Του Λάζαρου Απέκη
Η κυβέρνηση, με τη στήριξη της ΝΔ και του ΛΑΟΣ, διαπραγματεύεται τους όρους μετατροπής της χώρας σε προτεκτοράτο της ευρωπαϊκής και παγκόσμιας οικονομικοπολιτικής ελίτ, για να εξασφαλίσει τη συνέχεια του καθεστώτος υπερεκμετάλλευσης, με δανεισμούς που ανατροφοδοτούν το χρέος.
Μέσα από το μηχανισμό χρέους – δανεισμού παίζεται το μεγάλο παιχνίδι καταλήστευσης των εργαζομένων και των λαών, υπέρ αυτής της ελίτ, η οποία καρπώνεται τεράστια κέρδη και ισχύ, που της επιτρέπουν να υπαγορεύει τις παγκόσμιες οικονομικές και πολιτικές εξελίξεις. Αυτή τη «σταθερότητα» φιλοδοξεί να διεκπεραιώσει η «σοσιαλιστική» κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ, αφού προηγουμένως εξαπάτησε τους ψηφοφόρους της για να της «αναθέσουν» το έργο. Σήμερα, η έκταση και το βάθος της κρίσης του πολιτικού συστήματος και του παγκοσμιοποιημένου καπιταλισμού δεν επιτρέπουν αυταπάτες για «διάλογο», «προτάσεις εξόδου από το αδιέξοδο», ούτε «λελογισμένες» αντιδράσεις – κινητοποιήσεις.
Οι δραματικές συνθήκες δείχνουν ότι για τους εργαζόμενους, τη νεολαία, το λαό δεν υπάρχουν ανθρώπινες λύσεις μέσα στο καπιταλιστικό σύστημα. Τώρα είναι η στιγμή της αντίστασης, της ανυπακοής, της ανατροπής. Στις σημερινές συνθήκες ο αντίπαλος –ο καπιταλισμός στην πιο ακραία εκδοχή του- επιδιώκει τη συντριβή κάθε αντίστασης, την ακύρωση των κοινωνικών και εργασιακών κατακτήσεων, επιβάλλοντας στους εργαζόμενους έναν εργασιακό μεσαίωνα.
Έχουμε εισέλθει σε ένα παρατεταμένο, γενικευμένο κοινωνικό πόλεμο!
Η χώρα μας, δεν είναι μόνο αδύναμος κρίκος στο ευρωπαϊκό καπιταλιστικό σύστημα, είναι και η χώρα με την πρόσφατη εμπειρία του μεγάλου κινήματος παιδείας και της εξέγερσης της νεολαίας το Δεκέμβρη του 2008.
Μπορεί η μαχόμενη Αριστερά να μην κατάφερε να δώσει συνέχεια στο μεγάλο κίνημα παιδείας και να εκφράσει το δυναμισμό της εξέγερσης του Δεκέμβρη. Όμως, από τις πρόσφατες κινητοποιήσεις, φαίνεται ότι η μεγάλη οργή ωθεί τους εργαζόμενους και το λαό να βρουν το δρόμο για να ανακτήσουν την εμπιστοσύνη στους συλλογικούς αγώνες, για να αντισταθούν αποτελεσματικά στην αμείλικτη επίθεση.
Με το κίνημα παιδείας, μάθαμε έγκαιρα ότι ο αντίπαλος θέλει με τις «μεταρρυθμίσεις» του να ακυρώσει όλες τις κοινωνικές κατακτήσεις και να επιβάλει τη νεοφιλελεύθερη βαρβαρότητα. Μάθαμε, άλλη μια φορά, ότι μπροστά στον συλλογικό μας αγώνα ο αντίπαλος δεν είναι αήττητος. Με την εξέγερση του Δεκέμβρη του 2008, μάθαμε, άλλη μια φορά, ότι μπροστά στη μαζική έκρηξη οργής που συσσωρεύεται μέσα στην κοινωνία κανένας μηχανισμός καταστολής και κυριαρχίας δεν αντέχει.
Έχουμε πολύ δρόμο μπροστά μας και αυτός είναι ο μονόδρομος του αδιαπραγμάτευτου αγώνα. Μόνο έτσι θα πάψουν οι τύχες μας να κρίνονται στα διάφορα διαβούλια της Ε.Ε. και των ΗΠΑ και να είναι στο έλεος των αρπακτικών.
Αλλιώς, δεν θα υπάρχει ούτε παρόν, ούτε μέλλον που να αξίζει να ζήσουμε.
