Συνήθως τα γκολ απολυτρώνουν. Προκαλούν μεθυστικά ξεσπάσματα χαράς. Έτσι, πίστευε η Εβίνα, μέχρι που ένιωσε πως έφαγε ένα δυνατό χαστούκι στο δεξί της μάγουλο από ένα υψωμένο χέρι.
Από ένα χέρι που το σήκωσε εκείνος ο βρόμικος αέρας που στην εποχή του Μεσοπολέμου σήκωνε εκατομμύρια χέρια. Χέρια που έδωσαν το πιο δυνατό χαστούκι στην ίδια την ανθρωπότητα. Ένα είδος που έκανε δεκαετίες για να ξεχάσει και όχι πάντα με τον καλύτερο δυνατό τρόπο.
Η Εβίνα κρατούσε στο αριστερό της χέρι ένα βιβλίο Ιστορίας και στη δεξιά της μασχάλη είχε σφιχτά μια μπάλα. Κάθε τόσο έκανε εναλλαγές. Έπαιζε και ίδρωνε, σκοτώνοντας τις τοξίνες της, κλοτσώντας τη μπάλα και αναζητώντας συντρόφους για να πορευτεί στα τερέν της χαράς, της άθλησης και της απόλαυσης. Και όταν τελείωνε αποσυρόταν στο κατάλυμα της, έκανε ένα αναζωογονητικό ντους πριν αποσυρθεί στο κρεβάτι της. Όχι για να κοιμηθεί, αλλά για να διαβάσει. Να μελετήσει, για να μπορεί να έχει στο αποθηκευτήριο της κριτικής της σκέψης όσο το δυνατόν περισσότερες απαντήσεις στις τόσες ερωτήσεις που θέτει η ζωή και η ιστορική εξέλιξη.
Και πάντα έβλεπε όνειρα. Αυτή τη φορά είδε ένα χέρι απλωμένο με το γνωστό φασιστικό τρόπο. Αλλά, δεν ήθελε καν να κοιτάξει το πρόσωπο αυτού που σήκωσε το χέρι, προκαλώντας σοκ. Ήθελε να δει τα πρόσωπα των διπλανών του, ήθελε να διερευνήσει το συναισθηματικό κόσμο όσων ήξεραν τι σημαίνει αυτός ο χαιρετισμός. Και δεν ήθελε να ακούσει καν τις αιτιάσεις του «δράστη», γιατί όταν κάνεις κάτι τέτοιο λίγη σημασία έχει το πώς θα το στηρίξεις. Γιατί ξέρεις και γιατί το έκανες και «τι σημαίνει». Και ας το αρνείσαι δημόσια.
Και αυτό είναι ένα ακόμα ολίσθημα. Γιατί τέτοιες κινήσεις ή πρέπει να τις υπερασπίζεσαι μέχρι τέλους ζητώντας την αγκαλιά αυτών που… χάρηκαν μόλις την είδαν ή δεν την κάνεις καθόλου. Γιατί αν αρχίσεις τα ημίμετρα ούτε οι πρώτοι θα σε στηρίξουν, οι δε άλλοι θα σε καταγράψουν για πάντα στα μαύρα κατάστιχα μιας ροδαλής απέχθειας.
Η Εβίνα ταράχτηκε και ξύπνησε απότομα. Γρήγορα, όμως, αποφάσισε πως έπρεπε να συνεχίσει τον ύπνο της. Γιατί αυτή κοιμάται μόνο τα βράδια και όχι όρθια τα πρωινά που απαιτούν καθαρότητα σκέψης και ψυχική εγρήγορση. Λίγο πριν κλείσει το φως, σκέφτηκε να ψιθυρίσει ένα «Κρίμα». Δεν το έκανε, όμως. Ήξερε πως δεν ήταν η σωστή λέξη. Και μετά αποκοιμήθηκε οριστικά κι αμετάκλητα…
Κ. Μαρούντας
