Ο Νίκος Μαραντζίδης, καθηγητής Πολιτικής Επιστήμης στο Πανεπιστήμιο Μακεδονίας, πρώην στέλεχος στο Ποτάμι, σύμβουλος του ΕΛΙΑΜΕΠ και πολλά άλλα, είναι γνωστός από παλιότερα, κυρίως για την προσέγγισή του σε ιστορικά ζητήματα όπως ο εμφύλιος πόλεμος στην Ελλάδα.
Με άρθρο του στην Καθημερινή υπό τον τίτλο «Ο Πέλκας στη Φενέρμπαχτσε», ο κ. Μαραντζίδης οδηγείται μέσω Τούμπας στο Ελσίνκι, και από τη μεταγραφή ενός ποδοσφαιριστή φτάνει στη… φινλανδοποίησης της Ελλάδας.
Ο όρος χρησιμοποιήθηκε αρκετά στην ψυχροπολεμική εποχή και υποδηλώνει αυτό περίπου που εξηγεί κι ο αρθρογράφος, «μια κατάσταση διακρατικών σχέσεων στην οποία μια μικρότερη χώρα προσαρμόζει την εξωτερική της πολιτική έναντι μιας γειτονικής μεγαλύτερης υπό τον φόβο πιθανής σύρραξης, από την οποία θα είχε περισσότερα να χάσει».
Εκείνο που προξενεί κάποια εντύπωση είναι το βασικό επιχείρημα του καθηγητή. Αφού, λέει, η Φινλανδία είναι στη θέση της στον χάρτη ενώ η Σοβιετία κατέρρευσε, τι μας πειράζει η φινλανδοποίηση; Αφού η σκανδιναβική χώρα είναι σήμερα ένα σύγχρονο κράτος με δικαιώματα και ευημερία, γιατί να μη φινλανδοποιηθούμε κι εμείς;
Από την Πόλη έρχομαι και στην κορφή της επίθεσης ο Πέλκας δηλαδή… Με την ίδια λογική, αφού η Γαλλία σήμερα είναι μια ανεξάρτητη και ισχυρή χώρα, τι κακό έχει ως πρότυπο το Κράτος του Βισύ; Κι αφού η Αυστρία είναι στη θέση της, γιατί να μη γίνουμε κανονική επαρχία της Τουρκίας, όπως έγινε εκείνη τμήμα της Γερμανίας το 1938;
Δεν χρειάζεται να είσαι πολιτικός επιστήμονας για να ξέρεις ότι κάπου υπάρχει και η σχέση αιτίου αιτιατού που απαιτεί μια τεκμηρίωση. Ή για να καταλάβεις ότι «φινλανδοποίηση» δεν σημαίνει «γίνομαι Φινλανδία» σε δικαιώματα και επίπεδο ζωής, αλλά υποτάσσομαι σε ένα ισχυρό κράτος και μετατρέπομαι εξάρτημά του.
Και μάλιστα, αν θέλουμε να είμαστε ακριβείς, με τη χρήση πολεμικών μέσων, και αφού το «φινλανδοποιημένο» κράτος πρώτα ακρωτηριαστεί χάνοντας με τη βία μέρος της επικράτειάς του. Αλλά ας υποθέσουμε ότι εδώ υποστηρίζεται ο «ειρηνικός δρόμος προς τη φινλανδοποίηση»…
Ας αφήσουμε δε τα ψιλά γράμματα, ότι το είδος και η ποιότητα του φινλανδοποιημένου κράτους έχει να κάνει με το τι όρους θέλει να επιβάλει το κράτος-αφέντης στην εσωτερική ζωή του κυριαρχούμενου.
Ο κ. Μαραντζίδης ξεκινάει το άρθρο με το ερώτημα «Γιατί πρέπει να έχουμε εθνική στρατηγική το ψυχόδραμα; Να τσακωνόμαστε διαρκώς για βραχονησίδες και για μερικά χιλιόμετρα βυθού». Να υποθέσουμε ότι το ποιος τσακώνεται, γιατί και τι θέλει, θα το εξετάσει κάποια άλλη επιστήμη, η πολιτική επιστήμη αντιλαμβάνεται απλώς ένα «ψυχόδραμα» στην ατμόσφαιρα…
Έχει πάντως κι ένα καλό το άρθρο του κ. Μαραντζίδη. Μέσα στον μεταμοντέρνο ραγιαδισμό του, λέει πολύ καθαρά αυτό που κατά βάθος πιστεύει, και κρύβει, ένα πολύ μεγάλο κομμάτι της πολιτικής, οικονομικής, αλλά και «διανοητικής» ελίτ, και μάλιστα απλωμένο από πολύ αριστερά μέχρι δεξιά. Ίσως σε αυτούς απευθύνεται ο καθηγητής κάνοντας λόγο για «περίσσεια υποκρισία» στη σχέση μας με την Τουρκία. Από αυτή την άποψη, δεν πρόκειται για ένα τυχαίο άρθρο…
