Μέσα από μια βραδεία αλλά επίμονη διαδικασία η Ελλάδα έχει μπει σε περίοδο πολιτικής αστάθειας. Αποφεύγουμε, όμως, να επισημάνουμε την άμεση επίδραση του εξωτερικού παράγοντα στα εσωτερικά μας. Π.χ. οι «ειδήμονες» ασχολούνται με τα ελληνοτουρκικά αλλά αγνοούν την απροσδόκητη (;) παρέμβαση-εκτίμηση Πούτιν ότι θα μας ωφελούσε η επιστροφή στη δραχμή. Άραγε ο Πούτιν επαναλαμβάνει τον Σόϊμπλε όχι ως απειλή αλλά ως προειδοποίηση ότι μπορεί να βρεθούμε εκτός Ε.Ε.;
Οι διεκδικήσεις της Τουρκίας στο Αιγαίο (δεν είναι ελληνική λίμνη, όπως είπε η κ. Μπακογιάννη, ή παραμένει θάλασσα, όπως ξέραμε χιλιάδες χρόνια;) μπορεί να καταλήξουν στην έξοδό μας από την Ε.Ε. ενώ θα βρίσκουμε (;) ανοιχτή την πόρτα των BRICS; Ρηξικέλευθες απορίες, διλήμματα, την ώρα που επικρατεί ρευστότητα στην περιοχή μας και ανακατατάξεις που ούτε υποψιαζόμασταν, άμαθοι στις μεγάλες φουρτούνες, επειδή, εδώ και χρόνια, «δεν διεκδικούμε τίποτα». Ενώ οι γύρω μας, όχι μόνο η Τουρκία, εποφθαλμιούν αυτά που νομίζαμε απαραβίαστο κτήμα μας. Σκόπια, Ράμα και στην κεφαλή της ορδής ο Ερντογάν. Δεν είμαστε, έχω ξαναγράψει, «μετρ» στην εξωτερική πολιτική, ούτε καν ο Βενιζέλος ήταν. Η εξωτερική πολιτική θέλει (και) μπαμπεσιά ενώ εμείς διακριθήκαμε μόνο για την αντρειοσύνη, στο παρελθόν.
Τώρα, λοιπόν, η Αριστερά εξέπνευσε, ίσως πάλι με χρόνους και καιρούς… Τώρα έχει πάρει τον ίδιο δρόμο και η κλασική Δεξιά με τον Μητσοτάκη να βλέπει καθημερινά το πουλόβερ να ξηλώνεται, ο Σαμαράς «πάει Αμερική για εκ του σύνεγγυς συνομιλίες», με απροσδιόριστους συνομιλητές, ο Κασσελάκης ολοκληρώνει το έργο «Ο τεμαχισμός του πτώματος της Αριστεράς», και οι λοιποί συγγενείς θα σφουγγίζουν τα μαντήλια τους τίγκα στο δάκρυ, στην ανικανότητα και την υποκρισία.
Ο Ερντογάν παλεύει κάτι να κερδίσει για να ισοφαρίσει πιθανές ζημιές. Από πού; Μα από την Ελλάδα φυσικά που χτίζει επί χρόνια, πέτρα-πέτρα, την επανάληψη της Ιστορίας, με θεμέλιο λίθο τον Εφιάλτη
Ο Καραμανλής, φρονίμως ποιών, τηρεί, προσώρας, διακριτικές αποστάσεις από τον Σαμαρά. Το «εμπόριο Βελόπουλος» (όπως λέμε «εμπόριο Αρμάνι» αλλά σε φτηνή συσκευασία) ότι υπαγορεύσουν οι επιστολές της Αγοράς, η κ. Λατινοπούλου και οι λοιποί Λακεδαιμόνιοι με μεγάλες φιλοδοξίες αλλά μικρές δυνάμεις μαχόμενοι υπέρ πατρίδας και ό,τι τους φωτίσει ο θεός. Από τον διπλασιασμό της χώρας στο δρυός πεσούσης…
Σ’ αυτή την ευρεία περίληψη, η Τουρκία, διεκδικώντας είσοδο στους BRICS, από ισορροπιστής μετατρέπεται σε αποστάτη. Σε πολεμικούς καιρούς είναι λάθος ασυγχώρητο. Άλλο η επιτήδεια ουδετερότητα (Β΄ Παγκόσμιος) και άλλο πράξεις που μοιάζουν με προσχώρηση στο αντίπαλο στρατόπεδο. Το δεύτερο και χειρότερο λάθος του Ερντογάν είναι η εχθρότητα προς το Ισραήλ όταν οι ΗΠΑ αλλά και όλη η Δύση το στηρίζουν απροκάλυπτα. Αποδεικνύοντας για μια ακόμα φορά ότι τα γεωπολιτικά συμφέροντα υπερέχουν.
Ο Ερντογάν παλεύει κάτι να κερδίσει για να ισοφαρίσει πιθανές ζημιές. Από πού; Μα από την Ελλάδα φυσικά που χτίζει επί χρόνια, πέτρα-πέτρα, την επανάληψη της Ιστορίας, με θεμέλιο λίθο τον Εφιάλτη.
Υ.Γ.: Στόχος του πολέμου στην Ουκρανία είναι ο υποβιβασμός της Ρωσίας από παγκόσμια σε περιφερειακή δύναμη. Η Ρωσία δεν έχει λόγους να αποδεχθεί τέτοια ήττα από κανέναν, πολύ περισσότερο από τον Ζελένσκι, αισθητά υποδεέστερης ισχύος ή από Αμερικανό πρόεδρο σε αποχώρηση. Ο νέος πρόεδρος δεν μπορεί να ξεκινήσει διαψεύδοντας όσα έλεγε. Μπορεί, όμως, να επιτρέψει την αποχώρηση του Μπάιντεν με ομοβροντίες για την τιμή των όπλων, άλλωστε τα είπαν προ ημερών οι δυο τους. Μπορεί μάλιστα να αφήσει την τύχη του Ζελένσκι στα φιλικά χέρια των Αμερικανών. Ισχύει το του Κίσινγκερ ότι «είναι επικίνδυνο να είσαι αντίπαλος των ΗΠΑ, αλλά είναι μοιραίο να είσαι φίλος τους.»
