του Νικήτα Αλιπράντη*
Με αφορμή ή μάλλον την ευκαιρία του Πάσχα οι Κυβερνήσεις απεκάλυψαν χωρίς κανένα υγειονομικό ή ενδημικό πρόσχημα την αντιπάθειά τους στην ορθόδοξη πίστη. Επέλεξαν το επίκεντρο της την Ανάσταση του Ιησού Χριστού και επρότειναν, αψηφώντας οποιουσδήποτε κανόνες της Εκκλησίας και το εδραίο ορθόδοξο έθιμο της μεταμεσονύκτιας Αναστάσιμης Λειτουργίας, να γίνει ο εορτασμός αργά το απόγευμα του Σαββάτου! Και αυτό, με το συνήθως υποκρυπτόμενο σκεπτικό ότι στις εκκοσμικευμένες μοντέρνες κοινωνίες εορτασμοί, όπως η Ανάσταση, δεν έχουν θέση είναι κατάλοιπα ενός ξεπερασμένου παρελθόντος και η έμμεση αμφισβήτηση της σημασίας τους λειτουργεί δυνάμει ως Διαφωτισμός. Παραγνωρίζουν όμως οι Κυβερνώντες ότι τα στοιχεία του δυτικού Διαφωτισμού ήταν αναγκαία ως αντίδραση στην επί αιώνες υποδούλωση των πληθυσμών στην πρωτοφανή διεστραμμένη ιδεολογία του καθολικισμού που υπήρξε το πρώτο ολοκληρωτικό καθεστώς στην ιστορία της ανθρωπότητας. Η αθεΐα ή όποιες άλλες κοσμοθεωρητικές ιδεολογίες είναι υπόθεση της Δύσης και καταλήγουν στο υπαρξιακό κενό, γι’ αυτό και ο Καμύ στην δίκη των ναζιστών εδήλωσε ότι στην δίκη αυτή θα έπρεπε να δικάζεται ο δυτικός μηδενισμός.
Αυτά τα εξαιρετικά σύντομα λέγονται διότι στην Ελλάδα οι Κυβερνώντες δεν δικαιολογούνται να υιοθετούν την δυτική νοοτροπία και να επιδιώκουν την περιθωριοποίηση της ορθόδοξης χριστιανικής πίστης παραβιάζοντας τους εκκλησιαστικούς κανόνες και καίριους εορτασμούς των πιστών. Αντίστοιχα, και η επίσημη Εκκλησία δεν έχει καμμία δικαιολογία να διαπραγματεύεται τον πρόωρο εντός του Σαββάτου εορτασμό της Ανάστασης και της αναστάσιμης Θ.Λειτουργίας αψηφώντας κανόνες και πιστούς και τελικά να ομιλεί περί «συμψηφισμού».
Στην εγκύκλιο της Ι. Συνόδου ανατρέπεται και χρονικά και ουσιαστικά η παράδοση: πρώτον, τελείται το Σάββατο η Αναστάσιμη Λειτουργία και την Κυριακή του Πάσχα δεν τελείται καμμία Θ. Λειτουργία˙ δεύτερον το Μέγα Σάββατο θα τελεσθούν δύο Θ. Λειτουργίες, πράγμα που αντίκειται στους κανόνες˙ τρίτον, στο περιγραφόμενο Τυπικό δεν περιλαμβάνεται ο όρθρος της Θ. Λειτουργίας που τελείται μετά το «Χριστός Ανέστη», παράλειψη πρωτοφανής!
Μετά τα αναφερθέντα καλούνται οι κυβερνώντες και η Ι. Σύνοδος, να ανακαλέσουν τα αποφασισθέντα και να τελεσθεί ο εορτασμός του Πάσχα σύμφωνα με την Ορθόδοξη Παράδοση. Με την Ανάστασή του ο Χριστός «νενίκηκε τον κόσμον», όπως λέγει ο ίδιος (Ιωάν.16,33), που σημαίνει ότι, αφού ταυτίσθηκε με τον πόνο των ανθρώπων μέχρι θανάτου, έδωσε με την Ανάστασή του λύση στο ανθρώπινο δράμα, στην τραγικότητα του ανθρώπου. Το καίριο αυτό γεγονός για την ανθρώπινη ύπαρξη δεν είναι δυνατόν να μη γίνεται σεβαστό και από τον «Καίσαρα» και από την επίσημη Εκκλησία.
* Ο Νικήτας Αλιπράντης είναι Ομότιμος καθηγητής Πανεπιστημίου Στρασβούργου, πρ. καθηγητής Δημοκριτείου Πανεπιστημίου Θράκης
