Του Κώστα Σκηνιώτη. Βαδίζουμε ολοταχώς για το τέλος του 2012.
Βαδίζουμε κάτω από ένα πέπλο σκοταδιού που τις νύχτες απλώνεται στη πόλη, καθώς ούτε οι γιορτινές μέρες στάθηκαν ικανές για να φωτίσουν τα μπαλκόνια των σπιτιών και των πολυκατοικιών.
Αναπνέουμε την οσμή της αιθάλης, ως αποτέλεσμα της καύσης ξύλων στις ξυλόσομπες, που κατά χιλιάδες αντικατέστησαν τα καλοριφέρ, αφού ο κόσμος πλέον δεν διανοείται να τα ανάψει για να ζεσταθεί.
Βαδίζουμε στο τέλος μια χρονιάς που επιφύλαξε πάρα πολλά προβλήματα στους νέους, στις νέες, στους συνταξιούχους, στους μικρομεσαίους και τον κόσμο της εργασίας.
Θεωρητικά, ο ερχομός κάθε νέου έτους συμβολίζει την ελπίδα για κάτι καλύτερο. Έτσι θα έπρεπε να είναι και ίσως έτσι θα πρέπει μέσα μας να κρατήσουμε τον ερχομό αυτού του έτους.
Παρά ταύτα όμως, υπάρχουν τα στοιχεία τα οποία δεν μας επιτρέπουν να έχουμε μια τέτοια οπτική:
– Στο τέλος του 2012, ο μη ενεργός πληθυσμός της χώρας ξεπερνάει τον ενεργό πληθυσμό κατά περίπου 900.000 άτομα. Πρόκειται για δραματική κατάσταση, που πιθανά δεν έχει προηγούμενο ούτε στα χρόνια αμέσως μετά τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο.
– Στο τέλος του 2012, η ανεργία έχει φθάσει ήδη το ποσοστό ρεκόρ 30%.
– Στο τέλος του 2012, σχεδόν το 50% του πληθυσμού βρίσκεται στο όριο της φτώχειας και κάτω από αυτό.
– Στο τέλος του 2012, έκλεισαν 100.000 μικρομεσαίες επιχειρήσεις, και η προοπτική είναι να κλείσουν άλλες 200.000 το 2013.
– Στο τέλος του 2012, το κοινωνικό κράτος, οι δομές της εκπαίδευσης και του πολιτισμού έχουν σχεδόν καταρρεύσει. Ο απλός πολίτης αυτής της χώρας, φθάνει στο γιατρό μόνο εάν πια δεν μπορεί να κάνει αλλιώς, και προσεύχεται καθημερινά να μην αρρωστήσει.
– Στο τέλος του 2012, στα σχολεία της χώρας δεν υπάρχει σταγόνα πετρέλαιο για να ζεσταθούν τα παιδιά. Όπου υπάρχει, βρίσκεται από τις πρωτοβουλίες των γονέων, από τη δημιουργία παζαριών όπου πωλούνται αντικείμενα για να αγοραστεί πετρέλαιο.
– Στο τέλος του 2012, εκατοντάδες έως και χιλιάδες νέες και νέοι φεύγουν για να βρουν τύχη και εργασία στο εξωτερικό. Μια τεράστια επένδυση του λαού αυτής της χώρας για δεκαετίες στο ανθρώπινο κεφάλαιο, πηγαίνει ουσιαστικά στο καλάθι των αχρήστων.
– Στο τέλος του 2012, η έκρηξη της πορνείας, των ναρκωτικών είναι έκδηλη σε κάθε σημείο της πόλης των Αθηνών, αλλά και στην επαρχία.
– Στο τέλος του 2012, η πιο πασιφανής και εμφανής επένδυση είναι τα μαγαζιά αγοράς χρυσού, που ξεφυτρώνουν κατά δεκάδες στις γειτονιές, με αποκλειστικό σκοπό και στόχο να πάρουν τα τιμαλφή και τα ιερά κειμήλια σε χρυσό των οικογενειών που βρίσκονται σε απόγνωση.
Η δόση ήρθε, η ύφεση όμως καλά κρατεί, και οδηγεί κάθε μέρα στην ανεργία όλο και περισσότερους.
Η δόση ήρθε, θα οδεύσει στο μεγαλύτερο μέρος της στην ανακεφαλαιοποίηση των τραπεζών. Όποιος συνομιλεί με τις τράπεζες ακούει σε όλους τους τόνους ότι δεν υπάρχει καμιά περίπτωση να οδεύσουν χρήματα από αυτές προς τη πραγματική οικονομία.
Η δόση ήρθε, αλλά η ανάπτυξη δεν φαίνεται από πουθενά ότι μπορεί να έρθει.
Είναι προφανές ότι το 2013 θα είναι μια ακόμη πιο δύσκολη χρονιά από το 2012 και θα απειλήσει με εξαφάνιση μικρομεσαίες επιχειρήσεις, οικογένειες και εργαζόμενους.
Χρειάζεται το συντομότερο δυνατό, ριζική αλλαγή πολιτικής που θα βάλει σε πρώτη προτεραιότητα τη ζωή και όχι απλά την επιβίωση, των εργαζόμενων, των νέων, των συνταξιούχων και των μικρομεσαίων επιχειρήσεων. Αυτή η αλλαγή πολιτικής, που απαιτεί ρήξης μέσα και έξω από τη χώρα, είναι ανάγκη να υπάρξει εδώ και τώρα, διότι οι καιροί ου μενετοί.
* Ο Κώστας Σκηνιώτης είναι ποιητής,
μέλος της Εταιρίας Ελλήνων Λογοτεχνών
