωτεινή, Χριστίνα Ρ, Ερριέτα, Ελένη, Μαρία Β, Γ, …αλλά και Αλί, Ρεμπάς, Μίντο, Στεφάν, Χουσαΐν, Χάλεντ, Ζένυ, Ζένια, Χριστίνα Μ, Γιώργο Π και τόσοι άλλοι, θα ξεχάσω κάποιους και είναι άδικο, να ’στε πάντα καλά για τις στιγμές που ζήσαμε. Για τις στιγμές που δημιουργήσαμε. Ευχαριστώ.
Ο Αγώνας για Αξιοπρέπεια και Ζωή συνεχίζεται.
