Του Ευτύχη Μπιτσάκη
Οι έμποροι φωνάζουν για αγορές
Οι άνεργοι πεινούσαν. Τώρα
πεινάνε κι όσοι εργάζονται
Τα χέρια που ήταν σταυρωμένα,
σαλεύουν πάλι.
Φτιάχνουν οβίδες.
Μπέρτολτ Μπρεχτ
Πολλοί μιλούσαν για τον ερχομό του Μεσαίωνα! Ήτανε, λέει, αριστεριστές! Τώρα θα πεινάσουν και αυτοί που εργάζονται! Ήταν αναπόφευκτη η καταστροφή;
Το ΔΝΤ, κατά τον κληρονομικώ δικαίω πρωθυπουργό, ήταν μονόδρομος! Να τον πιστέψουμε; Αν δεν ήξερε την κατάσταση, όταν ο Καραμανλής, έξυπνα φερόμενος για μοναδική ίσως φορά στη ζωή του, του παραχώρησε την εξουσία, τότε θα έπρεπε να πάει σπίτι του. Όμως, αν δεν ήξερε ο ίδιος, ήξεραν οι σύμβουλοί του -Έλληνες και ξένοι. Έλεγε λοιπόν: «Υπάρχουν λεφτά!». Και όταν φάνηκε γυμνή η αλήθεια, αντί να δει τι θα ήταν δυνατόν να περισωθεί, βγήκε στα κεραμίδια: Η χώρα είναι σε κώμα! Είναι στην εντατική! Τιτανικός! Κινδυνεύει να απολέσει μέρος της εθνικής ανεξαρτησίας της! Επί Γεωργίου Παπανδρέου του Α’, πριν από 65 χρόνια, η χώρα ετέθη υπό καθεστώς υποτέλειας. Επί Γεωργίου Παπανδρέου του Β’, υποβαθμίστηκε σε νομαρχία της Ε.Ε.
Ήταν, όμως, μονόδρομος η κατολίσθηση προς το ΔΝΤ; Ας το συζητήσουμε. Ας δεχτούμε ότι ο Παπανδρέου γνώριζε την κατάσταση: Αντί, λοιπόν, να υπονομεύει τη χώρα με τις ιερεμιάδες του, έπρεπε, προτού ξεσπάσει η κρίση, να προλάβει να συνάψει δάνεια με τους κερδοσκόπους (που σεμνοπρεπώς αποκαλούνται Αγορές!) με λιγότερο καταστροφικούς όρους. Αλλά, σαστισμένος ή γνωρίζοντας τι κάνει, άνοιξε την όρεξη στα όρνεα και τους λύκους.
Μονόδρομος, λοιπόν, ο καιάδας του ΔΝΤ; Όχι! Η χώρα διαθέτει 300 δισ. ευρώ σε καταθέσεις. Θα μπορούσε, λοιπόν, η κυβέρνηση να εκδώσει ομόλογα με επιτόκιο, ας πούμε, 3,5%. Έτσι: Οι Έλληνες αγοραστές θα έπαιρναν επιτόκιο ανώτερο από το 2% που δίνουν οι καθεδρικοί του τζόγου. Το κράτος θα δανειζόταν με 3,5% αντί για 6% ή 7%. Το χρήμα θα έμενε στον τόπο και η χώρα δεν θα έχανε «μέρος της εθνικής της ανεξαρτησίας». Άλλη επιλογή: Επαναδιαπραγμάτευση του χρέους, στάση πληρωμών. Αλλά τότε, λέει, η περήφανη Ελλάδα της Ολυμπιάδας, θα ταπεινωνόταν! Θα χάναμε την εκτίμηση των συμμάχων μας!
Εν τέλει: Η Ελλάδα δεν έχει κυβέρνηση. Η κυβέρνηση εδρεύει στις Βρυξέλλες και συνομιλεί με την Ουάσιγκτον. Αυτό που έγινε αποτελεί πράξη εθνικής προδοσίας. Και αυτό που έγινε, έγινε συνειδητά: Για να ποδοπατηθούν δικαιώματα κεκτημένα με αγώνα. Να εκποιηθεί ο κρατικός τομέας της οικονομίας. Να μπουν οι ξένοι «επενδυτές» να αρπάξουν ό,τι μένει από τον πλούτο της χώρας. Αυτή είναι η λογική του καπιταλισμού! Και η Ελλάδα έγινε πειραματόζωο συνολικά και, ειδικότερα, δούρειος ίππος για να πατήσει πόδι το ΔΝΤ στη λεγόμενη Ε.Ε.
Λοιπόν: Ελλάδα, Νομαρχία της Ε.Ε. Ας μη βιαστούμε, όμως, να φανταστούμε ότι είμαστε υπό ξένη κατοχή. Όπως το 1944 και όπως το 1967, οι ιμπεριαλιστές δεν ήλθαν εδώ σαν ξένοι κατακτητές! Ήταν προσκεκλημένοι της «ηγέτιδος» τάξης μας. Από «κοινού συμφέροντος ορμώμενοι» ξένοι και αστική τάξη, τσάκισαν τότε το ΕΑΜικό κίνημα. Αργότερα, την ανερχόμενη Αριστερά. Τότε, αλλά προπαντός σήμερα, ο αγώνας της εργατικής τάξης και συνολικά των υποτελών στρωμάτων, ήταν και είναι ταξικός! Ας αφήσουν, λοιπόν, οι «αρμόδιοι» τις εκκλήσεις για εθνική ομοψυχία, για νέο πατριωτισμό κ.λπ. Σήμερα, από τη μια όχθη είναι η Ν.Δ. και το ΠΑΣΟΚ. Από την άλλη, τα θύματα της πολιτικής τους.
Τι περιμένει, λοιπόν, η Αριστερά; Η κρίση δεν οδηγεί «νομοτελειακά» στην Επανάσταση. Μπορεί να σέρνεται και να σαπίζει (Για τους «ασυμβίβαστους» του Περισσού, αυτά δεν τα λέω εγώ, τα λέει ο Λένιν). Μπροστά σε μια διηρημένη Αριστερά, χωρίς στρατηγική διεξόδου, οι «μάζες» στρέφονται προς τον αντιδραστικό εθνικισμό και τον αντιδραστικό αντιιμπεριαλισμό. Στο τέλος, προς τον νεοφασισμό. Αυτά τα είδαμε στη δεκαετία του ’30. Λοιπόν: Κοινή δράση. Μέτωπο αντίστασης. Και στρατηγική με τελικό στόχο τον σοσιαλισμό. Και η Ευρώπη; Ενωμένη Ευρώπη, ως Ένωση Σοσιαλιστικών Δημοκρατιών.
* Σημείωση: Το άρθρο του κ. Μπιτσάκη γράφτηκε πριν από τις κινητοποιήσεις της Τετάρτης, 5/5, και έτσι το ύφος -όπως ο ίδιος μας διαμήνυσε- δεν είναι ανάλογο με όσα εξελίχθηκαν εκείνη την ημέρα.
