του Κώστα Καραΐσκου*
Η συμμετοχή σε ένα Συνέδριο για την Ελλάδα που μάς λείπει, εν έτει 2025 είναι μάλλον αυτονόητη. Και ο τελευταίος πολίτης που ζει με τη στοιχειώδη αντίληψη και ευαισθησία νιώθει ότι όλη αυτή η παρακμή γύρω τον προσβάλλει βαρύτατα και τον σπρώχνει να αναζητήσει αφενός ανθρώπους με συναντίληψη κι αφετέρου απαντήσεις στα αδιέξοδα του συλλογικού μας βίου.
Το πρώτο Συνέδριο για το υπαρξιακό πρόβλημα της πατρίδας μας έθεσε πολλά στο τραπέζι, δίνοντας τη γενική κατεύθυνση. Τώρα που πλησιάζει το «δια ταύτα» δυσκολεύει ο στόχος, όμως έχει και μεγαλύτερη αξία από τις αναλύσεις και τις διαπιστώσεις. Αφενός η πολυπαραγοντικότητα των καταστάσεων κι αφετέρου το ρίζωμα των παθολογιών καθιστούν κάθε απάντηση αμφισβητήσιμη, ενώ και η γενική λειψανδρία επιτείνεται. Οι εμπειρίες των 15 τελευταίων ετών δεν αφήνουν χώρο για ψευδαισθήσεις σε κανέναν. Κι από την άλλη όμως οι ίδιες εμπειρίες βεβαιώνουν πως η αστοχία ή η παραίτηση οδηγούν σε ολοένα και χειρότερα τοπία, απόδειξη το εφιαλτικό Μητσοτακιστάν γύρω μας.
Πριν όλο αυτό εισβάλει και μέσα μας, ας το παλέψουμε. Αν μη τι άλλο για τη χαρά της ανθρώπινης, συλλογικής πράξης κόντρα στην αθλιότητα και την παραίτηση.
* Ο Κώστας Καραϊσκος είναι Μαθηματικός, και επικεφαλής της δημοτικής παράταξης ΣΠΑΡΤΑΚΟΣ, στην Κομοτηνή. Είναι μέλος της Επιτροπής Στήριξης του Συνεδρίου και παίρνει μέρος σε αυτό, ως ομιλητής στο εργαστήριο με θέμα «Με ποια στρατηγική απέναντι στον τουρκικό επεκτατισμό», στην πρώτη ζώνη εργαστηρίων το Σάββατο 22/11, από τις 13:00 έως τις 15:00.
