Ντρέπομαι, όμως ομολογώ πως τα περίφημα μέτρα και η όλη στάση της κυβέρνησης, όχι, δεν με μελαγχόλησαν, αλλά αντίθετα μου δημιούργησαν όμορφα συναισθήματα. Κατ’ αρχάς, αυτή η φράση «σκληρά μέτρα αλλά αναγκαία», μ’ έφερε πολλά χρόνια πίσω.
«Αναγκαίο», λέγαμε στη Μυτιλήνη το αποχωρητήριο που συνήθως ήταν έξω από το σπίτι, διότι αναγκαίο μεν, δύσοσμο δε.
Όλοι έτσι το λέγαμε, εκτός από τον παππού που το έλεγε -για δικούς του λόγους-, «το άκρον άωτον».
Αυτή η νεανική εμπειρία μ’ έκανε να κατανοήσω γρήγορα και σε βάθος την ουσία των μέτρων.
Προκειμένου, δηλαδή, να τα κάνουμε… πάνω μας, προστρέχουμε στο «αναγκαίο» και ξαλαφρώνουμε.
Εάν η φύση -και ενίοτε η κονόμα- επιμένουν, τότε προσφεύγουμε στο «αναγκαίο», συχνά προσμένοντας την… ανάκαμψη και την άνωθεν βοήθεια, που τότε δεν τη λέγαμε ευρωζώνη, αλλά «παναγιά βοήθα».
Τούτη η κυβέρνηση έχει και… συναίσθημα που εμένα με ξετρελαίνει.
Σου λέει «για την πατρίδα ρε γαμώτο..» κι εσύ ξεχνώντας τίνος είναι τούτη η πατρίδα, πηγαίνεις και χτυπάς στο ώμο τον πρωθυπουργό και του καταθέτεις τη σύνταξή σου.
Χωρίς πίεση, αφ’ εαυτού δηλαδή.
Έχει μια χαριτωμενιά τούτη η πολιτική, μια ουτοπική γοητεία θα έλεγα, έναν τρόπο, βρε αδερφέ.
Έχει κατ’ αρχήν, μια αισιοδοξία…
Σου λέει, ας πούμε, «λεφτά υπάρχουν φίλε».
Κοιτάζω το βιβλιάριο μου, βλέπω μέσα να έχω 937 ευρώ και λέω δεν είσαι ξεκρέμαστος, πραγματικά κάτι υπάρχει.
Κάτι ο ένας, κάτι ο άλλος, δεν μπορεί… θα ξεχρεώσουμε.
Γιατί εδώ που τα λέμε, κάτι σώβρακα στις εκπτώσεις, κάτι ουζάκια στου Τάκη, κάτι μπλουζάκια, τα έκανα κι εγώ τα περιττά μου και να η ώρα να πληρώσω τα λούσα.
Έχει και χιούμορ το νέο ΠΑΣΟΚ.
Διαλέγει τη μέρα του καταναλωτή για ν’ ανεβάσει τον ΦΠΑ και τις τιμές στα ύψη και την ίδια μέρα μοιράζει κουπόνια για τρόφιμα.
Μια μεγάλη αγκαλιά είναι τούτη η πολιτική, που τους χωρά όλους μέσα.
Το ΣΕΒ, τον Καρατζαφέρη, τον Πάγκαλο, κάτι λυμφατικά αγοράκια από τις Βρυξέλες…
Κι εδώ που τα λέμε, δεν είναι και λίγοι οι εχθροί της κυβέρνησης: Ο Παπουτσής, ο Αλμούνια, η επαναστατική οργάνωση ΓΣΕΕ…
Πάντως, αυτό που με ξετρελαίνει με τον Γιωργάκη, είναι αυτή η ντομπροσύνη του. Σαν τον αλησμόνητο πατέρα του που υπέγραφε για την παραμονή των βάσεων και αναφωνούσε «Οι βάσεις έφυγαν».
Ό,τι όμως και να πεις για το ΠΑΣΟΚ, καμιά σχέση μ’ αυτόν το συντηρητισμό της Ν.Δ., μ’ αυτόν το νεοφιλευθερισμό που εξοντώνει τους εργαζόμενους.
Σιγά που η «επάρατη» θα έπαιρνε τέτοια μέτρα και θα στεκόταν στην κυβέρνηση πάνω από μήνα.
Αυτά να τα βλέπουν κάτι δογματικά γκρουπούσκουλα του σταλινισμού και να παραδεχτούν, επιτέλους, πόσο δίκιο είχε ο σ. Λεωνίδας που έλεγε και ξανάλεγε πως αργήσαμε να πάμε όλοι οι «αριστεροί» στο ΠΑΣΟΚ, πως χάσαμε την ευκαιρία του σοσιαλιστικού μετασχηματισμού της ελληνικής κοινωνίας.
Νομίζω, πολύ σωστά λέγαμε το αποχωρητήριο «αναγκαίο».
Ο Σωκράτης
