Το βράδυ της 3ης Φεβρουαρίου εκτροχιάστηκε ένα τρένο έξω από την κωμόπολη Ιστ Παλεστάιν στο βορειοανατολικό Οχάιο. Πενήντα βαγόνια, πολλά από τα οποία μετέφεραν επικίνδυνες χημικές ουσίες, βγήκαν από τις ράγες. Εδώ έχουμε ήδη το πρώτο έγκλημα: το «ατύχημα» οφείλεται στην αποτελεσματικότητα της πίεσης που άσκησε η ιδιωτική σιδηροδρομικς εταιρία Norfolk Southern Railway, να μην τεθεί σε ισχύ ένας ομοσπονδιακός νόμος που απαιτούσε βελτιωμένους κανονισμούς ασφαλείας για τα τρένα που μεταφέρουν επικίνδυνα υλικά. Συγκεκριμένα, το 2017 η κυβέρνηση Τραμπ κατάργησε τις διατάξεις εκείνες που όριζαν ότι τα βαγόνια που μεταφέρουν επικίνδυνα υλικά πρέπει να διαθέτουν ηλεκτρονικά ελεγχόμενα πνευματικά φρένα, που είναι πολύ πιο αποτελεσματικά (αλλά και ακριβότερα…) από τα συμβατικά αερόφρενα. Η κυβέρνηση Μπάιντεν «φυσικά» δεν επανέφερε σε ισχύ τις εν λόγω διατάξεις. Πλέον είναι γνωστό ότι το «ατύχημα» οφείλεται σε ελαττωματικό φρένο – που είχε επισημανθεί, αλλά η επισκευή του διαρκώς αναβαλλόταν.
Δεύτερο έγκλημα, το μεγαλύτερο: δεκάδες βαγόνια μετέφεραν επικίνδυνες χημικές ουσίες, και 5 από αυτά μετέφεραν υγροποιημένο χλωριούχο βινύλιο, ουσία πολύ ευαίσθητη, εύφλεκτη και καρκινογόνο. Οι δεξαμενές τους, παρ’ όλα αυτά, άντεξαν τον εκτροχιασμό και δεν παρουσίασαν διαρροές. Αντί όμως η εταιρία να απαντλήσει τα χημικά από τα βαγόνια, επέλεξε (με τη σύμφωνη γνώμη των αρχών!) μια πολύ φτηνότερη «λύση»: να τρυπήσει τις δεξαμενές ώστε τα χημικά να χυθούν στο έδαφος, και εκεί να τους βάλει φωτιά… Από τις εκρήξεις και την καύση των διαφόρων χημικών (ακόμη δεν γνωρίζουν ποιες ακριβώς ουσίες μετέφερε το τρένο της Norfolk Southern Railway…) σχηματίστηκε ένα τεράστιο δηλητηριώδες νέφος.
Το χρονολόγιο της καταστροφής
Οι αρχές εκκένωσαν τη γύρω περιοχή στις 4 Φεβρουαρίου, προειδοποιώντας ότι όποιος δεν φύγει κινδυνεύει να πεθάνει. Στις 5 Φεβρουαρίου η εκκένωση επεκτάθηκε και σε τμήμα της γειτονικής πολιτείας Πενσιλβάνια. Την επόμενη μέρα, 6 Φεβρουαρίου, η εταιρία προχώρησε στην λεγόμενη «ελεγχόμενη καύση», που πολλαπλασίασε την καταστροφή. Γνωστοποιήθηκαν προβλήματα υγείας ακόμη και δεκάδες μίλια μακριά από το Ιστ Παλεστάιν, ενώ είναι άγνωστες οι μακροπρόθεσμες επιπτώσεις του «ατυχήματος». Οπωσδήποτε ο υδροφόρος ορίζοντας και πολλά εδάφη μολύνθηκαν σοβαρά, και χιλιάδες νεκρά ψάρια ξεβράστηκαν ήδη στην επιφάνεια του γειτονικού ποταμού, ενώ σε αγροκτήματα πέθαναν ή αρρώστησαν σοβαρά εκατοντάδες ζώα.
Αλλά μόλις δυο μέρες μετά, στις 8 Φεβρουαρίου, υπό την πίεση της εταιρίας που φοβόταν ότι θα ασκηθούν εναντίον της αγωγές για τεράστιες αποζημιώσεις, οι αρχές κάλεσαν τους κατοίκους να επιστρέψουν στα σπίτια τους, διαβεβαιώνοντας ότι «δεν συντρέχει ουδείς λόγος ανησυχίας». Η δε Norfolk Southern Railway είχε το θράσος να προσφέρει αποζημίωση… χιλίων δολαρίων στους κατοίκους που αναγκάστηκαν να ξεσπιτωθούν! Μία εβδομάδα αργότερα, οι κάτοικοι του Ιστ Παλεστάιν ζήτησαν συνάντηση με τις κρατικές αρχές και εκπροσώπους της εταιρίας – η οποία τελικά έστειλε τη συμπάθειά της αλλά κανέναν εκπρόσωπο, επικαλούμενη λόγους ασφαλείας εξαιτίας της «αναταραχής που επικρατεί στην κοινότητα»… Ας σημειωθεί ότι όλο το συμβάν έγινε γνωστό σε ευρεία κλίμακα σχεδόν δέκα μέρες αργότερα, αφού όλα τα μεγάλα ΜΜΕ φρόντισαν να το υποβαθμίσουν ως «σύνηθες ατύχημα». Και τώρα επιφανείς δημοσιογράφοι και «ειδικοί» επιχειρούν να καθησυχάσουν την κοινή γνώμη, σφυρώντας… λήξη συναγερμού. Θα δέχονταν άραγε οι ίδιοι κοντά στα σπίτια τους την καύση τόνων επικίνδυνων καρκινογόνων χημικών και το πότισμα της γης τους με αυτά;
