Για έναν «Θρύλο με πολλά πρόσωπα» έγραψε ο Σπύρος Αλεξίου. Και πολλά από αυτά τα πρόσωπα θα δούμε να διαπερνούν τη συλλογική έκδοση «Ολυμπιακός – Μια ζωή Θρύλος» που επιμελήθηκε ο Ελπιδοφόρος Ιντζέμπελης και κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Ελληνοεκδοτική, συνοδευόμενη από ενδιαφέρον φωτογραφικό υλικό.
Διατρέχοντας τις σελίδες θα πέσουμε πάνω σε εξαιρετικές ιστορίες που δημιουργούν τελικά μια εικόνα του δαφνοστεφανωμένου εφήβου ηλικίας 100 ετών.
Μπορεί η αγάπη για την ομάδα να είναι κοινή όμως η οπτική του κάθε συγγραφέα φανερώνει μια απολύτως διακριτή κοσμοαντίληψη.
Όπως μας έλεγε στη συνέντευξή του ο Σπύρος Αλεξίου, «οι υποστηρικτές των άλλων ομάδων αντιμετώπιζαν το ποδόσφαιρο ως μια κοινωνική, κοσμική εκδήλωση ή ως ρομαντική διαδικασία μνήμης (τα προσφυγικά σωματεία). Οι φτωχοδιάβολοι του Πειραιά, όμως, το αντιμετώπιζαν σαν μάχη. Αυτό το DNA θα ακολουθεί τον Ολυμπιακό αλλά και τις άλλες ομάδες, φθίνοντας όσο ο άκρατος επαγγελματισμός αλλά και η ιδεολογική κυριαρχία του καπιταλισμού εδραιώνονται».
Χαρακτηριστικό είναι το κείμενο του Διονύση Χαριτόπουλου που περιλαμβάνεται στον τόμο και γράφει για τη «μάντρα» που κάποτε τριγύριζε το Καραϊσκάκη.
Σε κάθε περίπτωση θα διαβάσουμε για κομμάτια της ιστορίας του Ολυμπιακού, συχνά άγνωστα στο ευρύ κοινό και ο μελετητής της σύγχρονης Ελλάδας θα μπορέσεις να βγάλει πολλά συμπεράσματα για το πώς χτίζονται οι ιδεολογίες και τι είναι αυτό που κάνει το ποδόσφαιρο τόσο διαφορετικό από τα άλλα αθλήματα.
Διότι εκεί επικεντρώνονται οι περισσότεροι – όπως είναι εύλογο.
Ο Ελπιδοφόρος Ιντζέμπελης έκανε μια πολύ σοβαρή δουλειά διαλέγοντας ακριβώς ανθρώπους που εκφράζουν αυτή την ποικιλομορφία του Θρύλου. Τη συνύπαρξη «κόκκινων βαρκάρηδων» και εφοπλιστών.
Από την έκδοση δεν θα μπορούσε να λείπει φυσικά κι ο δικός μας Νίκος Μάλλιαρης με ένα κείμενο για τον «σούπερ γαύρο» Μίκη Θεοδωράκη.
Ένα βιβλίο με στιγμές γιορτής, με δραματικές κορυφώσεις, με πάθος για την ομάδα που ξενίζει όποιον βλέπει στο ποδόσφαιρο μόνο 22 μαντράχαλους να κυνηγάνε μια μπάλα.
Θα έχει ενδιαφέρον να γίνουν σχετικά αφιερώματα και σε άλλους συλλόγους που έχουν γράψει ιστορία. Η διαφοροποίηση που θα υπάρχει είναι για μένα προφανής, αλλά και εξαιρετικά ενδιαφέρουσα.
Ο Ολυμπιακός έχει συγκεκριμένη νοοτροπία: Δεν συμβιβάζεται με τη δεύτερη θέση γιατί το σύνθημά του είναι «Μόνο νίκη»…
Πώς προέκυψε το βιβλίο για τα 100 χρόνια του Ολυμπιακού;
Φέτος κλείνουν εκατό χρόνια από την ίδρυση του Ολυμπιακού. Μέσα σε αυτό το πλαίσιο σκεφτήκαμε στις εκδόσεις Ελληνοεκδοτική να εκδώσουμε ένα συλλογικό τόμο στον οποίο συγγραφείς και δημοσιογράφοι θα έγραφαν για την αγαπημένη τους ομάδα, τον Ολυμπιακό. Οι συμμετέχοντες είναι Ολυμπιακοί από μικρά παιδιά και μας χαρίζουν προσωπικές μνήμες στις οποίες πρωταγωνιστεί η αγαπημένη τους ομάδα. Ο Ολυμπιακός είναι ένας ιστορικός σύλλογος στενά δεμένος με την κοινωνία, πάνω από το ποδόσφαιρο και τον αθλητισμό. Για τους φιλάθλους του είναι ένας ζωντανός θρύλος, κάτι που νομίζω ότι αποτυπώνει και ο τίτλος του συλλογικού τόμου «Ολυμπιακός – Μια ζωή Θρύλος».
Τι πιστεύεις πως είναι αυτό που διαφοροποιεί τον Ολυμπιακό από άλλους συλλόγους;
Νομίζω ότι είναι ο σύλλογος με τους περισσότερους φιλάθλους αλλά και με τους περισσότερους τίτλους. Έχει κατακτήσει 47 πρωταθλήματα, 28 κύπελλα νταμπλ και δύο ευρωπαϊκούς τίτλους. Ο Ολυμπιακός έχει συγκεκριμένη νοοτροπία: δεν συμβιβάζεται με τη δεύτερη θέση γιατί το σύνθημά του είναι «Μόνο νίκη»
Ποιες θεωρείς κομβικές στιγμές της ιστορίας του;
Η ίδρυση του συλλόγου στις 10 Μαρτίου 1925, η κατάκτηση του πρώτου πρωταθλήματος το 1931, η κυριαρχία της περιόδου 1950-1960, η δεκαετία του 1970, η δεκαετία του 1980 με τις εσωτερικές κρίσεις και αλλαγές, η δεκαετία του 1990 με την αγωνιστική κρίση και αναγέννηση, η ευρωπαϊκή πορεία, η νέα έδρα του Ολυμπιακού με το νέο Καραϊσκάκη και η εποχή Μαρινάκη από το 2010 με πολλούς τίτλους και την κατάκτηση των δύο ευρωπαϊκών τίτλων Youth League και Europa Confefence League.
Ποιους από τους ποδοσφαιριστές του θα ξεχώριζες και γιατί;
Τους Τζιοβάνι, Τζόρτζεβιτς, Νίκο Αναστόπουλο, Ελ Κααμπί, Γιώργο Σιδέρη, Γιώργο Δεληκάρη, Βασίλη Καραπιάλη, Κώστα Φορτούνη, αδερφοί Ανδριανόπουλοι, Σάββα Θεοδωρίδη, Ριβάλντο. Και μην ξεχνάμε τους Βάζο, Δαρίβα, Γιούτσο, Μποτίνο, Νοβοσέλατς, Μέλμπεργκ και τόσους άλλους που μάτωσαν και έδωσαν τα πάντα φορώντας τη φανέλα της ιστορικής ομάδας.
Το ποδόσφαιρο της σημερινής εποχής θα μπορούσε να αποκτήσει πάλι κάτι από την παλιά αυθεντικότητα;
Η παλιά αυθεντικότητα έχει χαθεί γιατί η ίδια η κοινωνία έχει αλλάξει, επομένως δεν μπορούμε να κυνηγάμε χίμαιρες. Ωστόσο, υπό κάποιες προϋποθέσεις μπορεί να βελτιωθεί η κατάσταση. Επένδυση στις ακαδημίες των ομάδων, στήριξη των φιλάθλων με επαναφορά των φθηνών εισιτηρίων αλλά και μείωση του αριθμού των αγώνων των ακαδημιών προς όφελος της ποιότητας. Το ποδόσφαιρο μπορεί να ξαναβρεί την ουσία του, πέρα από τη στημένη εικόνα του. Να προσφέρει θέαμα, να ενθουσιάζει τους φιλάθλους και να κατακτά τίτλους και διακρίσεις, όμως χωρίς να βγαίνει εκτός πλαισίου των αρχών που θέτουν ο αθλητισμός και το ευ αγωνίζεσθαι.
INFO
Οι συγγραφείς που συμμετέχουν:
Ανδρέας Ανδριανόπουλος, Γρηγόρης Αζαριάδης, Κώστας Ακρίβος, Αλέξανδρος Ασωνίτης, Χάρης Βάγιας, Μηνάς Βιντιάδης, Γιώργος Γερακάρης, Νίκος Γερακάρης, Ελένη Γεωργοστάθη, Νίκος Δελαγραμμάτικας, Γεράσιμος Δενδρινός, Ελπιδοφόρος Ιντζέμπελης, Θοδωρής Ιντζέμπελης, Αντώνης Καρπετόπουλος, Γιώργος Κεντρωτής, Τάσος Κοντογιαννίδης, Κώστας Κρεμμύδας, Μάρκος Κρητικός, Αχιλλέας Κυριακίδης, Δημήτρης Κωνσταντάρας, Δημήτρης Κωστόπουλος, Θανάσης Λιακόπουλος, Νίκος Μάλλιαρης, Ανδρέας Μήτσου, Στέφανος Μίλεσης, Πολύνα Γ. Μπανά, Παντελής Μπουκάλας, Κωνσταντίνος Μπούρας, Απόστολος Μπρέντας, Γιώργος Ξενάριος, Γιάννης Πανούσης, Γιάννης Πατσώνης, Πέπη Ραγκούση, Ντίνα Σαρακηνού, Θανάσης Σκρουμπέλος, Ανδρέας Στάικος, Αλέξης Σταμάτης, Σταύρος Σταυρόπουλος, Μάνος Στεφανίδης, Κώστας Στοφόρος, Ιώ Τσοκώνα, Άγγελος Χαριάτης, Διονύσης Χαριτόπουλος, Θανάσης Χειμωνάς.
