Πριν από κρίσιμες αναμετρήσεις και αποφάσεις, είναι σύνηθες οι ηγεσίες να εκκαθαρίζουν, όταν μπορούν, το εσωτερικό μέτωπο ώστε να δώσουν τη μάχη κατά το δυνατόν απερίσπαστες. Τα δημοκρατικά και τα αυταρχικά καθεστώτα δεν έχουν τις ίδιες μεθόδους απαλλαγής από τους εσωτερικούς αντιπάλους αλλά ο σκοπός, και το αποτέλεσμα, είναι το ίδιο: η επικράτηση μιας φωνής, μιας πολιτικής.
Τα ελληνοτουρκικά δεν αποτελούν εξαίρεση στον κανόνα. Παράδειγμα: Οι Τούρκοι απειλούν, αλλά δεν μας επιτίθενται επειδή δεν έχουν την άδεια των ΗΠΑ. Ταυτόχρονα οι δυο χώρες δεν συμφωνούν στο συνυποσχετικό που πρέπει να παρουσιάσουν στο Διεθνές Δικαστήριο. Στο αδιέξοδο της διπλωματίας προστίθενται εσωκομματικές διαφωνίες στη Ν.Δ. για συμβιβασμούς. Γενικώς, για να υπάρξει λύση πρέπει είτε να αλλάξουν γνώμη (συνήθως με εκβιασμό ή χρηματισμό) όσοι διαφωνούν είτε να εξαναγκαστούν στη σιωπή. Αλλιώς πέφτει η κυβέρνηση. Το πρόβλημα είναι ότι ο κόσμος μπορεί να ξαναψηφίσει την ίδια κυβέρνηση αλλά να παραμείνει ανυποχώρητος στα ελληνοτουρκικά.
Διαφορετικές φωνές υπάρχουν και στις δυο χώρες. Αλλά όχι για τους ίδιους λόγους. Στην Τουρκία η αντιπολίτευση κατηγορεί τον Ερντογάν για χαλαρότητα απέναντι στην Ελλάδα, όσο απίστευτο και αν μας φαίνεται αυτό. Αλλά δεν είναι περίεργο. Εκλεγμένοι ήταν αυτοί που έκαναν την επέμβαση στην Κύπρο ενώ ο Σουλτάνος δεν έχει αποτολμήσει κάτι ανάλογο.
Το περίεργο είναι ότι τα ελληνικά ΜΜΕ αποφεύγουν να αναδείξουν αυτό το στοιχείο, επιτρέποντας έτσι να λειτουργεί η αυταπάτη ότι με τους τυχόν διαδόχους του Ερντογάν θα μπορούμε να συνεννοηθούμε. Θεωρώντας, προφανώς, ότι αν και αυτοί, όπως εμείς, υπακούουν στις ΗΠΑ, είναι δυνατή η συνεννόηση μαζί τους.
Τουρκική ομοψυχία – ηγεσία και λαός μαζί
Στην Τουρκία είναι κοινή συνείδηση στον λαό, στην κυβέρνηση αλλά και στην αντιπολίτευση ότι για να πάρουν όσα διεκδικούν μπορούν να το κάνουν μόνο με τη βία. Έχουν επίγνωση ότι νόμιμος και ειρηνικός τρόπος δεν υπάρχει.
Είναι αλήθεια ότι πολλοί Τούρκοι, περισσότεροι από όσο φανταζόμαστε, καταφεύγουν, ακόμα και αυτή τη στιγμή, στην Ελλάδα για να σωθούν από τις διώξεις του Ερντογάν. Όλοι φοβούνται τις διώξεις και τον προσωπικό κατατρεγμό. Αλλά κανείς δεν είναι αντίθετος με την εξωτερική πολιτική του καθεστώτος. Όλους τους άλλους λαούς, όχι μόνο εμάς, τους θεωρούν κατώτερους, ραγιάδες.
Στην Ελλάδα έχει συμβεί πολλές φορές να ζήσουμε έντονες στιγμές πολιτικών εξελίξεων στο κατακαλόκαιρο. Η «μεγάλη αναταραχή» μπορεί να προέλθει εξίσου από το αδιέξοδο «πατριωτών» και «σημιτικών» στη Ν.Δ. ή από τη σύμπραξη Ν.Δ.-ΣΥΡΙΖΑ για την υπέρβασή του
Απέναντι στην εθνική ομοψυχία του τουρκικού «Σουλτανάτου», στην Ελλάδα υπάρχουν διαφωνίες υπαρκτές και βαθιές. Οι «εθνομηδενιστές» και οι «πατριώτες» είναι διακριτά πολιτικά μεγέθη στον λαό και στον πολιτικό κόσμο, διαταξικά, διακομματικά, κοινωνικά και ιδεολογικά. Ο πλούτος, η κοινωνική θέση αλλά και η ιδεολογία δεν καλύπτουν ούτε ταυτίζονται με μια παράταξη. Δεξιοί και αριστεροί συγκλίνουν στον πατριωτισμό τους ενώ ο «σημιτισμός/ενδοτισμός» συσπειρώνει εξίσου στελέχη της κλασικής δεξιάς και «αριστερούς» τύπου ΣΥΡΙΖΑ. Οι σχέσεις με παράγοντες του εξωτερικού είναι επίσης καθοριστικές. Είναι γνωστές π.χ. οι σχέσεις που επιζήτησε και ανάπτυξε ο κ. Τσίπρας από την εποχή που ως αξιωματική αντιπολίτευση αναζητούσε διεθνή στηρίγματα και συμμαχίες στη διάρκεια ανόδου του προς την κυβέρνηση τόσο με τις ΗΠΑ (Μπάιντεν-Κλίντον-Ομπάμα) όσο και με την καγκελάριο Μέρκελ. Στα δεξιά του φάσματος, στη Ν.Δ., οι σχέσεις αυτές έχουν εδραία πολυετή βάση.
Σκόπια, ελληνοτουρκικά και μια «ελληνική Άνοιξη»
Γνωστές είναι οι δημόσιες αντιδράσεις βουλευτών της Ν.Δ. στην επικύρωση της συμφωνίας με τα Σκόπια έτσι ώστε η κυβέρνηση να αναβάλει, έστω προσωρινά, την ψήφισή της από τη Βουλή.
Πολλαπλάσια προβληματικές είναι οι αναμενόμενες εσωκομματικές αντιδράσεις στη Ν.Δ. για εξομάλυνση των ελληνοτουρκικών σχέσεων αν αυτό προϋποθέτει ελληνικές υποχωρήσεις από τα κεκτημένα που προβλέπει το Διεθνές Δίκαιο. Έντονες αναμένεται να είναι και οι λαϊκές αντιδράσεις.
Οι εκλογές, αναμενόμενες κατά τα φαινόμενα με τη λήξη των διακοπών, δίνουν κάθε φορά στις κομματικές ηγεσίες τη δυνατότητα να ξεκαθαρίσουν την «ήρα από το στάρι», με εξοστρακισμό των πλέον ανεπιθύμητων και πρόσχημα την ανανέωση. Πρώτα κάθαρση στο σώμα των υποψηφίων και μετά κάλπες. Το δικαίωμα επιλογής των υποψηφίων από τον αρχηγό του κόμματος είναι πρακτικά απόλυτο και τα χρονικά/πολιτικά περιθώρια αντιδράσεων είναι σχεδόν ανύπαρκτα. Είναι η στιγμή της μεγαλύτερης αδυναμίας των διαφωνούντων. Αν οι εκλογές γίνουν πράγματι αρχές φθινοπώρου τότε η αδυναμία αυτή γίνεται σχεδόν απόλυτη με δεδομένο ότι ο κόσμος διψασμένος να χαλαρώσει μετά τον εγκλεισμό του εξαιτίας του κορωνοϊού ελάχιστα θα ασχολείται με τα πολιτικά θέματα. Υπουργός της κυβέρνησης προβλέπει διακυβέρνηση της Ν.Δ. για επιπλέον τέσσερα χρόνια. Με αναπάντητα ερωτήματα αν οι πατριωτική μερίδα του κόμματος εξωθηθεί στα άκρα.
Στην Ελλάδα έχει συμβεί πολλές φορές να ζήσουμε έντονες στιγμές πολιτικών εξελίξεων στο κατακαλόκαιρο. Όπως το 1965 με τα Ιουλιανά ή το θέρος 1993 με την πτώση της κυβέρνησης Μητσοτάκη λόγω παρέμβασης των ΗΠΑ έτσι και τώρα δεν αποκλείεται αυτό το «καυτό δίμηνο» Ιούλιος-Αύγουστος, να ενταχθεί στην κατηγορία «μεγάλη αναταραχή, υπέροχη κατάσταση». Η «μεγάλη αναταραχή» μπορεί να προέλθει εξίσου από το αδιέξοδο «πατριωτών» και «σημιτικών» στη Ν.Δ. ή από τη σύμπραξη Ν.Δ.-ΣΥΡΙΖΑ για την υπέρβασή του. Χωρίς να ξεχνάμε τις ρεζέρβες Βελόπουλου, Τράγκα κ.λπ. Τότε θα φανεί αν προκύψει «υπέροχη κατάσταση» ή πρωτοφανές, ανεπανάληπτο τσίρκο. Αλλά εννοείται όλα αυτά δεν είναι παρά υποθέσεις δημοσιογραφικής φαντασίας για μια πρωτότυπη «ελληνική Άνοιξη».
