Σε σχέση με την Τουρκία, υπάρχει ένα ζήτημα καίριας σημασίας που πρέπει να ληφθεί πολύ σοβαρά υπόψη. Ό,τι και να είναι οι Τούρκοι πολιτικοί έχουν κάτι που δεν το έχουν οι Έλληνες πολιτικοί. Κι αυτό γιατί η Τουρκία δεν ήταν ποτέ υποτελής, δεν ήταν υπό κατοχή, δεν ήταν υποχείριο καμιάς ξένης Δύναμης. Συμφεροντολόγοι, καιροσκόποι, αντικομμουνιστές, νεοφιλελεύθεροι, συντηρητικοί, επεκτατικοί, με ό,τι θέλεις μπορείς να χαρακτηρίσεις τους Τούρκους ηγέτες, αλλά είσαι αναγκασμένος να παραδεχτείς ότι επειδή δεν υπήρξαν ποτέ υποταγμένοι σε ξένο παράγοντα, είναι φορείς ανάλογης κουλτούρας, ιδεολογίας και πρακτικής. Γι’ αυτό η τούρκικη πολιτική δεν ήταν ποτέ η πολιτική μιας αποικίας ή ενός προτεκτοράτου. Ήταν η πολιτική κουλτούρα μιας αυτοκρατορίας, ακόμα κι όταν έπαψε να υφίσταται η αυτοκρατορία. Γι’ αυτό το λόγο, το θέμα της εθνικής ανεξαρτησίας και κυριαρχίας είναι αυτονόητο στην Τουρκία. Δεν συζητείται καν. Σε αντίθεση με την Ελλάδα, που οι πολιτικοί της άρχουσας τάξης είναι από την ιδιοσυστασία τους υποτακτικοί στον ξένο παράγοντα από τον τρόπο που συστάθηκε το ελληνικό κράτος κι από τον τρόπο που λειτούργησε έκτοτε υπό διαρκή κηδεμονία. Τη δουλική συμπεριφορά των δικών μας πολιτικών απέναντι στους ξένους που είναι τόσο συνηθισμένη και δεν ξαφνιάζει κανέναν, δεν τη συναντάς σε χώρες που είναι ανεξάρτητες και πραγματικά κυρίαρχες. Πέρα από μερικές εκλάμψεις, η κυρίαρχη πολιτική κουλτούρα στην Ελλάδα είναι η κουλτούρα της υποτέλειας.
Γι’ αυτό τα αντιπολιτευόμενα κινήματα στην Τουρκία προτάσσουν πάντοτε τη δημοκρατία ως αίτημα απέναντι στην απολυταρχική εξουσία. Και το ζήτημα της ανεξαρτησίας και αυτοδιάθεσης τίθεται μόνο για τις μειονοτικές ομάδες, βασικά για τους Κούρδους και όχι για τους ξένους που μπορεί να απειλούν την Τουρκία αλλά δεν την έχουν υπό τον έλεγχό τους. Στην Ελλάδα, στη γερμανική Κατοχή, στην περίοδο της αγγλοκρατίας και αμερικανοκρατίας, στη δικτατορία, αλλά και μετά τη δικτατορία, το πολιτικό ζήτημα που πονούσε ήταν αυτό της εθνικής ανεξαρτησίας και κυριαρχίας και ως συνάρτησή του αυτό της δημοκρατίας. Να μην ξεχνάμε ότι με κεντρικό το αίτημα της εθνικής κυριαρχίας προέλασε το ΠΑΣΟΚ στη μεταπολίτευση και με πρόταγμα την αντίσταση στην κηδεμονία των Ευρωπαίων εκτοξεύθηκε στα ύψη ο ΣΥΡΙΖΑ, ασχέτως με το τι επακολούθησε.
Στην Ελλάδα, εξ αιτίας της σύμφυτης ξενοκρατίας και ξενοδουλείας, όσοι προτάσσουν το θέμα της εθνικής ανεξαρτησίας και κυριαρχίας ανέκαθεν θεωρούνται ανατρεπτικά στοιχεία, επικίνδυνοι για το κράτος, εχθροί της καθεστηκυίας τάξης, αντίπαλοι της πολιτικής νομενκλατούρας, τρομοκράτες, ακόμα και κατάσκοποι! Ο πατριωτισμός στην Ελλάδα που εκφράστηκε με γνήσιο, ηρωικό και αυτοθυσιαστικό τρόπο από το ΚΚΕ, το ΕΑΜ, την ΕΠΟΝ, τον ΕΛΑΣ και τον ΔΣΕ, καταδιώχτηκε με μίσος και μανία από τη Δεξιά της οποίας εκλεκτά τέκνα χωρίς ενοχές και αναστολές υπηρέτησαν τους Γερμανούς, τους Άγγλους και τους Αμερικάνους, σφαγιάζοντας, φυλακίζοντας και εξορίζοντας εκατοντάδες χιλιάδες αγνούς πατριώτες. Για χάρη και με την αυστηρή καθοδήγηση των ξένων κηδεμόνων και προστατών. Το άκρως εξευτελιστικό «Ιδού ο στρατός σας» προς τον Αμερικάνο στρατηγό Βαν Φλιτ που αποτελεί την κορυφαία και αυθεντικότερη έκφραση αυτής της ξενοδουλείας, το εκστόμισε ως υπουργός Στρατιωτικών ο Παναγιώτης Κανελλόπουλος, μία από τις σημαντικότερες φυσιογνωμίες της μορφωμένης αστικής ελίτ. Τόσο βαθιά διάβρωση έχει επιφέρει η υποτέλεια στην Ελλάδα. Κι αυτό που εκφράστηκε πολλάκις με διάφορους τρόπους, συνεχίζει να καθορίζει τις συνιστώσες της πολιτικής κουλτούρας της Δεξιάς προς τα άκρα και προς το κέντρο. Από τον Τσολάκογλου, τον Ράλλη, τον Γεώργιο Παπανδρέου και τον Παπάγο μέχρι τον Παπαδόπουλο και τον Ιωαννίδη, αλλά και τους εκπροσώπους της σημερινής Δεξιάς με τις παραφυάδες της.
Ως προτεκτοράτο έστειλαν Έλληνες στρατιώτες να πολεμήσουν και να σκοτωθούν στην Κορέα για λογαριασμό των Αμερικάνων, όπως στέλνονταν από τις αποικίες οι Αφρικανοί και οι Ασιάτες να πολεμήσουν και να σκοτωθούν ως αναλώσιμοι στους πολέμους που πραγματοποιούσαν οι Άγγλοι και οι Γάλλοι σε βάρος των λαών που αγωνίζονταν για την ανεξαρτησία τους. Το ξέρουν κι οι πέτρες ότι μεταπολεμικά οι Αμερικάνοι πρέσβεις διόριζαν τους πρωθυπουργούς και τους υπουργούς των ελληνικών κυβερνήσεων. Στη Ελλάδα, το Κονγκό και άλλες αποικίες των δυτικών μητροπόλεων, ο βασιλιάς ήταν Γερμανός, Άγγλος, Δανός, Ισπανός ή Βέλγος, αλλά ποτέ Έλληνας κ.λπ. Επιλεγμένοι πάντοτε από τις μεγάλες δυνάμεις οι ανώτατοι άρχοντες λειτουργούσαν ως τοποτηρητές των συμφερόντων των ιμπεριαλιστών και λατρεύονταν σαν να ήταν διορισμένοι από το Θεό από την εντόπια ξενόδουλη άρχουσα τάξη και τους μηχανισμούς τρομοκρατίας και καταστολής. Υπηρετούνταν δουλικά απ’ αυτούς που μιλούσαν δημαγωγικά για ελληνικό αίμα, για Λεωνίδες και Θερμοπύλες, ενώ σέρνονταν σαν τα πεινασμένα ερπετά πίσω από τους κατακτητές, τους Όθωνες και τους Γκλύξμπουργκ.
Απ’ αυτούς, από τα μυαλά και τα χέρια τους, όσοι έδωσαν τα πάντα για την πατρίδα, όσοι δεν ήθελαν την ξενοκρατία, όσοι δεν το έσκασαν στο εξωτερικό στη διάρκεια του πολέμου και πάλεψαν για μια ελεύθερη, ανεξάρτητη και δημοκρατική Ελλάδα, εξολοθρεύτηκαν κατά δεκάδες χιλιάδες. Για να μείνει η Ελλάδα έρμαιο στα χέρια των πάσης φύσεως και παντός καιρού δωσιλόγων στον αέναο κύκλο της εξάρτησης και της υποτέλειας.
Όταν είσαι εξαρτημένος από οποιονδήποτε, Γερμανό, Άγγλο ή Αμερικάνο, η άμυνά σου έναντι οποιουδήποτε σε απειλεί είναι σαθρή και ετοιμόρροπη. Σε μια αντιπαράθεση, αυτή η ειδοποιός διαφορά ανάμεσα στους Τούρκους και τους Έλληνες πολιτικούς μπορεί να είναι πιο σημαντική από τη διαφορά στα οικονομικά μεγέθη και τους εξοπλισμούς. Γιατί η ξενοδουλεία είναι ο μεγαλύτερος διαφθορέας των συνειδήσεων και ο πιο επικίνδυνος υπονομευτής της ακεραιότητας μιας χώρας. Και, ως γνωστόν, οι δουλοπρεπείς ελλοχεύουν πάντα πίσω από την κερκόπορτα.
