Του Ζαχαρία Ρουστάνη
Η υποχρέωση των Αρχών να διευκολύνουν το έργο του δημοσιογράφου αποτέλεσε σημαντικό κεκτημένο στο παρελθόν, η δε ταυτότητα μέλους της Ένωσης Συντακτών εξασφάλιζε στον κάτοχό της ελεύθερη πρόσβαση στους χώρους του πολιτικού, του οικονομικού, του κοινωνικού, του πολιτιστικού γίγνεσθαι. Στο μακρινό παρελθόν…
Η «γυναίκα του Καίσαρα», μοιραία, πιάστηκε ουκ ολίγες φορές στα πράσα. Έπρεπε, επομένως, να ξαναβρεθούν βαριές κουρτίνες και σε πολλές περιπτώσεις να εξισωθεί επιδέξια το δημόσιο πεδίο με το… ιδιωτικό.
Αρκετοί δημόσιοι άρχοντες, σαν τσιφλικάδες, θα αντιμετώπιζαν πλέον τους «αδιάκριτους» δημοσιογράφους ως παρίες, θα στήνονταν παντού εν είδει χαρακωμάτων γραφεία Τύπου, Επικοινωνίας, Δημοσίων Σχέσεων: «Η ενημέρωση ή θα είναι ελεγχόμενη, υποταγμένη σε ένα σύστημα πελατειακών σχέσεων ή δεν θα υπάρξει»!
Δεν θυμάμαι, εάν μιλήσουμε για πολιτισμό, τα τελευταία τουλάχιστον χρόνια, κανένα δημοσίευμα θορυβώδες για το Μέγαρο Μουσικής, για τη Λυρική Σκηνή, για το Φεστιβάλ Αθηνών και Επιδαύρου… Τυχαίο; Ας πούμε και ενδεχομένως.
Το ζήτημα, ωστόσο, της ελεύθερης πρόσβασης στην πηγή της πληροφόρησης είναι αρκετά βαθύτερο, αφορά το γενικότερο θέμα των εφοδίων της ελεύθερης δημοσιογραφίας και δεν εξαντλείται στο κρυφτούλι της αλήθειας με την εξουσία – στο οποίο «τα φυλάει» πάντοτε ο λαός και «φτύνει» και «ξελευθερώνεται» μονίμως η εξουσία.
Με την ελεύθερη πρόσβαση στα… άντρα των πολιτικών φορέων και θεσμών, της εκπαίδευσης, των συνδικαλιστικών οργάνων και μηχανισμών, στα «άντρα» του πολιτισμού και των τεχνών, ο δημοσιογράφος διασφαλίζει τη δυνατότητα να παραμείνει δημοσιογράφος, να διευρύνει και να βελτιώσει τα πολυτιμότερα εφόδιά του, τη συνείδηση, τις αντιληπτικές και επικοινωνιακές του δεξιότητες, την ευαισθησία του και την ευθυκρισία, ώστε να διαθέσει και στην υπόλοιπη κοινωνία το ανεκτίμητο αγαθό της ενημέρωσης.
Ποιος άλλος τρόπος θα μπορούσε να μας βγάλει από το βαθύ πηγάδι της παραπληροφόρησης, της παραπλάνησης, της σύγχυσης, της χειραγώγησης, της απύθμενης μπουρδολογίας;
Κι αν, μάλιστα, αρπάξουν τη σκυτάλη και οι δάσκαλοι, θα αλλάξει -δεν θ’ αλλάξει;- και ο ρους της Ιστορίας. «Έσφαλεν ο την γνώσιν ονομάσας εμπόρευμα», θα σιγοντάρει και ο ποιητής, αναγνωρίζοντάς την ως πανανθρώπινο δώρο και ως αναγκαία προϋπόθεση για την ύπαρξη και τη συνέχιση της κοινωνίας.
Αυτά τα «ελευθέρας» δεν χαρίζονται. Γι’ αυτό οφείλει ένας κλάδος που σέβεται τον εαυτό του, όπως και μια ριζοσπαστική Αριστερά που σέβεται τον εαυτό της, να τα συμπεριλάβει στα απολύτως αναγκαία και αδιαπραγμάτευτα, με τον ίδιο τρόπο που αναγνωρίζει και ο κάθε στοιχειωδώς εχέφρων και δεν παζαρεύει τα μεγάλα δώρα της φύσης, τον αέρα και το νερό.
Με τον ίδιο τρόπο που είναι απαραίτητο να διασφαλιστεί και η ελεύθερη πρόσβαση των ανέργων στα Μέσα Μαζικής Μεταφοράς, όπου δεν καταφεύγουν οι άμοιροι για την ψυχαγωγία τους και για την καλοπέρασή τους, μα μόνο για να συνεχίσουν να ενθυμούνται και να ενθυμίζουν πως… υπάρχουν.
