Του Θόδωρου Τσελεπή
Από 14 ετών, έντονα πολιτικοποιημένος, ενταγμένος στην ΚΝΕ (στη μεγάλη του «Γένους Σχολή», που λέει κι η φίλη μου η Ουρανία) πρώτη φορά νιώθω τόση αποστροφή για τούτη την προεκλογική περίοδο. Έχει να κάνει με όλη αυτή την τρομολαγνεία, τη χυδαιότητα, τον γκεμπελισμό. Την έλλειψη φαντασίας. Τα σποτάκια της πλάκας. Τα πρόσωπα της διαφθοράς. Τα βλέπω και οργίζομαι.
Παραπονιούνται αρκετοί για τα πρόσωπα στα ψηφοδέλτια του ΣΥΡΙΖΑ κι ασκούν κριτική. Λες και είμαστε διαφορετικοί. Αυτοί είμαστε. Υπάρχει κάποιος που θα έπρεπε να είναι στα ψηφοδέλτια και δεν είναι ή απλά διαφωνούμε με κάποιους που είναι; Δεν θα μπορούσε ο ΣΥΡΙΖΑ να είναι κάτι διαφορετικό σε μια κοινωνία απαίδευτη. Με ημιμάθεια. Με έλλειψη πολιτικής κουλτούρας Έχουμε πολύ δρόμο μπροστά μας. Όμως…
Μας αξίζει μια κυβέρνηση της Αριστεράς. Για όσα πέρασαν οι παππούδες μας και οι γονείς μας. Για όσα περνάμε εμείς. Για όλους εμάς που δεν κλέψαμε ούτε στο τάβλι. Που πατρίδα μας είναι οι άνθρωποι κι όχι οι αριθμοί. Που αν δεν έχει ο διπλανός μας είναι σαν να μην έχουμε κι εμείς. Που μοιραζόμαστε το τελευταίο μας τσιγάρο. Που κλαίμε με τα ίδια τραγούδια. Που σεβόμαστε τον άλλον με τη διαφορετικότητα του. Που δεν συχνάζουμε σε in μαγαζιά, αλλά στα σπίτια των φίλων μας. Που θέλουμε να ζήσουμε και μας πνίγουν. Που δεν θέλουμε πολλά για πάρτη μας και τα θέλουμε όλα για όλους. Για να νιώσουμε δικαιοσύνη.
Γιατί, πού ξέρεις, μπορεί να δεις στο κελί του Άκη να συνωστίζονται κι άλλοι «σύντροφοί» του. Γιατί, θέλω να πιστεύω και το πιστεύω, πως είμαστε διαφορετικοί. Γιατί δεν υπάρχει άλλη ελπίδα. Αν αποτύχει ο ΣΥΡΙΖΑ θα αποτύχει όλη η Αριστερά και μαζί της όλη η κοινωνία που εργάζεται για να ζήσει και δεν ζει κλέβοντας και πατώντας σε πτώματα.
Όλη αυτή η ιστορία με την διαπραγμάτευση με τους δανειστές, μου θυμίζει τις διαπραγματεύσεις με την γαλλική εταιρεία VINCI, στα εργοτάξια της Ολυμπίας Οδού». Αν για κάτι μετανιώνω, είναι που δεν ήμασταν περισσότερο «σκληροί» στα «θέλω» μας. Πολλές φορές δεν είχαμε εμπιστοσύνη στις δυνάμεις μας και δεν «προβλέπαμε» το επόμενο βήμα τους. Όμως το καθοριστικό στην όλη υπόθεση ήταν η στάση των εργαζόμενων στα εργοτάξια. Περίμεναν από το συμβούλιο να «καθαρίσει» για πάρτη όλων μας. Δεν ήταν εναντίον μας, αλλά δεν είχαν «φυσική» παρουσία στις διεκδικήσεις μας. Έτσι, ενώ αναγνώριζαν το δίκιο μας, υπέμεναν τις πιέσεις, τους εκβιασμούς και την τρομοκρατία. Το αποτέλεσμα γνωστό. Τα εργοτάξια έκλεισαν για 2 και πλέον χρόνια κι όλοι, ακόμη και οι πιο φοβισμένοι και πειθήνιοι, απολύθηκαν και βρέθηκαν στον δρόμο. Δώσαμε, όμως, τη μάχη μας.
Καμιά κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ δεν έχει καμία ελπίδα αν ο λαός δεν απαιτήσει τα πάντα. Γιατί έχει δικαίωμα να απαιτεί τα πάντα. Όσα του στέρησαν από τότε που δημιουργήθηκε αυτό το κράτος. Τώρα είναι η ευκαιρία. Όσοι καθίσουν στη γωνία ελπίζοντας να δικαιωθούν πως αυτοί το είχαν προβλέψει, μου θυμίζουν κάτι παιδιά που φοβόντουσαν να παίξουν μπάλα με την αντίπαλη γειτονιά και σχολιάζανε αρνητικά απ’ την «κερκίδα» όποιον έτρωγε φτηνιάρικο γκολ.
Το δίλημμα είναι απλό και καθοριστικό. Ή Σαμαράς ή ελπίδα. Όποια ελπίδα μας έμεινε. Ελάχιστη; Λειψή; Κακομοιριασμένη; Έστω αυτή. Είναι η τελευταία μας ελπίδα. Για να ζήσουμε με αξιοπρέπεια, ρε γαμώτο…
