Του Αριστοτέλη Γ. Καλλή*
Μικρές Αγγελίες, απαγγελίες, παραγγελίες, αναγγελίες… από σοβαρούς οίκους αξιολόγησης, που ακολουθούν την πεπατημένη της… αγοράς των ακινήτων…
Πρώτα υποτιμούν, υποβαθμίζουν, φτωχοποιούν και εξαθλιώνουν… και έπειτα… μετά την αγορά, την ενοικίαση ή τη διευθέτηση του θέματος αρχίζουν την αντίστροφη μέτρηση… αναβάθμιση, ωραιοποίηση, στρογγυλοποίηση…
Και ιδού…
Ανοίγει η αυλαία, οι ηθοποιοί στις θέσεις τους, τα φώτα προβολής λούζουν τη σκηνή… Απόλυτη σιωπή… Νεκρό τοπίο όσα γύρω μας έσφυζαν από Ζωή.. Ένα άσμα ηρωικό και πένθιμο διαχέεται στην αίθουσα των αναμνήσεων από τα παιδικά μας χρόνια.
«Όπου κοιτάζω να κοιτάζεις όλη η Ελλάδα μια ατέλειωτη παράγκα»…
Και ιδού ο τόπος μας… η Ελλάδα… η δική μας Ελλάδα, εκείνη του Σολωμού, του Σεφέρη, του Ελύτη, του Ρίτσου… σε μια αγγελία ευκαιρίας…
Πωλείται λέει, ή ενοικιάζεται πατρίς ενδόξων με μεγάλη ιστορία και αντιστασιακή δράση έναντι των εκάστοτε υποψήφιων κατακτητών της… Τιμή συζητήσιμη…
Πληροφορίες Κυριάκος ο φοβικός (ο δομημένα φονικός)… υιός τού Κων/νου του Μέγα, ή του επονομαζόμενου και αποστάτη ή… ακόμη χειρότερα.. του «σε 7 χρόνια ποιος θα θυμάται το όνομα»…
Επίσημη ενημέρωση του ενδόξου υπουργείου Εξωτερικών…
Η Ελλάς… δεν εκχωρείται… αναφέρει χαρακτηριστικά… απλά ενοικιάζεται… για τα επόμενα 100 χρόνια…
Κι αν οι ενοικιαστές είναι καλοί… άνθρωποι και τηρούν κατά γραμμα το συμβόλαιο συμφωνίας, είναι πολύ δύσκολο να τους βγάλεις έξω κατά τα συνήθη, κατά το νομικό πλαίσιο που αφορά το ενοικιοστάσιο… Για αυτό απλά ανανεώνεις το συμβόλαιο… για άλλα 100… ή 99 χρόνια… κι έτσι θα είναι όλοι ευτυχισμένοι… πλην των άμεσα ενδιαφερομένων (βλπ. λαό).
Κάποιοι, εκ των πραγμάτων, θα μετατραπούν σε τύποις ιδιόκτητες… και οι άλλοι σε ενοικιαστές (γιατί όχι και μελλοντικοί ιδιοκτήτες, ποιος ξέρεις πως η ζωή θα τα φέρει με τη βοήθεια πάντα των προθύμων)…
Απλά, ο ιδιοκτήτης δεν θα μπορέσει ποτέ ξανά να κατοικίσει το… έως τα χθες σπίτι του όπως θα ήθελε ή όπως του είχαν πει πως είναι στα μαθητικά του χρόνια ορμώμενοι από τα σχολικά εγχειρίδια…
Αλλά… εδώ που τα λέμε (διηγώντας τα να κλαις) όπως είπε κι ένας άλλος «σπουδαίος»… πολιτικός που τώρα ο υιός του προσπαθεί να εξαλείψει τη διαφθορά και την αναξιοκρατία (το συντομότερο ανέκδοτο τής νεώτερης ιστορίας)… «σε 7 με 10 χρόνια… ποιος θα θυμάται»…
Τα υπόλοιπα θα τα αναλάβουν η… παιδεία… τα κόμματα… οι επιφανείς παράγοντες του συστήματος, οι καθώς πρέπει τίποτα ανθρωποφύλακες, τα Μέσα Ενημέρωσης και οι λοιποί «συγγενείς»… επιστήμονες σε διατεταγμένη υπηρεσία που θα δομήσουν το αφήγημα… της πλήρους απασχόλησης του μυαλού πίσω από τις γυάλινες οθόνες.
Αυτοί ξέρουν (όπως έλεγε και η διαφήμιση τη δεκαετία του ‘70 όταν πρόβαλε απορρυπαντικά προτεινόμενα από κατασκευαστές πλυντηρίων)… Πάντα ήξεραν αυτοί να στηρίζουν τα αφηγήματα και να δημιουργούν το «υγιές» εκείνο περιβάλλον, που θα ανθούσαν τα «τα άνθη τού καλού»… σε μια κοινωνία προβλεπόμενη, ελεγχόμενη μα κυρίως αδύναμη να θυμηθεί και να αξιολογήσει τα όσα πραγματικά συμβαίνουν γύρω της…
Πόσο λίγο ακούγεται το «τετέλεσται» πλέον πάνω σ’ ένα σταυρό μαρτυρίου ενός λαού που ήθελε λέει να ‘ναι λεύτερος, σε δύσκολους καιρούς με άρχοντες κατώτερους των περιστάσεων…
Ανόητη, Άπληστη και Αχάριστη Ευρώπη…
Αντισταθείτε… η πόλις εάλω…
