Ανακοινώθηκαν τα τελικά αποτελέσματα σε τρεις κρίσιμες εκλογικές αναμετρήσεις ανά τον κόσμο, οι δύο εκ των οποίων αφορούσαν ιδρυτικές χώρες της ομάδας BRICS – που τώρα φλερτάρει με την προοπτική περαιτέρω διεύρυνσης, αυτή τη φορά με την Τουρκία (σε όλες τις διεθνείς στρατοπεδεύσεις κυριαρχεί, βλέπετε, η «ηθική» του αείμνηστου Τενγκ Σιαοπίνγκ, που είχε πει το περίφημο «άσπρη ή μαύρη γάτα, είναι αδιάφορο – αρκεί να πιάνει τα ποντίκια»…).
Στην Ινδία, τον πλέον ασταθή εταίρο τόσο της Δύσης όσο και της Ανατολής, ο ακροδεξιός ινδουιστής πρωθυπουργός Ναρέντρα Μόντι εξασφάλισε μια τρίτη πενταετή θητεία. Βγαίνει όμως λαβωμένος: όλες (μα όλες!) οι δημοσκοπήσεις έπεσαν πολύ έξω, καθώς έδιναν στον συνασπισμό υπό το BJP του Μόντι συνολικά 44-52% και 360-410 έδρες σε σύνολο 543. Αλλά οι κάλπες έβγαλαν μόνο 293 έδρες για τον συνασπισμό (εκ των οποίων 240 του BJP). Έτσι ο αλαζόνας Μόντι, που νόμισε ότι θα θριαμβεύσει απειλώντας με εξόντωση οποιονδήποτε διαφοροποιείται από τη ρατσιστική πολιτική του, έχασε την απόλυτη πλειοψηφία και πλέον εξαρτάται από τους συμμάχους του. Το αντίπαλο στρατόπεδο, υπό την ηγεμονία του ιστορικού κόμματος του Κογκρέσου, που στις παραμονές των εκλογών υπέστη πρωτοφανείς διώξεις και θεωρούνταν «τελειωμένο», έδειξε εντυπωσιακή ανάκαμψη, εκλέγοντας συνολικά 234 βουλευτές. Πράγμα που σημαίνει ότι ο Μόντι βρίσκεται πια πολύ μακριά από την ενισχυμένη πλειοψηφία που προσδοκούσε ώστε να κάνει αγνώριστο το ινδικό Σύνταγμα. Αυτό είναι καλό νέο για τους λαούς της ινδικής χερσονήσου, και όχι μόνο!
Η Νότια Αφρική επεφύλασσε οδυνηρή μεταχείριση στο εξίσου ιστορικό Αφρικανικό Εθνικό Κογκρέσο (ANC), ρίχνοντάς το σε ένα ταπεινωτικό 40,2%, από 57,5% το 2019. Άρα μόλις 159 έδρες σε σύνολο 400, από 230 που είχε, και χωρίς την απόλυτη κοινοβουλευτική πλειοψηφία που διέθετε από την πτώση του απαρτχάιντ μέχρι σήμερα. Η αντιπολιτευόμενη Δημοκρατική Συμμαχία δεν κατάφερε να εκμεταλλευθεί τη δυσαρέσκεια: πήρε 21,8% (από 20,8%) και 87 έδρες (από 84). Νικητής, και κομβικός παράγοντας των μετεκλογικών εξελίξεων, αναδείχθηκε το «Δόρυ του Έθνους», δηλαδή η πρόσφατη διάσπαση του ANC, με 14,8% και 58 έδρες – αφήνοντας πίσω τους ριζοσπάστες «Μαχητές της Οικονομικής Ελευθερίας», που έλαβαν 9,5% και 39 έδρες (είχαν 10,8% και 44 έδρες). Οι υπόλοιπες 57 έδρες μοιράστηκαν σε 14 μικρότερα κόμματα, εκ των οποίων 17 έδρες πήρε το IFP των Ζουλού, 9 έδρες η «Πατριωτική Συμμαχία» των λευκών ακροδεξιών, κ.ο.κ. Οι αιτίες της ήττας του ANC έχουν ήδη καταγραφεί σε προγενέστερη αρθρογραφία*. Απομένει να αποδειχθεί εάν το πλήγμα ήταν θανάσιμο…
Η τρίτη κρίσιμη εκλογική αναμέτρηση έλαβε χώρα την περασμένη Κυριακή στο Μεξικό. Κι εδώ οι δημοσκοπήσεις έπεσαν έξω, αλλά… από την ανάποδη: έδιναν 53-54% στην Κλαούντια Σεϊνμπάουμ, την εκλεκτή του απερχόμενου «λαϊκιστή» προέδρου Λόπεζ Ομπραδόρ, όμως η πραγματική ζωή της δίνει 60,7%! Αντίστοιχα, αποδείχθηκε παραφουσκωμένο το δημοσκοπικό 33-34% της Σότσιτλ Γκάλβεζ, που ήταν η κοινή υποψήφια όλου του παλιού μαφιόζικου πολιτικού συστήματος, και τελικά έλαβε 28,5%. Η θριαμβευτική νίκη της Σεϊνμπάουμ «χαιρετίστηκε» με πτώση του χρηματιστηρίου, αφού οι «αγορές» φοβούνται ότι θα ενισχυθεί ο επάρατος κρατικός παρεμβατισμός… Οπωσδήποτε, επιβεβαιώνεται η εκτίμηση ότι στην εξαετία της απερχόμενης προεδρίας υλοποιήθηκαν πολιτικές οι οποίες ενίσχυσαν την κυριαρχία της χώρας, και συγκρότησαν ένα πλειοψηφικό κοινωνικό μπλοκ που καμία «εκσυγχρονιστική» πανστρατιά δεν μπορούσε να διαρρήξει. Γίνεται έτσι σαφές ότι ο Τέταρτος Μετασχηματισμός** που διακήρυξε το 2018 ο Λόπεζ Ομπραδόρ, με στόχο την κατάργηση των προνομίων της ολιγαρχίας και αιχμή τις πολιτικές κοινωνικής πρόνοιας και περιφερειακής ανάπτυξης, έχει κερδίσει την υποστήριξη μιας ισχυρής λαϊκής πλειοψηφίας.
* Βλ. μεταξύ άλλων «Η Νότια Αφρική μπαίνει σε περίοδο αβεβαιότητας» (φύλλο 687).
** Ο απερχόμενος πρόεδρος του Μεξικού διευκρίνιζε ότι ο Τέταρτος Μετασχηματισμός πρέπει να επιτευχθεί ειρηνικά, σε αντίθεση με τους τρεις προηγούμενους: τον Πόλεμο της Ανεξαρτησίας, τον Πόλεμο για το Σύνταγμα και τη Μεξικάνικη Επανάσταση.
