Ο Ζοράν Μαμντάνι είναι 33 ετών, γιος ενός καθηγητή από την Ουγκάντα και μιας Ινδής σκηνοθέτιδας, και μουσουλμάνος. Από την 1η Ιουλίου, είναι επίσης ο υποψήφιος δήμαρχος των Δημοκρατικών στη Νέα Υόρκη. Δεν πρόκειται ακριβώς για έναν συνηθισμένο Δημοκρατικό – κι αυτό φάνηκε όταν νίκησε στις εσωκομματικές εκλογές τον Άντριου Κουόμο, έναν από τους ισχυρότερους δεινοσαύρους του Δημοκρατικού Κόμματος. Και μάλιστα τον νίκησε με ένα πρόγραμμα «τρελό» για τα δεδομένα της πολιτικής σκηνής των ΗΠΑ: δωρεάν αστικές συγκοινωνίες, δημόσιοι παιδικοί σταθμοί, δημοτικά παντοπωλεία, πάγωμα ενοικίων, αύξηση φόρων για τις εταιρίες και όσους κερδίζουν πάνω από 1 εκατομμύριο δολάρια ετησίως κ.ο.κ. Το πιο «τρελό»; Η δημόσια υποστήριξή του στον Παλαιστινιακό λαό και η δέσμευση ότι, αν ο Νετανιάχου βρεθεί στη Νέα Υόρκη, θα υλοποιήσει το ένταλμα του Διεθνούς Ποινικού Δικαστηρίου για σύλληψη του εγκληματία πολέμου.
ΕΥΛΟΓΑ ΛΟΙΠΟΝ το βορειοαμερικανικό κατεστημένο έχει πάθει αμόκ. Ο Τραμπ έσπευσε να δηλώσει ότι «δεν χρειαζόμαστε έναν κομμουνιστή σε αυτή τη χώρα». Και επιπλέον διαβεβαίωσε ότι θα τον συλλάβει εάν παραβιάσει τον νόμο, προσθέτοντας ότι ίσως και να τον έχει παραβιάσει ήδη. Πώς; Διότι, λέει κοτζάμ πρόεδρος των ΗΠΑ, ο Μαμντάνι προφανώς αμέλησε να δηλώσει, όταν λάμβανε την αμερικανική υπηκοότητα, ότι… υποστηρίζει τρομοκρατικές οργανώσεις. Αυτό πια είναι βέβαιο: τι άλλο παρά υποστηρικτής της τρομοκρατίας μπορεί να είναι κάποιος που αντιτάσσεται στη γενοκτονία των Παλαιστινίων;
Ως απόδειξη της πασιφανούς ενοχής του Μαντάνι θα μπορούσε να χρησιμοποιηθεί εκείνη η συνέντευξή του όπου, στο ερώτημα «Υπερασπίζεστε τα δικαιώματα του Ισραήλ ως εβραϊκού κράτους;», απάντησε: «Υποστηρίζω τα δικαιώματα εκείνων των κρατών στα οποία όλοι έχουν ίσα δικαιώματα». Δηλαδή… όχι. Δικαίως λοιπόν ο Τραμπ ολοκλήρωσε την προχθεσινή ομοβροντία του κατά του Μαμντάνι επισημαίνοντας πως «πολλοί λένε ότι είναι εδώ παράνομα». Άρα μπορεί και να απελαθεί. Γιατί όχι; Εξάλλου αυτός είναι ο πιο ασφαλής τρόπος για να αποφευχθεί η εκλογή του ως δημάρχου της Νέας Υόρκης.
ΠΕΡΑ ΑΠΟ ΤΑ αστεία (που δεν φαίνονται τελικά και τόσο αστεία), ο Μαμντάνι ούτε κομμουνιστής, ούτε «φιλοτρομοκράτης» είναι. Έχει όμως μεγάλη απήχηση στη νεολαία και στα φτωχά λαϊκά στρώματα της βορειοαμερικανικής μεγαλούπολης – δηλαδή σε όσους απωθούνται από τους απαξιωμένους εκπροσώπους και των δύο αντιμαχόμενων στρατοπέδων της βορειοαμερικανικής ελίτ. Η καθαρή νίκη του στις προκριματικές εκλογές ενός από τα δύο κόμματα που μονοπωλούν εδώ και μια αιωνιότητα την πολιτική ζωή των ΗΠΑ, απίθανη υπό «κανονικές» συνθήκες, δείχνει ότι είναι γέννημα μιας κοινωνίας ακραία διχασμένης, ίσως και αποσυντεθειμένης, που όμως τμήματά της αντιστέκονται και προσπαθούν να βρουν τρόπους να επιβιώσουν. Το πρόγραμμα του Μαμντάνι υπονοεί ότι αυτοί οι τρόποι υπάρχουν.
Ταυτόχρονα, οι υστερικές αντιδράσεις του σοκαρισμένου συστημικού μπλοκ με το που πήρε ο «ακραίος» το χρίσμα των Δημοκρατικών, αποκαλύπτουν ότι οι ΗΠΑ διαπερνώνται από ένα μάλλον εμφυλιοπολεμικό πνεύμα. Όταν ο Τραμπ λέει ότι θα επιδιώξει να συλλάβει και να απελάσει τον υποψήφιο των Δημοκρατικών για τη δημαρχία της Νέας Υόρκης, δεν αστειεύεται. Εκεί έχουν φτάσει τα πράγματα στο δήθεν «χωνευτήρι» που εδώ και πάνω από δύο αιώνες αλέθει έθνη και πολιτισμούς πουλώντας ένα fake Αμερικανικό Όνειρο, και μαζί δώρο τα παραμύθια της Χαλιμάς περί Χώρας της Ελευθερίας.
