Έκλεισε ένας χρόνος από την εισβολή των δυνάμεων καταστολής στο Ραδιομέγαρο της ΕΡΤ και 17 μήνες από το πραξικοπηματικό μαύρο. Οι φωτογραφίες από το ελεύθερο δελτίο ειδήσεων με φόντο τα ΜΑΤ, όπως και αυτή με τις χειροπέδες στην καγκελόπορτα του Ραδιομεγάρου έκαναν το γύρο του κόσμου και σκιαγράφησαν με τα πιο μελανά χρώματα την κατάσταση στην αποικία Ελλάδα.
Στους 17 αυτούς μήνες πολλά άλλαξαν. Ενώ η καταστροφή βάθυνε σε όλα τα επίπεδα, η «λαϊκή διαθεσιμότητα» (για πολλούς λόγους που δεν άπτονται του παρόντος σημειώματος) περιορίστηκε και οι κινητοποιήσεις μοιάζουν να επέστρεψαν στα παλιά γνώριμα μονοπάτια «εθιμοτυπικών τουφεκιών στον αέρα».
Αν κάτι, όμως, έχει στοιχειώσει τις συνειδήσεις όλων τα πέτρινα μνημονιακά χρόνια, αν κάτι έχει γίνει σημείο αναφοράς, από όποια σκοπιά κι αν το διαβάσει κανείς, είναι αφενός οι κινητοποιήσεις των πλατειών και αφετέρου η ΕΡΤ. Δύο γεγονότα-σταθμοί, δύο σημαντικές στιγμές ανάτασης του φρονήματος ενός λαού που βλέπει την υπόστασή του, την αξιοπρέπειά του, τη ζωή του να κουρελιάζονται κάθε μέρα όλο και περισσότερο.
Αν αναλογιστεί κανείς πόσες -τηρουμένων των αναλογιών και των όρων- κινητοποιήσεις επιμέρους χώρων έγιναν και τι επιτυχίες είχαν όλα τα προηγούμενα χρόνια, το ισοζύγιο είναι συντριπτικά αρνητικό. Και μιλάμε για το άμεσα φανερό ισοζύγιο και όχι για τις όποιες μεταβολές σε επίπεδο συνείδησης. Ποια κατηγορία εργαζομένων, ποια κοινωνική ομάδα κατάφερε να ανακόψει ένα μνημονιακό μέτρο; Το ερώτημα είναι, προφανώς, ρητορικό.
Σ’ αυτό το πλαίσιο και σε ό,τι αφορά την ΕΡΤ, αναδεικνύεται, όμως, ότι νίκη δεν είναι μόνο η αποτροπή μιας πολιτικής. Νίκη και μάλιστα μεγάλη είναι το γεγονός ότι η υπόθεση της ΕΡΤ μετά από 17 μήνες παραμένει ζωντανή στη συλλογική συνείδηση και εξακολουθεί να αφορά την κοινωνία η οποία, ταυτόχρονα, μέσα από μια αδιόρατη και δύσκολα οριζόμενη διαδικασία αρνείται να νομιμοποιήσει το μόρφωμα της ΝΕΡΙΤ σήμερα ή της Δ.Τ. πριν. Γιατί και πώς η υπόθεση της ΕΡΤ ενέγραψε τέτοιες και τόσες υποθήκες; Πρόκειται απλά γι’ αυτή καθαυτή τη δύναμη του Μέσου ή η ΕΡΤ και ο παροιμιώδης αγώνας των εργαζομένων της ακούμπησαν τις πιο ευαίσθητες και δεκτικές πλευρές μιας χειμαζόμενης κοινωνίας, η οποία στο πραξικοπηματικό μαύρο διέκρινε, με τον πιο ξεκάθαρο τρόπο, πλευρές ή το όλον που βιώνει;
Τα ερωτήματα που μπορούν να τεθούν είναι πολλά, όπως και οι απαντήσεις. Το γεγονός, όμως, παραμένει. Το αποτέλεσμα είναι δεδομένο, είναι εδώ, φωτεινό και ελπιδοφόρο. Το μαύρο στην ΕΡΤ, ο εξαιρετικός αγώνας των εργαζομένων της, το πείσμα τους, το κουράγιο τους, όλα είναι εδώ, ζωντανά και ελπιδοφόρα. Τόσο ζωντανά, που σε κάθε χωριό μιλάνε ακόμα για την ΕΡΤ,
