Του Περικλή Κοροβέση
Τα πολιτικά κινήματα δεν βρίσκονται μόνο στο χώρο του ορατού. Υπάρχουν και στον κόσμο του αοράτου. Κι όταν εμφανίζονται από το πουθενά, ξαφνιάζεται και η ίδια η πρωτοπορία. Τα κινήματα, πριν ξεσπάσουν, βρίσκονται σε λανθάνουσα κατάσταση, θα έλεγα «κυοφορούνται», και, όταν βρεθεί η κατάλληλη στιγμή και παρθεί η σωστή πρωτοβουλία και δημιουργηθεί η πρώτη σπίθα, είναι αρκετή για τη μεγάλη φωτιά.
Τα παραδείγματα είναι πολλά. Θα σταθώ μόνο σε ένα από το ρατσιστικό Νότο των ΗΠΑ. Τη δεκαετία του ‘60, σχεδόν σ’ όλες τις καφετέριες και τα εστιατόρια των λευκών απαγορευόταν η είσοδος σε Αφροαμερικανούς. Αντιθέτως τους επιτρεπόταν να ψωνίζουν απ’ όποιο πολυκατάστημα ήθελαν. Ένα τέτοιο πολυκατάστημα είχε μια καφετέρια που ήταν μόνο για λευκούς: Τέσσερις μαύροι φοιτητές στρογγυλοκάθονται και το γκαρσόνι αρνείται να τους σερβίρει. Οι θαμώνες τούς συγχαίρουν για το θάρρος τους. Το εμπάργκο, έστω και συμβολικά, είχε σπάσει. Την ίδια εποχή, μια άλλη Αφροαμερικανίδα, κάθεται σε μια από τις θέσεις του λεωφορείου, που ήταν αποκλειστικά για λευκούς. Αυτή ήταν η σπίθα που έβαλε φωτιά στο Νότο για να ακολουθήσουν μαζικά κινήματα που έληξαν με το θρίαμβο των Αφροαμερικανών και κατάργησαν τη ρατσιστική νομοθεσία.
Αυτό δεν σημαίνει αποκλεισμός των οργανωμένων φορέων. Δεκάδες οργανώσεις ανθρωπίνων δικαιωμάτων, θρησκευτικές ή άλλες, προσέφεραν το «know how» και μεθόδευσαν το κίνημα μεθοδικά προς το στόχο, χωρίς το κίνημα να διαχυθεί και απλώς να εκφράσει μόνο την οργή χωρίς πολιτικό αποτέλεσμα.
Υπάρχει ένα τέτοιο αόρατο κίνημα στην Ελλάδα; Πριν απαντήσουμε σ’ αυτό, ας δούμε τι φαίνεται διά γυμνού οφθαλμού. Η σοσιαλιστική κυβέρνηση του κ. Γ. Παπανδρέου έχει το ίδιο μεγάλο προσόν όπως και οι άλλες σοσιαλδημοκρατικές κυβερνήσεις. Μπορούν να πάρουν τέτοια ακραία μέτρα που δεν θα τολμούσε να πάρει καμιά δεξιά κυβέρνηση. Και αυτό πρακτικά σημαίνει ότι η περίφημη επιτήρηση, στην ουσία το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο -όργανο των ΗΠΑ- αναλαμβάνει να μετατρέψει μια ευρωπαϊκή χώρα σε χώρα του Τρίτου Κόσμου. Πειραματισμός που, αν πετύχει, θα γίνει το μοντέλο και γι’ άλλες χώρες της Ε.Ε. Κι αυτό δημιουργεί προϋποθέσεις για μεγάλες κοινωνικές αναταραχές που, αν δεν βρουν πολιτική έκφραση, θα ξεσπάσουν στα τυφλά.
Μπορεί ο ΣΥΡΙΖΑ να δώσει πολιτική διέξοδο όταν αυτό το κίνημα γίνει ορατό; Κατά την άποψή μου, όχι. Κι αυτό οφείλεται στο γεγονός πως έχουμε στις γραμμές του ΣΥΡΙΖΑ συντρόφους που είναι εχθρικοί προς το ΣΥΡΙΖΑ. Για την Ανανεωτική Πτέρυγα του ΣΥΝ, ο ΣΥΡΙΖΑ πρέπει να γίνει δεξαμενή ψηφοφόρων του ΣΥΝ, αυτό σημαίνει η εκλογική συμμαχία. Μήπως η Γραμματεία του ΣΥΡΙΖΑ πρέπει επιτέλους να προχωρήσει στην υλοποίηση των αποφάσεων των τριών Πανελλαδικών Συνδιασκέψεων και να θεωρήσει τους Ανανεωτές «ωσεί παρόντες» μέχρι να αποφασίσουν τι θα κάνουν;
