Του Δήμου Τσακνιά
Είναι κοινά αποδεκτό ότι η παρούσα κρίση δεν είναι μια συνηθισμένη κυκλική κρίση σαν αυτές που γνώρισε πολλές φορές ο καπιταλισμός.
Γι’ αυτό και συνήθως στα επίσημα κείμενα της Αριστεράς και των δημοσιολόγων της, χαρακτηρίζεται ως δομική κρίση. Σαν την κρίση του 1873 και του 1929. Το κύριο χαρακτηριστικό αυτών των μακρόχρονων κρίσεων είναι ότι οι αντιθέσεις που συσσωρεύτηκαν είναι τέτοιες, που δεν μπορούν να ξεπεραστούν ούτε στη διάρκεια ενός οικονομικού κύκλου, ούτε στη βάση της υπάρχουσας διάρθρωσης.
Είναι αναγκαίο να προσπαθήσουμε να κατανοήσουμε τη φύση, το χαρακτήρα και τους σκοπούς των μέτρων που παίρνει η κυβέρνηση, όπως η δραστική μείωση του εισοδήματος, η φορολογική αναδιάρθρωση, η πλήρης ρευστοποίηση των εργασιακών σχέσεων, η κατεδάφιση του συστήματος κοινωνικής ασφάλισης, η διοικητική αναδιάρθρωση, η κατάργηση θέσεων στο δημόσιο, η ολοκλήρωση των ιδιωτικοποιήσεων κ.λπ.
Όλη αυτή η κατεύθυνση και τα μέτρα γενικευμένης κοινωνικής αναδιάρθρωσης είναι προϊόν πολιτικού υποκειμενισμού, σαν αποτέλεσμα της επικράτησης των νεοφιλελεύθερων δογμάτων και στο χώρο της σοσιαλδημοκρατίας ή τελικά ξεπηδά ως αναγκαιότητα μέσα απ’ τις ίδιες τις αντιθέσεις του καπιταλιστικού συστήματος;
Αν συμβαίνει το δεύτερο, όπως και πράγματι συμβαίνει, ανεξάρτητα απ’ το γεγονός ότι κάθε αναγκαιότητα μπορεί να εκδηλωθεί με διαφορετικές μορφές και τρόπους, ανακύπτει το ζήτημα ποια Αριστερά χρειάζεται σήμερα. Όταν βρισκόμαστε μπροστά σε συνολική αναδιάρθρωση των πολιτικών, κοινωνικών και οικονομικών δομών, μπορεί να συνεχίσει να υπάρχει μια Αριστερά που αντιστοιχεί σε προγενέστερη ιστορική φάση;
Μας αξίζει μια Αριστερά που έχει ως κέντρο της δράσης της το κοινοβούλιο και λειτουργεί ως think tank, προτείνοντας τα καλύτερα σχέδια, που ελάχιστοι θα πληροφορηθούν και, βέβαια, κανένας δεν πρόκειται να εφαρμόσει ποτέ, όταν την ίδια στιγμή η κυβέρνηση φέρνει το ΔΝΤ και ξεκινά μια σκοτεινή περίοδος για το λαό και τη χώρα;
Μια τέτοια Αριστερά «εσωτερικού χώρου», όλοι θα συμφωνήσουμε ότι ενδεχομένως μπορεί να είναι χρήσιμη για μια μικρή κομματική ελίτ αξιωματούχων, είναι, όμως, ολότελα άχρηστη για το λαό και τη χώρα.
Η σύγχρονη Αριστερά του 21ου αιώνα για να υπάρξει πρέπει να ξεφορτωθεί τα βαρίδια της γραφειοκρατικής συγκρότησης και να πάψει να εγκλωβίζεται στο φορμαλισμό και τον συντηρητικό κομματικό πατριωτισμό. Ταυτόχρονα, όλοι πρέπει να κατανοήσουμε ότι η σύγχρονη Αριστερά δεν μπορεί επ’ άπειρον να αντλεί την έμπνευσή της και να συντηρείται απ’ το ένδοξο παρελθόν.
Χρειάζεται σήμερα μια γενική αναδιάρθρωση και επαναδιατύπωση στόχων και μέσων. Αναζήτηση νέων μορφών οργάνωσης και δράσης. Άμεσα, όμως, χρειαζόμαστε ένα μικρό βήμα προς το μέλλον. Στις συνθήκες της κρίσης και της γενικευμένης οικονομικής και κοινωνικής αναδιάρθρωσης του συστήματος, το πρώτο βήμα γι’ αυτό είναι η μαχητική συνεύρεση, ο συγχρωτισμός της πολιτικής αριστεράς με την κοινωνική αριστερά. Να αγωνιστούμε αποφασιστικά μαζί με τον εργαζόμενο λαό κόντρα στο ρεύμα, ανοίγοντας μια χαραμάδα για το μέλλον.
