Τι παράσταση, τι ερμηνείες, τι ατάκες!
Έζησε για μια ακόμα φορά, στιγμές απείρου κάλλους η εθνική μας σκηνή «Ναός της Δημοκρατίας». Να κονταροχτυπιούνται οι δυο πρωταγωνιστές, να βγαίνουν οι «άσσοι» από τα μανίκια και να πηγαίνουν αστραπιαία στα πρακτικά, να διαγκωνίζονται οι δευτεραγωνιστές για μια τρίλεπτη παρουσία στη σκηνή, οι κομπάρσοι να χειροκροτούν ακατάπαυστα και ο έμπειρος και πονηρός σκηνοθέτης, να διανέμει ακριβοδίκαια τους ρόλους και να διευθύνει με μαεστρία το θίασο.
Και τι σασπένς, εναλλαγές, και ανατροπές! Ο εχθρός γίνεται σύμμαχος, ο φίλος αντίπαλος, η αντιπολίτευση συμπολίτευση, οι λίγοι να γίνονται αρκετοί, όλοι να πηγαίνουν αλλού και να μένουν στα ίδια. Εξαρτημένοι να γίνονται ανεξάρτητοι και να ψάχνουν για νέα εξάρτηση και ομάδες να διαλύονται για να φτιάξουν καινούργιες, όλοι να καταγγέλλουν παζάρια, για να κάνουν καινούργια.
Παλιό και πολυπαιγμένο το έργο, όμως πάντα έχουν ενδιαφέρον οι παραλλαγές του. «Ψήφος εμπιστοσύνης» ήταν τούτη τη φορά ο τίτλος και επειδή κανείς δεν είχε εμπιστοσύνη σε κανέναν, έμεινε μόνο «η ψήφος». Την ίδια ώρα στη σκηνή «επικοινωνία-κοινωνία», μια άλλη χιλιοπαιγμένη παράσταση, από ΜΜΕ και τηλεόραση και διαδίκτυο και έντυπα και πάνελ. Ήταν η παράσταση «πέφτω από τα σύννεφα»
Μια απέραντη έκπληξη, ερωτήματα, απορίες και ένα διάχυτο αλτσχάϊμερ, είναι το κείμενο τούτου του έργου.
– Πρώτη φορά συμβαίνει.
– Σκοτώνονται στη βουλή.
– Πρωτοφανείς αποστασίες βουλευτών.
Καλοί μου άνθρωποι, τίποτα απ’ όλα όσα παρακολουθήσαμε στο «ναό της δημοκρατίας» τους και στα ΜΜΕ, δεν ήταν πρωτόγνωρο. Για τη διεκδίκηση ρόλου στην εξουσία και την αποστολή διαπιστευτηρίων στους πραγματικούς ιδιοκτήτες της, επρόκειτο. Αυτό ήταν το θέμα της παράστασης και πάντα αυτό είναι. Τίποτα δεν ήταν πρωτόγνωρο. Κάτι όμως, ήταν καινούργιο.
Σε τούτον τον παλιό θίασο, συμπρωταγωνιστούσε τώρα και η «πρώτη φορά αριστερά».
Η μάχη της επόμενης μέρας, λοιπόν!
Διαμορφώνεται, το νέο μεταμνημονιακό πολιτικό σκηνικό. Ποιος θα διαχειριστεί τη νέο πολιτικό και οικονομικό τοπίο που διαμόρφωσαν τα μνημόνια; Ποιος θα κοντρολάρει την καινούργια κοινωνική πραγματικότητα της φτωχοποίησης της κοινωνίας; Ποιος θα διαχειριστεί την παραχώρηση του εθνικού πλούτου στους «επενδυτές»; Ποιος θα γίνει «το μικρό αφεντικό» στη νέα γεωπολιτική πραγματικότητα στην περιοχή των Βαλκανίων; Πως θα διαμορφωθεί τελικά, ο νέος πολιτικός χάρτης στην Ε.Ε. που αναμορφώνεται και συντηρητικοποιείται; Ποιος θα αναλάβει, σε ποιόν θα αναθέσουν να ηγηθεί σε τούτη την «κανονικότητα»; Αυτό είναι το ζουμί της υπόθεσης
«Πρέπει να είσαι λέρα, για να κυβερνάς γαλέρα», λέει μια ισπανική παροιμία και δε νομίζω πως θα δυσκολευτούν να βρουν λέρα για τη γαλέρα τους.
Παρ΄ όλα αυτά, κάτι σε τούτη την «παράσταση» των χρήσιμων υπαλλήλων, με εξόργισε θα έλεγα. Ήταν αυτός ο «αριστερός» κυνισμός, ο απίθανος οπορτουνισμός, αυτό το δημόσιο φτύσιμο της κοινωνίας. Όταν το Go back Merkel, έγινε Welcome Angela, όπως τόσα και τόσα ΟΧΙ έγιναν ΝΑΙ και ρωτήθηκε ο αρχηγός για τούτη την κωλοτούμπα, η απάντηση του ήταν η επιτομή του πολιτικού τυχοδιωκτισμού:
– Άλλο όταν παλεύεις για την εξουσία, άλλο όταν την πάρεις.
« Όταν είσαι στη θέση του πρωθυπουργού εκπροσωπείς όλους τους Έλληνες»
Και το πήγε και παραπέρα: «Οι θέσεις μας οι ιδεολογικές είναι διαφορετικές και αυτό δίνει μεγαλύτερη αξία ότι βρήκαμε κοινό δρόμο.»
«Ολαρία ολαρά ο φονιάς με το θύμα αγκαλιά
ο γραμματέας μαζί με τον αλήτη
κι η παρθένα με τον σατανά.»
Ο επαναστάτης Φιντέλ, μας το είπε καθαρό από καιρό: «Χωρίς την εξουσία, οι ιδεολογίες δεν μπορούν να εφαρμοστούν. Με την εξουσία όμως, σπάνια επιβιώνουν».
Σε λίγο, οι «τρομερές μάχες» θα κοπάσουν, θα επικρατήσει ο πολιτικός πολιτισμός τους και με αυθάδεια και αυταρέσκεια, θα μας πουν:
– Τώρα ο λόγος σε σας.
– Τώρα ο λόγος στον κυρίαρχο λαό.
Και από την επόμενη, είναι έτοιμοι να μας επικαλεστούν στις μελλοντικές «μάχες» τους.
– Μας ψήσε ο λαός θα πουν.
Και θάχουν δίκιο.
Εκτός και αν…
