Σε ποικίλα ΜΜΕ προβλήθηκε κατά κόρον η άποψη ότι η πρόσφατη ανάφλεξη στη Μέση Ανατολή και οι πολεμικές συγκρούσεις Ισραήλ-Παλαιστινίων εντάσσεται σε έναν σχεδιασμό του Ερντογάν και πυροδοτήθηκε από αυτόν, για να αντιμετωπίσει την πίεση και τα προβλήματα που αντιμετωπίζει. Αυτή η σκέψη συνοδεύονταν και από το περιβόητο «Ο εχθρός του εχθρού μου είναι φίλος μου» που δικαιολογούσε πλήρως την φιλοϊσραηλινή στάση της ελληνικής κυβέρνησης. Ο Άδωνης βέβαια έσπευσε να φωνάξει γεμάτος χαρά το Ισραήλ είναι ο καλύτερός μας φίλος. Το ίδιο πάνω-κάτω μοτίβο αναπαρήγαγαν στρατηγικοί αναλυτές και καθηγητές γεωπολιτικής. Ορισμένοι πιο νηφάλιοι κατάληξαν ότι η ανάφλεξη ευνοεί και το Ισραήλ και τη Χαμάς το ίδιο και όχι την ειρήνη κ.λπ.
Ο ισχυρισμός πως πίσω από όλα είναι ο Ερντογάν είναι μέρος μιας προπαγάνδας που θέλει να συγκαλύψει ή να δικαιολογήσει τη στρατηγική του Ισραήλ και βέβαια συνήθως συμπληρώνεται με το ότι «έχει το νόμιμο δικαίωμα στην αυτοάμυνα». Δηλαδή σβήνονται όλα τα βήματα εποικισμού, ρατσιστικής πολιτικής του Ισραήλ σε βάρος των Παλαιστινίων, η δράση οπλισμένων εποίκων, η ανακήρυξη της Ιερουσαλήμ σε πρωτεύουσα του Ισραήλ και τόσα άλλα. Σύμφωνα με αυτούς υπάρχουν κάποιοι βάρβαροι ισλαμιστές στην Γάζα, υποχείρια του Ερντογάν. Κι όταν αυτός διέταξε έναν αντιπερισπασμό αμέσως ανταποκρίθηκαν αφού ανήκουν στη διεθνή των «Αδελφών Μουσουλμάνων» τόσο ο Ερντογάν όσο και η Χαμάς.
Δεν τους περνά από το μυαλό πως οι σιωνιστικοί κύκλοι προχώρησαν στην κλιμάκωση σε μια περίοδο που αλλάζει η αμερικάνικη πολιτική, την οποία, μέσα από τετελεσμένα, εκβιάζουν και βεβαίως πως χρησιμοποιούνται οι πολεμικές συγκρούσεις για να συγκαλυφθούν κενά διακυβέρνησης και πολιτικής κρίσης εντός του Ισραήλ. Επομένως θα μπορούσε να δημιουργηθεί μια επιχειρηματολογία που θα εξηγούσε όλα ως το αποτέλεσμα των σχεδιασμών των Ισραηλινών. Αυτή σαφώς και έχει πολύ πιο ισχυρά ερείσματα από το επιχείρημα του διατεταγμένου αντιπερισπασμού που θέλησε ο Ερντογάν.
Το ερώτημα που υπάρχει είναι γιατί τα ΜΜΕ στην Ελλάδα αναπαράγουν με τόση ευκολία την υπόθεση ότι ο Ερντογάν το έκανε, και σε τι στηρίζεται η ανάλυση ότι το Ισραήλ είναι ο καλύτερός μας φίλος; Δεν υπάρχει καθόλου η σκέψη ότι ο Ερντογάν εμφανιζόμενος ως υποστηρικτής των Παλαιστινίων αποκτά πολιτική δύναμη σε ολόκληρο τον αραβικό και μουσουλμανικό κόσμο. Δύναμη την οποία θα χρησιμοποιήσει όχι υπέρ των Παλαιστινίων και κατά του Ισραήλ (είναι προσεκτικός σε αυτά) αλλά στο μεγάλο παζάρι που έχει στηθεί για την ευρύτερη περιοχή. Δεν υπάρχει η σκέψη πως όλες οι μεγάλες δυνάμεις δεν θέλουν να τα χαλάσουν ούτε με το Ισραήλ ούτε με την Τουρκία. Οι ΗΠΑ καθυστερούν όσο μπορούν το Συμβούλιο Ασφαλείας και μια πιθανή καταδίκη του Ισραήλ, μέχρι να δημιουργηθούν τετελεσμένα από την ισραηλινή στρατιωτική μηχανή. Η Ρωσία πήρε μια αμφιλεγόμενη θέση –«να σταματήσουν γρήγορα οι εχθροπραξίες»– χωρίς να καταλογίζει ευθύνες στη μια ή στην άλλη πλευρά. Βολική θέση.
Ο μεγάλος αναδασμός στην περιοχή θα γίνει σε βάρος εθνών και λαών. Ο Ερντογάν καμώνεται τον υπερασπιστή του δικαίου αλλά κινείται μόνο από μια επεκτατική πολιτική στο εξωτερικό και μια αντιδραστική έως φασιστική πολιτική στο εσωτερικό όπου το δόγμα «ένα έθνος, ένα κράτος» από τις αρχές του 20ού αιώνα, είναι η επίσημη κρατική πολιτική και έχει μετατρέψει την Τουρκία σε μια φυλακή εθνών (Κουρδικό, ο Οτσαλάν ακόμα είναι θαμμένος σε μια φυλακή χωρίς καμία επικοινωνία, ο πρόεδρος του φιλοκουρδικού κόμματος HDP είναι στις ειδικές φυλακές της Αδριανούπολης), ενώ δημοσιογράφοι και διανοούμενοι διώκονται ή εξαφανίζονται όπως και οι δημοκράτες, οι αριστεροί και οι κομμουνιστές.
Στον αναδασμό χρειάζονται και χρήσιμα κορόιδα που θα παίξουν τον ρόλο τους νομίζοντας ότι θα πάρουν μπαξίσι ή θα αναβαθμιστούν για τις υπηρεσίες που προσφέρουν. Θα γελαστούν γρήγορα, αλλά αυτό θα γίνει σε βάρος της χώρας μας (για άλλη μια φορά)…
