Του Μιχάλη Σιάχου
«Όταν ακούς “τάξη” ανθρώπινο κρέας μυρίζει», έγραφε ο Οδυσσέας Ελύτης στη Μαρία-Νεφέλη. Έχουν γραφτεί και ακουστεί πολλά για τον «τρόμο που επιστρέφει στην Ευρώπη», για την παγιοποίηση των καθεστώτων έκτακτης ανάγκης, για την επιβολή διαταγμάτων που αναστέλλουν Συντάγματα και δικαιώματα.
Από την επανεμφάνιση, όμως, των χτυπημάτων μαζικής κλίμακας στην Ευρώπη και μέχρι την τελευταία επίθεση στο Μάντσεστερ τι, αλήθεια, απέδωσε η επιβολή των ειδικών καθεστώτων; Απέτρεψε ή πρόλαβε επιθέσεις; Μείωσε τη δράση ομάδων ή ατόμων που σχεδιάζουν και υλοποιούν τρομοκρατικά χτυπήματα;
Ή μήπως οι συνεχείς –πάντα κατόπιν εορτής- επισημάνσεις των μηχανισμών ασφαλείας ότι ήξεραν και παρακολουθούσαν τους δράστες πείθουν ότι είναι πραγματικές και ότι δεν είναι μια ακόμα μεθόδευση για να εδραιώνεται ακόμα περισσότερο ο φόβος που εξαπλώνεται στις ευρωπαϊκές κοινωνίες και ο οποίος εξυπηρετεί πολλαπλούς στόχους;
Ο επιμελώς καλλιεργούμενος φόβος δημιουργεί συνθήκες κοινωνικής ανοχής απέναντι στον περιορισμό της δημοκρατίας και των δικαιωμάτων. Σιγά το νέο θα πει –και σωστά- κάποιος. Και μπορεί πραγματικά η παραπάνω παραδοχή να μην αποτελεί νέο, ωστόσο, στην εποχή του τέλους των αυτονόητων η υπενθύμιση πάντα έχει τη σημασία της. Πολύ, δε, περισσότερο, όταν έρχονται τα στοιχεία να τεκμηριώσουν τις… ξεχασμένες αλήθειες.
Τι επισήμανε μόλις την Τετάρτη η Διεθνής Αμνηστία σε έκθεσή της; Ότι τα αντιτρομοκρατικά μέτρα που επέβαλε η γαλλική κυβέρνηση μετά τις επιθέσεις χρησιμοποιήθηκαν για τον περιορισμό νόμιμων διαδηλώσεων!
Σύμφωνα, λοιπόν, με την οργάνωση, τα έκτακτα μέτρα που επιβλήθηκαν μετά τις επιθέσεις στο Παρίσι, με τους 130 νεκρούς το Νοέμβριο του 2015, επιτρέπουν στις δυνάμεις ασφαλείας να παρακολουθούν υπόπτους και να πραγματοποιούν έρευνες χωρίς εισαγγελικό ένταλμα, να θέτουν σε κατ’ οίκον περιορισμό υπόπτους και να απαγορεύουν τις δημόσιες συναθροίσεις.
Από τότε που η χώρα κηρύχθηκε σε κατάσταση έκτακτης ανάγκης, οι αρχές έχουν εκδώσει 155 διατάγματα τα οποία απαγορεύουν τις δημόσιες συγκεντρώσεις και έχουν επιβάλει 639 μέτρα που απαγορεύουν σε συγκεκριμένα πρόσωπα τη συμμετοχή σε διαδηλώσεις.
Και ποιους αφορούν οι απαγορεύσεις συμμετοχής σε διαδηλώσεις; Μήπως αφορούν ύποπτους τρομοκρατικών ενεργειών, οι οποίοι παρακολουθούνται από τις Αρχές, που –πάντα όπως είπαμε- τους γνωρίζουν;
Σύμφωνα με τη Διεθνή Αμνηστία, οι περισσότερες απαγορεύσεις αφορούν πρόσωπα που διαμαρτύρονταν κατά των νεοφιλελεύθερων αλλαγών στην εργατική νομοθεσία, ενώ σύμφωνα, επίσης, με την οργάνωση, μετά τις πρόσφατες προεδρικές εκλογές επιβλήθηκαν και άλλα μέτρα για την απαγόρευση διαδηλώσεων.
Ο Μάρκο Περολίνι, επικεφαλής του γαλλικού παραρτήματος της Διεθνούς Αμνηστίας είναι σαφής: «Οι νόμοι έκτακτης ανάγκης με στόχο την προστασία των Γάλλων πολιτών από την απειλή της τρομοκρατίας, χρησιμοποιούνται, αντίθετα, για να περιορίσουν τα δικαιώματα των πολιτών στη ειρηνική διαμαρτυρία». Και συμπληρώνει: «Με το πρόσχημα της κατάστασης έκτακτης ανάγκης, το δικαίωμα στις διαδηλώσεις έχει αφαιρεθεί».
Είναι φανερό ότι το καθεστώς έκτακτης ανάγκης φέρνει, τελικά, αποτελέσματα…
