Είναι αργά για δάκρυα Γιώργο

Οικουρούσε στα δύσκολα «μνημονιακά» αυτά χρόνια ο Γιώργος Νταλάρας.

Απουσίαζε από τα κοινά. Από συναυλίες συμπαράστασης σε εργαζόμενους-απεργούς, από συναυλίες διαμαρτυρίας στο Σύνταγμα, από αντιμνημονιακά κείμενα διαμαρτυρίας πανεπιστημιακών, καλλιτεχνών και άλλων. Η αλληλεγγύη του προς τον κόσμο της εργασίας και της ανεργίας, προς τον συνταξιούχο και τον αγανακτισμένο νέο, ποτέ δεν εκφράστηκε στο μακρύ διάστημα των δύο μνημονίων. Η σιωπή του σκεπάστηκε από τα ηχηρά «ναι σε όλα» της βουλευτού και πρώην υφυπουργού Άννας Νταλάρα. Η τελευταία, μάλιστα, δημόσια πολιτική εμφάνιση του Γιώργου Νταλάρα που θυμόμαστε ήταν προεκλογική όταν μαζί (ή στο πλευρό) της Άννας Νταλάρα έδινε τη μάχη των εκλογών στις λαϊκές γειτονιές της Δυτικής Αττικής, εξαργυρώνοντας την φήμη του και την αποδοχή του κοινού προς το πρόσωπό του.
Και μετά από την επιτυχημένη εκείνη προεκλογική καμπάνια ο Γιώργος Νταλάρας επανεμφανίζεται και σπάει τη σιωπή του ενόψει μιας άλλης προεκλογικής περιόδου (τυχαίο;) για να «συμπαρασταθεί στο λαό, να προσφέρει» και άλλα τέτοια (αν;)ιδιοτελή, έως υποκριτικά! Άραγε, τι αποζητούσε μέσα από αυτές τις συναυλίες (διασκέδασης;), επικαλούμενος μάλιστα μια ξεθωριασμένη αριστερή ταυτότητα, ο Γιώργος Νταλάρας; Να γεφυρώσει το χάσμα και να επιστρέψει αλώβητος στην προ του «ναι σε όλα» εποχή; Τι περίμενε; «Ναι σε όλα» από ένα λαό που σταδιακά μετατρέπεται από «τους σωτήρες» σε εχθρό-λαό;

Σχόλια