Ο Ισραηλινός πρωθυπουργός Μπέντζαμιν Νετανιάχου δικαίως περιέγραψε την επίσκεψή του στην Ελλάδα ως «ιστορικής σημασίας». Όπως η επίσκεψη του Έλληνα ομολόγου του στο Ισραήλ τον Ιούλιο, η επίσκεψη του Νετανιάχου ήταν η πρώτη επίσημη επίσκεψη σε αυτό το επίπεδο. Σημαντικότερο φαίνεται να είναι ότι αυτή η εμφανής ενδυνάμωση των δεσμών έρχεται σε μια εποχή όπου τα υπουργεία Εξωτερικών σε όλο τον κόσμο επαναπροσδιορίζουν, πόσο μάλλον υποβαθμίζουν, τη σχέση τους με το Ισραήλ.
Ο πόλεμος του Ισραήλ κατά του Λιβάνου το 2006, η επίθεση του 2008/9 στη Γάζα και πρόσφατα η αιματηρή επίθεση στο «Στόλο της Ελευθερίας» έχουν παίξει ρόλο στην αλλαγή του πώς βλέπουν το Ισραήλ άλλες χώρες στη διεθνή σκηνή. Δεκαετίες διαπραγματεύσεων που στηρίχτηκαν από τη διεθνή κοινότητα δεν έχουν καταφέρει να προωθήσουν στο ελάχιστο τη δικαιοσύνη στην Παλαιστίνη. Η ανάγκη να λογοδοτήσει το Ισραήλ για τις παραβιάσεις του Διεθνούς Δικαίου και των δικαιωμάτων του Παλαιστινιακού λαού γίνεται όλο και πιο προφανής για ένα ολοένα και μεγαλύτερο τμήμα της ευρωπαϊκής κοινωνίας.
Κατόπιν της έκκλησης της Παλαιστινιακής κοινωνίας πολιτών για μποϊκοτάζ, αποεπένδυση και κυρώσεις ενάντια στο Ισραήλ μέχρι να συμμορφωθεί με το Διεθνές Δίκαιο, άρχισε να αναπτύσσεται ένα παγκόσμιο κίνημα, το οποίο με την αποτελεσματικότητα που επιδεικνύει έχει καταφέρει να φέρει το Ισραήλ σε δύσκολη θέση.
Σε αυτό το πλαίσιο το Ισραήλ στρέφεται στην Ελλάδα προκειμένου να επιτύχει την πολυπόθητη διπλωματική και στρατιωτική υποστήριξη αλλά κι ένα τρόπο για να προκαλέσει την κυβέρνηση της Τουρκίας, ώστε να αποκαταστήσει τον μέχρι πρότινος ακλόνητο Τουρκο-Ισραηλινό άξονα. Ξεχνώντας προφανώς τους ιστορικούς αγώνες του ελληνικού λαού για ανεξαρτησία, δημοκρατία και ανθρώπινα δικαιώματα, η ελληνική κυβέρνηση δείχνει έτοιμη να υποταχτεί και πηγαίνει εκδρομές τον Νετανιάχου συμβολικά σε ένα ισραηλινό τορπιλικό -όπως αυτά που χρησιμοποιούνται για τον αποκλεισμό της Γάζας. Η Ελλάδα παρέχει πρόσβαση στον εναέριο χώρο, κάτι που η Τουρκία αρνείται πλέον και είναι έτοιμη να αναλάβει τις ακυρωμένες συμφωνίες εξοπλισμών που το Ισραήλ χρειάζεται για να συντηρήσει την πολεμική οικονομία του και τη στρατιωτική του επιθετικότητα.
Οι Παλαιστίνιοι ανέκαθεν εκτιμούσαν βαθιά την ελληνική υποστήριξη στις προσδοκίες τους για αυτοδιάθεση και για σεβασμό των διεθνώς αναγνωρισμένων δικαιωμάτων τους. Η ξεκάθαρη θέση της ενάντια στην πρόσφατη επίθεση στο Στόλο για τη Γάζα και η επακόλουθη ακύρωση μιας κοινής άσκησης τον Ιούνιο ήταν για εμάς ένα δείγμα ότι η ελληνική κυβέρνηση εφαρμόζει ακόμα τις αρχές του Διεθνούς Δικαίου. Είναι, όμως, φανερό ότι οι αμοιβαίες επισκέψεις των πρωθυπουργών Ισραήλ και Ελλάδας έχουν αντιστρέψει αυτή την πολιτική, και όχι μόνο.
Λέγεται ότι υπάρχουν Έλληνες πολιτικοί που υποστηρίζουν ότι οι νέοι αυτοί δεσμοί με το Ισραήλ θα βοηθήσουν την Ελλάδα να παίξει μεγαλύτερο ρόλο στην «ειρηνευτική διαδικασία» στη Μέση Ανατολή. Μα δεν μπορούμε να καταλάβουμε πώς οι στρατιωτικοί δεσμοί και η υποστήριξη στους νέους πολέμους που θέλει να εξαπολύσει το Ισραήλ, στο να κάνει εγκλήματα πολέμου και να συνεχίζει την κατοχή, μπορεί να θεωρηθεί τρόπος ενδυνάμωσης του ελληνικού ρόλου στην προώθηση της ειρήνης και της δικαιοσύνης στην περιοχή. Η ιστορία αυτών των «εποικοδομητικών δεσμών» με το Ισραήλ είναι κάθε φορά η ίδια: Το Ισραήλ αποσπά τα οφέλη των στενών διεθνών δεσμών από τη μια πλευρά και συνεχίζει να αδιαφορεί για τα παλαιστινιακά αιτήματα για δικαιοσύνη από την άλλη. Αντίθετα ελπίζουμε ότι ο ελληνικός λαός θα οργανώσει τις αναγκαίες εκείνες δράσεις και εκστρατείες προκειμένου να εμποδίσει την κυβέρνηση να ενδυναμώσει τους στρατιωτικούς και οικονομικούς δεσμούς με το Ισραήλ. Τέτοιοι δεσμοί αποθρασύνουν το Ισραήλ και το στηρίζουν προκειμένου και στο μέλλον να παραμένει ατιμώρητο, αλλά και να συντηρεί την επιθετικότητά του.
(*) Ο Jamal Juma’ είναι συντονιστής του Stop the Wall Campaign από το 2002 και μέλος της Εθνικής Επιτροπής του BDS (κίνημα για μποϊκοτάζ ενάντια στο ισραηλινό απαρτχάιντ).
